Κατ' αρχάς τα συγχαρητήριά μου για την ανοδική πορεία στην καριέρα σου. Σου αξίζει γιατί είσαι ένας πάρα πολύ καλός δημοσιογράφος. Μου αρέσει ιδιαίτερα, και θαυμάζω, το πάθος που έχεις για την δουλειά σου, και για το αντικείμενο της δημοσιογραφίας. Ελπίζω, κάποια στιγμή, ίσως και φέτος να βρεθούμε για καφέ, είτε στην Αθήνα, είτε στις Βρυξέλλες, είτε και στο νησί.
Σου γράφω να σου πω δύο λόγια από τις δικιές μου προσωπικές εμπειρίες για τον Αντιαμερικανισμό στην Ελλάδα, γιατί ελπίζω να είναι συμπληρωματικά στην όλη εικόνα και στην ιστορία. Όταν ήμουνα παιδί στην δεκαετία του 50, (γεννήθηκα το 1945), η αμερικανική παρουσία στην Ελλάδα, και ιδιαίτερα στην Αθήνα ήταν σημαντική, και είχε αρνητικές κοινωνικές επιδράσεις και αντιδράσεις, και διότι η Αθήνα ήταν γεμάτοι αμερικανούς στρατιωτικούς, λόγω της Αμερικανικής Βάσης στο Ελληνικό, δίπλα στο αεροδρόμιο, και λόγο του ότι η Αθήνα τότε ήταν τόσο φτωχή σαν χώρα, που ακόμα και η οικογένεια μου, που ήταν μία εύπορη μεσοαστική οικογένεια, κοιτούσαμε τους αμερικανούς στρατιωτικούς με τρομερή ζήλεια, με τα μεγάλα αμερικανικά τους αυτοκίνητα, με την αμερικανική τους αγορά, την θρυλική PX, που έφερνε, μόνο για αμερικανούς, άπιαστα προϊόντα από την Αμερική,. Επιπλέον, όπως ακόμα συνηθίζει να κάνει η αμερικανική εξωτερική (ιμπεριαλιστική) πολιτική, η Αμερική είχε επιβάλει πλήρη νομική ασυλία για όλους τους αμερικανούς στην Ελλάδα, που φυσικά δυνάμωνε την έχθρα και το μίσος.
Αξέχαστο μου μένει ένα ασήμαντο περιστατικό, που συντάραξε σύσσωμη την ελληνική κοινωνία, τότε. Ένας αμερικανός στρατιωτικός με το αυτοκίνητο του, και με υψηλή ταχύτητα, χτύπησε σοβαρά, η και σκότωσε ένα πεζό. Η Αμερική εζήτησε ασυλία, και δεν επέτρεψε ή δεν ήθελε την παραπομπή του αμερικανού στην ελληνική δικαιοσύνη. Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία αισθάνθηκε σαν ήταν υπό κατοχή. Δεν θυμάμαι καν το τέλος αυτής της ασήμαντης ιστορίας, παρά αξέχαστο μου μένει η οργή των ελλήνων, όπως την έζησα, σαν μικρό παιδί, μέσα στην οικογένεια μου, και στις εφημερίδες.
Δεν νομίζω ότι είναι σωστό, ότι ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα συντηρήθηκε κυρίως από το ΚΚΕ, παρόλο που σίγουρα το ΚΚΕ ήταν ο πιο άσπονδος εχθρός της Αμερικής. Ήταν ένα πολύ γενικότερο πολιτικό, αλλά και κοινωνικό φαινόμενο, και υπήρχε στην πλειοψηφία των ελλήνων θα έλεγα, παρόλο, που, όπως και τώρα, πολλοί Έλληνες, για πολλούς, για τους ίδιους σωστούς, λόγους διαλέγουν την Τρόικα και την Γερμανία, χωρίς να συμπαθούν πολύ την Γερμανία ή τους Γερμανούς.
Σύγχρονα με την τεράστια αμερικανική στρατιωτική επιφάνεια στην Ελλάδα, την δεκαετία του 50, ήταν και ο φοβερός απόηχος του Εμφυλίου, ο οποίος ήταν κοινωνικά τρομερά καταστροφικός, και του οποίου τα καταστροφικά αποτελέσματα ζούμε ακόμα και τώρα και όχι μόνο επηρεάζουν την σημερινή πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας, αλλά κατά την γνώμη μου, έχουν καθοριστική επιρροή.
