Είναι η μόνη χώρα, η οποία μπόρεσε να βρει και να εκμεταλλευτεί πλούσια κοιτάσματα, χωρίς να γίνει ούτε γεωπολιτικός θύτης, ούτε γεωπολιτικό θύμα, λόγω του πετρελαίου που υπάρχει στην επικράτειά της. Σαν εξαίρεση στον κανόνα αυτής της κατάρας, ούτε διακινδυνεύτηκε η εθνική της κυριαρχία, ούτε διαστρεβλώθηκαν οι δημοκρατικοί της θεσμοί, ούτε διαστρεβλώθηκε η ταξική της ισορροπία στον νορβηγικό λαό.
Αντιθέτως, όλα τα υπόλοιπα πετρελαιοπαραγωγά κράτη, βασικά χωρίζονται σε δύο γεωπολιτικές κατηγορίες. Στο μικρό γκρουπ των τεράστιων θυτών, των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, και της Ρωσίας, και του μεγάλου γκρουπ, των μικρών γεωπολιτικών θυμάτων. Σε αυτό το τελευταίο γκρουπ συμπεριλαμβάνονται κράτη όπως η Σαουδική Αραβία, και τα άλλα εμιράτα, όπου τα θύματα του πετρελαίου δεν ήταν η εθνική ανεξαρτησία, αλλά η ταξική δικαιοσύνη και οι δημοκρατικοί θεσμοί, και επίσης συμπεριλαμβάνονται και τα πιο τραγικά, στην ιστορία, θύματα, όπου η εθνική ανεξαρτησία αυτών των κρατών ετέθη ξανά και ξανά υπό δοκιμασία, όπως το Ιράν, το Ιράκ, η Λιβύη, η Βενεζουέλα, η Νιγηρία, και πάει λέοντας, με αλληλένδετες τραγικές επιπτώσεις και στην ταξική δικαιοσύνη και τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Ήρθε, λοιπόν, τραγικά, όπως πια διαφαίνεται, και η ώρα της Κύπρου και της Ελλάδας να συμπεριληφθούν, θέλοντας και μη, σε αυτόν το τελευταίο όμιλο των τραγικών θυμάτων της γεωπολιτικής κατάρας του πετρελαίου. Και τα δύο αυτά κράτη, έχουν ήδη ιστορικά γεωπολιτικά προβλήματα με τον ισχυρό γείτονα, την Τουρκία, της Κύπρου πιο έντονα υπαρξιακά, της Ελλάδας, κυρίως εστιάζοντας στην οικονομική εκμετάλλευση τής, από την Τουρκία αμφισβητούμενης, ΑΟΖ του Αιγαίου.
Η κατάρα πάνω στα ανίσχυρα θύματα, συνίσταται στο ότι οι πανίσχυροι γεωπολιτικοί παράγοντες, το πρώτο γκρουπ των θυτών του πετρελαίου, εποφθαλμιούν τους πετρελαιοπαραγωγούς πόρους άλλων κρατών, και ο στόχος τους, πάντα είναι, ή να κατακτήσουν τους πόρους αυτούς μέσω πολεμικών επεμβάσεων και εχθρικών παρεμβάσεων, όπως οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, και η Ρωσία προσπάθησαν σε διάφορες στιγμές της ιστορίας, ή να αποκτήσουν επί μέρους δικαιώματα μέσω ληστρικών συνθηκών οικονομικής εκμετάλλευσης του «μαύρου χρυσού».
Είμαι από τους ανθρώπους που υποπτεύονται και πιστεύουν ακράδαντα, σε τεράστιες, πολύπλοκες και διαχρονικές διεθνείς «υποβρύχιες» γεωπολιτικές δολοπλοκίες, στον θαυμάσιο αυτόν Δυτικό Κόσμο του πρώην Μοντέρνου, και νυν Μεταμοντέρνου Καπιταλισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πιστεύω, το γεγονός ότι τρία χρόνια μέσα στην ευρωζωνική κρίση, δύο μόνο κράτη της Περιφέρειας έχουν βασικά πλήρως κατεστραμμένες οικονομίες. Η Ελλάδα και η Κύπρος, της οποίας τελευταίας χώρας, η οικονομική καταστροφή «συμφωνήθηκε» και ετέθη σε εφαρμογή πριν μερικές μέρες.
