Σαμαράς – «Η Ευρώπη αποτελεί το σπίτι της Ελλάδας»
Δεν ξέρω εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, αλλά το βασικό στοιχείο, που όλη μου την ζωή αποκόμισα από το παραμύθι του Χάνσελ και της Γκρέτελ, δεν ήταν τόσο πολύ το γεγονός ότι αυτά τα δύο παιδιά τα εγκατέλειψαν οι γονείς τους στο δάσος να πεθάνουν, παρά το πιο συγκλονιστικό για μένα ήταν το όραμα του σπιτιού της κακιάς μάγισσας, που ήταν φτιαγμένο από όλες τις πιο λαχταριστές λιχουδιές στον κόσμο, φαινομενικά ελεύθερο για όλους και για τα παιδιά της ιστορίας να φάνε όσο θέλουν, χωρίς σταματημό, και η ξαφνική και δόλια μετατροπή αυτού του παραμυθένιου, γλυκύτατου σπιτιού σε μία διαβολική, θανάσιμα επικίνδυνη φυλακή, όπου η κακιά μάγισσα εγκλώβισε τα δύο παιδιά, με τον σκοπό να τα σκλαβώσει και μετά να τα καταβροχθίσει.
Την στιγμή, λοιπόν, που δουλεύω αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου, διότι αυτό το σπίτι της μάγισσας, μου φαίνεται ίδιο και απαράλλακτο με την Ευρωζώνη, είχα την τύχη να διαβάσω την δήλωση του πρωθυπουργού μας, που παραθέτω παραπάνω. Και φυσικά σοκαρίστηκα, πώς δύο διαφορετικά μυαλά, μπορούν να αξιολογήσουν την ίδια κατάσταση τόσο αντιδιαμετρικά αντίθετα.
Να λοιπόν πως το αξιολογεί το δικό μου το μυαλό, αυτό το σπίτι της Ευρώπης, μέσα στο οποίο βρίσκεται αυτήν την ώρα η Ελλάδα, θανάσιμα παγιδευμένη.
Η Ευρωζώνη μπήκε στην ζωή των Ελλήνων, και πολλών άλλων λαών, που λαχταρούσαν για ένα καλύτερο μέλλον και να επιζήσουν μέσα σε ένα τεράστιο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, με όλες τις καλές και τις ελκυστικές προϋποθέσεις, όπως και το σπίτι της κακίας μάγισσας, πρωτοπαρουσιάστηκε στα εγκαταλελειμμένα από τους γονείς τους, καταφοβισμένα και καταπεινασμένα παιδάκια, τον Χάνσελ και την Γκρέτελ.
Η λαχταριστή εικόνα της Ευρωζώνης είχε δύο σαγηνευτικές υφές. Η μία ήταν άυλη, και υποσχότανε ειρήνη, αλληλεγγύη, δημοκρατία, σε ένα λαό που είχε πρόσφατα επιζήσει μία δικτατορία, είχε ένα τεράστιο εχθρικό γείτονα, και στην γενιά των παππούδων και των γιαγιάδων, υπήρχαν οι καταστροφικές εμπειρίες του Εμφυλίου Πολέμου και της Γερμανικής Κατοχής. Η άλλη σαγηνευτική υφή της Ευρωζώνης ήταν πολύ πιο υλοποιημένη, και πραγματοποιούταν από τα συνεχή αναπτυξιακά εμβάσματα από την Ευρώπη και τα φτηνά δάνεια που κατέκλυσαν στην χώρα, επειδή ήταν μέρος του κοινού νομίσματος.