Αυτός ο απόηχος του Εμφυλίου, τον θυμάμαι, σαν παιδί μίας εύπορης, και καθόλου αριστερής, μεσοαστικής αθηναϊκής οικογένειας, ως εξής. (Μάλιστα η μητέρα μου ήταν σίγουρα της ακροδεξιάς, εάν όχι φασιστικής νοοτροπίας).
Ένας στενός μας οικογενειακός φίλος, ο οποίος στον εμφύλιο είχε σώσει μία θεία μου από μπλόκο θανάτου στα Δεκεμβριανά, σάπιζε στην Μακρόνησο (γιατί δεν ήθελε να υπογράψει... έως το 1963), και η γυναίκα του (και η κόρη του, που ήταν συνομήλική μου), είχαν σοβαρό φάκελο στην ασφάλεια, και ζούσαν σαν πολίτες υπό υποψία, δεύτερης κλάσης, και φυσικά φτωχικά. Αργότερα, το 1963, που και αυτή και εγώ τελειώναμε την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δεν υπήρχαν επαγγελματικές η κοινωνικές προοπτικές για νέους ανθρώπους με τέτοιο οικογενειακό παρελθόν.
Το δεξιό, κυβερνητικό και παλατιανό κόμμα ήταν το μόνο ισχυρό κόμμα, και οτιδήποτε πολιτικό σύστημα ή φρόνημα από την άλλη μεριά του πολιτικού κέντρου, που ήταν ανίσχυρο, και που αργότερα ανέστησε ο παππούς Παπαντρέου, βασικά δεν υπήρχε, ήταν βασικά παράνομο, και κάθε ένας που τολμούσε να προσχωρήσει σε εκείνο τον χώρο, κέρδιζε αυτόματα την στάμπα προβληματικού εθνικού φρονήματος και έμπαινε υπό γενικότερη παρακολούθηση από την Ασφάλεια, η οποία και φυσικά διατηρούσε μία άκρως φοβιστική παρουσία στην ελληνική κοινωνία.
Δημόσιες θέσεις εργασίας υπήρχαν μόνο για τους δεξιούς, για αυτό και μετά από δύο δεκαετίες, το ΠΑΣΟΚ, ξετρελάθηκε και πλημμύρισε το Δημόσιο με εκατοντάδες χιλιάδες "κοπρίτες" του "χοντρού", για να τα ¨φάνε μαζί του".
Η ΕΔΑ όλη εκείνη την εποχή, παρόλο που κατέβαινε στις εκλογές, κατείχε την πολιτική θέση και ταυτότητα του απόκληρου της κοινωνίας, εντελώς παρόμοια με την θέση που κατέχει η Χρυσή Αυγή αυτήν την στιγμή. Την θεωρούσε και η (υπόλοιπη) κοινωνία και το πολιτικό κατεστημένο σαν ένα τέρας, και κάθε προσπάθεια στόχευε να την θέσει εκτός της ελληνικής καθημερινότητας. Η εφημερίδα της, η Αυγή, ήταν κάτι που φοβόσουνα να αγοράσεις ανοικτά στο περίπτερο, μπας και σε σταμπάρουν σαν κομμούνα.
Έλληνες πολίτες απαγορεύονταν να ταξιδεύουν σε οποιοδήποτε κράτος του κομμουνιστικού μπλόκου, για οιονδήποτε λόγο, επί δεκαετίες. Δεν είμαι καν σίγουρος πότε επετράπη.
Σε όλη αυτήν την κοινωνική και πολιτική καταπίεση, η Αμερική φάνταζε στο μυαλό του μέσου Έλληνα, σαν ο αυτουργός, σαν ο υποκινητής, και σαν ο παίχτης με τις μαριονέτες του, ακριβώς όπως τώρα, πάρα πολύ 'Έλληνες κατηγορούνε τους μνημονικούς πολιτικούς εν σχέση με την Γερμανία και την Τρόικα.
Δεν νομίζω ότι αυτές οι κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις είναι παράνοια ή εγωκεντρικότητα των Ελλήνων, πόσο μάλλον που αναπαράγονται, με απίστευτη ακρίβεια, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, σε δεκάδες η και εκατοντάδες άλλες χώρες, που έχουν την τύχη και την ατυχία να βρεθούν σε παρόμοιες γεωπολιτικές καταστάσεις όπως η Ελλάδα, την δεκαετία του 50, αλλά και αυτήν την στιγμή.
Ελπίζω αυτός διάλογος να συνεχίσει ανάμεσά μας, αλλά και με την συμμετοχή οιουδήποτε άλλου ήθελε να συμμετάσχει.
Για μια καλύτερη Ελλάδα και μια καλύτερη Ευρώπη.
Φιλικά και με πολύ σεβασμό.