Η τραγωδία της καταστροφής των δύο αυτών συγγενικών μελλοντικών πετρελαιοπαραγωγών κρατών, και εθνικά, και ιστορικά, αλλά και γεωγραφικά, έλαβε χώρα μέσα στην τρίχρονη ευρωζωνική κρίση μέσα σε τρείς πράξεις.
Η πρώτη πράξη εστιάζει στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου από την Ελλάδα, το οποίο έθεσε την χώρα, το χρέος της, και τη περιουσία της, εκτός του ελληνικού νομικού δικαίου, και εκτός της νομοθετικής κυριαρχίας του ελληνικού κοινοβουλίου.
Η Δεύτερη πράξη ήταν το PSI της Ελλάδας, το οποίο 1) ολοκλήρωσε την υποδούλωση της Ελλάδας, του χρέους της και των περιουσιακών της στοιχείων αποκλειστικά στο αγγλοσαξονικό δίκαιο και στους ευρωζωνικούς και άλλους διεθνείς πιστωτές, 2) ολοκλήρωσε τη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, τραυματίζοντας θανάσιμα τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, και 3) ξεκίνησε την καταστροφή του τραπεζιτικού συστήματος, της Κύπρου, άρα και της οικονομίας της.
Η Τρίτη πράξη άνοιξε, αλλά δεν ολοκληρώθηκε ακόμα, με την πρόσφατη συμφωνία της Κύπρου, η οποία κλείδωσε την οικονομική της καταστροφή, και την αλληλένδετη υποδούλωση της σε έναν από τρείς ενδεχόμενους θύτες, Γερμανία, Ρωσία, η Τουρκία. (Διαλέγετε και παίρνετε...). Η Τρίτη πράξη θα ολοκληρωθεί με την ολοκληρωτική καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, και της επερχόμενης ανάγκης να ξεπουλήσει η Ελλάδα τα περιουσιακά της στοιχεία, σε τιμή ευκαιρίας, μαζί με οτιδήποτε ενεργειακά αποθέματα μέλλονται να βρεθούν.
Το ότι οι ενδογενείς πολιτικές ηγεσίες, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, με αξιοθαύμαστα πολυποίκιλες δολοπλοκίες διαφθοράς και επιδείξεις απίστευτης ανικανότητας και χυδαίων μικροκομματικών επιλογών, συνέπραξαν σε αυτή την γεωπολιτική καταδίκη και επερχόμενη εκτέλεση, ηθελημένα η αθέλητα, δεν αναιρεί την πραγματικότητα αυτής της διαχρονικής, διακρατικής και διεθνής σκευωρίας. Ούτε φυσικά αναιρεί τις τεράστιες ηθικές ενοχές της Γερμανίας, και της γενικότερης πρώην «Δυτικής Ευρώπης», που σκηνοθέτησε αυτή την τεράστια ποντικοπαγίδα, που λέγεται ευρώ, και που την νέμεται, σχεδόν αποκλειστικά, η επερχόμενη Γερμανική Αυτοκρατορία.
Ο κατά τα άλλα αγαπητός μου, κ. Ομπάμα, δεν ενδιαφερότανε μόνο θεωρητικά για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, ούτε καν ηθικά. Αυτό που πραγματικά κόβει τον πρόεδρο της Αμερικής, όπως και την αμερικανική ηγεσία, είναι να παραμείνουν τα ενεργειακά αποθέματα της Ανατολικής Μεσογείου στην επικράτεια της Ευρώπης, δηλαδή στους πανάρχαιους συμμάχους της Αμερικής, και μακριά από τα κατακτητικά χέρια της Ρωσίας ή της Κίνας, τώρα που η Αμερική, λόγω της αγρίως επαυξημένης εγχώριας παραγωγής πετρελαίου, δεν χρειάζεται πλέον τα αποθέματα πετρελαίου της Μέσης Ανατολής.