Ο πεινασμένος, πώς μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό της αχόρταγης ανάγκης του; Όπως και τα παιδιά του παραμυθιού, που ξεχαστήκαν στο να τρώνε ασταμάτητα τα γλυκά του σπιτιού της κακιάς μάγισσας, έτσι και οι έλληνες, σαν μικρά παιδιά, διότι όπως όλοι ξέρουμε οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες είχαν συνήθως αναστήματα νάνων, δηλαδή, δεν παρείχαν στον ελληνικό λαό, καμία σώφρονα, λογική, πολιτική «ενήλικη» ηγεσία. Πράγμα που καθιστούσε τον ελληνικό λαό σε επίπεδο ανηλίκου, ανίκανο βασικά να επιβιώσει μόνος του, με τις δικές του τις δυνάμεις. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, δεν μπόρεσε το ελληνικό κράτος να αντισταθεί στην σαγήνη του ευρώ, όπως άλλα, πιο ενήλικα κράτη της Ευρώπης, σαν την Βρετανία, την Δανία, την Σουηδία, την Νορβηγία και την Ελβετία.
Δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι η πλειοψηφία των κρατών που ενεργητικά αρνήθηκαν το κοινό νόμισμα, ήταν κράτη με προηγμένες, ισχυρές οικονομίες, αλλά και ισχυρούς δημοκρατικούς θεσμούς. Είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα ανήλικο παιδί, και σε ένα ενήλικο άνθρωπο, όταν χρειάζονται να λάβουν σοβαρές ενήλικες αποφάσεις στην ζωή. Τα παιδιά, οι ανήλικοι λαοί, δεν μπορούν να αντισταθούν στην εύκολη υπόσχεση και στην άμεση απόλαυση υλικών αγαθών. Αντιθέτως, ενήλικοι άνθρωποι και πιο ενήλικοι λαοί μπορούν και διακρίνουν από την μια μεριά, τα τυχόν προβλήματα ενός, κατά τα άλλα, ελκυστικού γεωπολιτικού πακέτου, και από την άλλη μεριά, τα ενήλικα κράτη δεν τρομάζουν τόσο πολύ από την ιδέα του να βρεθούν έξω από ένα γεωπολιτικό όμιλο που αρχίζει να διαμορφώνεται.
Το ότι ο ελληνικός λαός δεν είχε ενήλικους σοβαρούς πολιτικούς ηγέτες, δεν το κατάλαβε παρά μόνο όταν βρέθηκε εγκαταλελειμμένος με ένα πρωθυπουργό τον Απρίλη του 2010, να αναγγέλλει από το Καστελόριζο την τρομερή τύχη που είχε η χώρα να διασωθεί από την Ευρωζώνη και την καταπληκτική ευκαιρία που αυτό προμήνυε για το μέλλον του έθνους. Έτσι και τα παιδάκια του παραμυθιού, δεν αντιλήφθηκαν ότι οι γονείς τους τα είχαν εγκαταλείψει, παρά μόνο όταν έμειναν μόνα τους μέσα στο δάσος, όπου τα είχε οδηγήσει ο πατέρας τους, μετά από προτροπή της μητέρας τους, (η της μητριάς τους, κατά μία μεταγενέστερη εκδοχή), και ανακάλυψαν ότι ο πατέρας τους είχε πει ψέματα και είχε εξαφανιστεί για πάντα.
Και έτσι αρχίζει το δεύτερο και θανάσιμο μέρος της Ευρωπαγίδας, δηλαδή του σπιτιού της κακιάς μάγισσας, (δεν μπορώ με κανένα τρόπο να αντισταθώ στον τέλειο παραλληλισμό της κακιάς μάγισσας με την αυτοκράτειρα Μέρκελ...), όπου τα παιδιά του παραμυθιού, δηλαδή οι αδύναμοι λαοί της περιφέρειας, και τα πιο αθώα θύματα τους, η νέα γενεά, εγκλωβίστηκαν και φυλακίστηκαν μέσα, κινδυνεύοντας θανάσιμα.