Η ευρωζωνική αυτοκρατορία της Γερμανίας, διψάει απελπιστικά για ενέργεια, ιδίως μετά τη ξαφνική απόφαση της Μέρκελ να κλείσει όλα τα γερμανικά εργοστάσια ατομικής ενέργειας έως το τέλος αυτής της δεκαετίας. Το ελληνοκυπριακό δίδυμο, όπως τα κατάφεραν τα αμφότερα ενδογενή πολιτικά συστήματα, προσφέρουν στην Μέρκελ, τα ενεργειακά τους αποθέματα, «επί πίνακι», μαζί και με την ευημερία των λαών τους.
Δεν είναι πλέον παρανοϊκό να φανταστεί κανείς μακροπρόθεσμα τους κυπρίους και τους έλληνες, εγκλωβισμένους σε μία μακροχρόνια παλλαϊκή φτώχεια, την ίδια στιγμή, που τα ενεργειακά αποθέματα της ανατολικής Μεσογείου, τα πιο πολλά υπό την εικονική γεωπολιτική επικράτεια διαδοχικών ελληνικών και κυπριακών κυβερνήσεων, να πληρούν τις ενεργειακές ανάγκες όλης της Ευρωζώνης με φτηνό κόστος, προστατευόμενο από τα διαχρονικά χρέη Ελλάδας και Κύπρου, καθώς οι «ινδιάνοι» της Ανατολικής Μεσογείου, θα φυτοζωούν.
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στην ανθρώπινη κοινωνία, υπό το πρίσμα του καπιταλιστικού συστήματος, θα παρατηρήσει ότι το μεγαλύτερο λαχείο που μπορεί, και που εύχεται, να κερδίσει ένα κράτος μέσα στο μοντέρνο καπιταλισμό, (του οποίου η δύναμη και ευμάρεια εξαρτάται άμεσα από ενεργειακές πηγές), είναι να αποκτήσει μία σημαντική πηγή αυτής της ενέργειας, δηλαδή του πετρελαίου ή του φυσικού αερίου. Είναι ένα απίστευτο ιστορικό παράδοξο και δεδομένο, το γεγονός ότι όταν αυτό το λαχείο κερδίζεται από ένα κράτος, το λαχείο μεταμορφώνεται πάραυτα σε ένα τεράστιο γεωπολιτικό πρόβλημα, σχεδόν καρκίνωμα, εναντίον του «τυχερού» κράτους, και καταλήγει σε μία μεγαλύτερη ιστορική κατάρα για αυτό το κράτος, και ειδικότερα, και πιο άμεσα, και τραγικά, για τον λαό αυτού του κράτους, ο οποίος λαός είναι συνήθως, και εν κατακλείδι και ο μόνος αθώος στην όλη υπόθεση, αλλά και το αιώνιο θύμα.
Αλλά αυτός είναι ο Παράδεισος και η Κόλαση του Καπιταλισμού, ο οποίος βασίζεται στην συστηματική, συστημική και διαχρονική σύγχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του ιδιωτικού συμφέροντος, με την ιδιωτική, αδηφάγο και αντικοινωνική απληστία. Ο Καπιταλισμός, σαν τον Χριστιανισμό, προσφέρει στην ανθρωπότητα, ανεξίτηλα μπερδεμένες και συγχωνευμένες το αμάρτημα και την αγιοσύνη, στενά συνδεδεμένα με την ελευθερία και την υποδούλωση. Μόνο που η ελευθερία τείνει να προτιμά τους λίγους, και η υποδούλωση τους πολλούς. Όπως και στην θρησκεία, οι πολλοί είναι οι αμαρτωλοί, και οι πολύ λίγοι είναι οι άγιοι και οι ιερείς.
«Κάντε κουράγιο έλληνες και κύπριοι», όπως θα έλεγε και ο «υπαλληλίσκος» (κατά τον Βαρουφάκη), κ. Όλι Ρεν.