Ο εγκλωβισμός στην ποντικοπαγίδα του ευρώ, αρχίζει από το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται κανένας θεσμός σχετικός με την αποχώρηση ενός κράτους, από το κοινό νόμισμα. Με την κρίση, δηλαδή, όταν έρχεται η στιγμή όπου τα παιδιά του παραμυθιού αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι το γλυκό σπίτι είναι δηλητηριώδες, τότε τα μέτρα εγκλωβισμού αυξάνονται, πληθύνονται, και γίνονται όλο και πιο ακραίας. Ένα από αυτά, το ισχυρότερο, ίσως, είναι ότι κάθε στιγμή απειλείται η χρεοκοπία, δηλαδή μία θανατηφόρα κατάσταση για την οικονομία και την ζωή του έθνους, αλλά και κάθε ελληνικής οικογένειας, ξεχωριστά. Άλλος εγκλωβισμός είναι ότι το ελληνικό έθνος χάνει την προστασία της ελληνικής δικαιοσύνης, αλλά και της κοινοβουλευτικής νομοθεσίας, δια μέσου της μνημονιακής πολιτικής.
Μετά, η αφαίμαξη των πόρων από την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού, αρχίζει στα σοβαρά. Μέτρα λιτότητας επιβάλλονται που οδηγούν την οικονομία σε κατάρρευση. Μισθοί και συντάξεις κατακρημνίζονται, και οι φόροι εκτοξεύονται στα ύψη, έτσι ώστε πραγματοποιείται μία πανελλήνια, (εκτός των πλουσίων, φυσικά), αφαίμαξη ρευστής ιδιωτικής περιουσίας. 90 δις ευρώ ελληνικών καταθέσεων μεταναστεύουν, στα πρώτα δύο χρόνια. Από τον περασμένο Ιούλιο 19 δις επαναπατρίζονται, αλλά στο ίδιο χρόνο ο ελληνικός λαός μένει υπόχρεος στο κράτος σε ύψος 10 δις ευρώ, υπό την μορφή πολλαπλών και πολυποίκιλων οφειλών προς το δημόσιο, που αδυνατεί να πληρώσει. Και το δράμα του ελληνικού λαού, των παιδιών του παραμυθιού μας είναι ότι το μόνο που ακούνε από τις ανήλικες ηγεσίες τους είναι ότι μέσα στο ευρώ αργοπεθαίνουμε, αλλά έξω από το ευρώ, πεθαίνουμε ακαριαία...
Επί τρία χρόνια, η κακιά μάγισσα, και ξέρετε το όνομά της, αποτελεσματικά αποδυναμώνει τα κράτη της περιφέρειας, χειροτερεύοντας όλες τις οικονομίες με τα υφεσιακά μέτρα λιτότητας, στέλνοντας εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία, ξεχαρβαλώνοντας δημοκρατικούς θεσμούς και κοινωνικές αντοχές και συνοχές, την ίδια στιγμή, που γεωπολιτικά, η κακιά μάγισσα, στεριώνει την αδιαφιλονίκητη παντοδυναμία της αυτοκρατορία της. Αδιαφιλονίκητη, σίγουρα, από ευρωπαίους εταίρους πολιτικούς συναδέλφους της σαν τον Σαμαρά, τον Ολάντ, τον Ραχόη, τον αξέχαστο Γιωργάκη, και άλλους παρόμοιους πολιτικούς ηγέτες της Ευρωζώνης, καλή ώρα το νέο golden boy από την Ολλανδία.
Και η μάγισσα και το κράτος της, συνεχίζουν να απομυζούν, βασικά, τα λιγοστά πλούτη και τους πόρους από την περιφέρεια, και το κράτος της να συνεχίζει να αυξάνει την οικονομική του ισχύ και τους οικονομικούς του πόρους. Και από την άλλη μεριά, η κακιά μάγισσα, απομυζά ακόμα και το καλύτερο ανθρώπινο υλικό από τα καταδυναστευμένα κράτη περιφέρειας, νέοι άνθρωποι, καλοσπουδασμένοι με έξοδα των φτωχών κρατών, που καταφεύγουν στην Γερμανία για να βρουν στον ήλιο μοίρα.
Λυπάμαι που δεν μπορώ να προσφέρω στους αναγνώστες ένα τέλος του παραμυθιού στο στυλ του «και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Θα δούμε...