Η στάση του θριάμβου που κρατούσε, προσπαθούσε να πείσει τον έθνος ότι τα δεινά και τα κακά του Δημοσίου λύθηκαν, με αυτήν την τεράστια προσπάθεια της κυβέρνησης, και μόνο ευτυχισμένες μέρες και εποχές αναμένουν τον ελληνικό λαό. Χαράς ευαγγέλια, και τρεις τρομάρες...
Η ποιότητα της δουλειάς πολλών δημοσίων υπαλλήλων είναι σίγουρα ένα μεγάλο πρόβλημα, όπως είναι φυσικά, και ο υπεράριθμος αριθμός των. Πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι εκμεταλλεύονται την θέση τους για να μη κάνουν το καθήκον τους, ή ακόμα χειρότερο, για να κατακλέψουν τους έλληνες, ατομικά, αλλά και το δημόσιο συλλογικά. Κανείς δεν ξέρει το ακριβώς ποσοστό, ούτε και είναι κανείς σε θέση να ερευνήσει αυτό το θέμα, είτε γιατί δεν θέλει ή γιατί δεν του επιτρέπεται να το κάνει. Αυτή η «λεπτομέρεια» είναι μία από τις διάφορες συστημικές ιδιαιτερότητες του ελληνικού κρατισμού, που επιτρέπει την πλήρη διαφθορά να κυριαρχεί, χθες, σήμερα και αύριο.
Αλλά ο επίορκος δημόσιος υπάλληλος είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης στο τερατώδες «αυτοκίνητο» του Κρατισμού, και επιλέγω την λέξη «αυτό»-«κίνητο», στην ετυμολογική του κυριολεξία, διότι το σημερινή χειρότερο πρόβλημα του Κρατισμού, ίσως να είναι ότι έχει καταστεί πλήρως και εντελώς αυτοκινούμενος και ανεξάρτητος από τις πολλαπλές και πολυποίκιλες δυνάμεις που τον δημιούργησαν και τον συντηρούν.
Μεγαλύτερο πρόβλημα από τον επίορκο δημόσιο υπάλληλο, είναι το σύστημα της εποπτείας που εφαρμόζεται για τον έλεγχο και την δίκαιη τιμωρία του «κακού», ή του ανεπαρκούς εργαζομένου, από το λαβυρινθικό σύστημα του δημοσίου, που απώτερο σκοπό έχει να μην επιτρέπει την πραγματική εποπτεία και τιμωρία οιουδήποτε υπαλλήλου, αντί να την ελέγχει, να την αναστέλλει και να την διορθώνει. Με παρόμοιο σκεπτικό, και απαράμιλλα αποτελεσματικό σκηνικό, η Χολλυγουντιανή ερευνητική βουλευτική επιτροπή του κ. Μαρκογιαννάκη, απώτερο, και καθόλου κρυφό, σκοπό έχει, την κάλυψη παντός βουλευτικού παραπτώματος, αντί της εξερεύνησης οιωνδήποτε βουλευτικών ενοχών που δεν εστιάζουν στον κ. Παπακωνσταντίνου.
Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα από το σύστημα που δεν ελέγχει, παρά προστατεύει τον επίορκο δημόσιο υπάλληλο, είναι το σύνταγμα, που απαγορεύει την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, και που αποτελεί το υπόβαθρο, πάνω στο οποίο έχει κτιστεί και το αποτελεσματικά ανίκανο σύστημα εποπτείας των επαγγελματικών αποδόσεων των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και το υπαρξιακά και θεολογικά καθιερωμένο θανάσιμο ταμπού της απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων, που σφράγισε, από την γέννηση του συνταγματικού άρθρου, την δημιουργία ενός απόλυτα ανίκανου δημοσίου, ανίκανου να εξυπηρετήσει τον ελληνικό λαό, και αντί αυτού, ικανό και πρόθυμο να τον βασανίσει, να τον εκμεταλλευτεί, και να το κλέψει.
Ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα του Κρατισμού, είναι η λαβυρινθική ελληνική νομοθεσία, που αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδων κανονισμών, και η οποία νομοθεσία δεν κτίστηκε για να βοηθήσει την λειτουργία του κράτους, και τις ανάγκες των πολιτών του, παρά, κάθε ένα κομμάτι νομοθεσίας, δημιουργήθηκε από ένα άπιστο και επίορκο πολιτικό και ένα άπιστο και επίορκο διοικητικό αξιωματούχο, για να εξυπηρετήσουν τις ατομικές του πελατειακές και κομματικές τους ανάγκες. Η πελατειακή νοοτροπία, που υπάρχει και στην προσωπική, ατομική, και μη πολιτική της μορφή, σαν το φακελάκι του γιατρού, ή οιουδήποτε άλλου δημοσίου υπαλλήλου, αλλά και στην καθαρά πολιτική, ψηφοθηρική της μορφή, κατά το ευαγγέλιο του «Αποστόλου» Πάγκαλου, κατέχει παρόμοια θέση στο σώμα του ελληνικού κρατισμού, με την θέση και την λειτουργία που έχει το αίμα στο ανθρώπινο σώμα. Υπάρχει παντού, ρέει μέσα σε όλο το σύστημα, και κανένα κομμάτι του κρατισμού δεν μπορεί να συντηρηθεί εν ζωή, χωρίς την ενέργεια και το οξυγόνο που παρέχει παντού και πάντοτε, η πελατειακή στάση, νοοτροπία, ανάγκη, ή πες την όπως άλλως θες, του έλληνα πολίτη.
Όταν ο γερμανός Φούχτελ είπε την περιβόητη αλήθεια του, ότι χρειάζονται τρεις έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι να κάνουν την δουλειά που κάνει ένας γερμανός, δεν αναφερόταν στην ποιότητα της πλειοψηφίας των ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων, που είναι ήρωες σε ένα σύστημα ντροπής, παρά αναφερότανε στις εκατοντάδες χειρόγραφες διαδικασίες που πρέπει δεκάδες έλληνες υπάλληλοι του δημοσίου να διεκπεραιώσουν, για ένα απλό αίτημα ενός πολίτη. Και ο οποίος πολίτης βασανίζεται από ακριβώς το ίδιο τερατώδες σύστημα που βασανίζει τους ίδιους τους δημόσιους υπαλλήλους, και που τους οδηγεί και στο να μη πιστεύουν στην δουλειά τους, αλλά και που επιτρέπει και στο μικρό ποσοστό των πράγματι εγκληματικών χαρακτήρων, ανάμεσα σε αυτούς, να κλέβουν ανενόχλητοι το έθνος.
Και πάνω από όλα αυτά τα αλληλένδετα προβλήματα δεσπόζει το απόλυτα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ξεκινώντας από την κορυφή του, και εννοώ την κορυφή του. Όταν ο κ. πρωθυπουργός αναγκάζει την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία να ψηφίσει ειδική νομοθεσία, με το έτσι θέλω, η οποία να παρέχει ασυλία σε διάφορους τραπεζικούς υπαλλήλους, για τα επίορκα (διότι ανασφάλιστα) υπέρογκα (270 εκατομμύρια ευρώ), δάνεια που παρείχαν στο κόμμα του και στον συνένοχο κόμμα του ΠΑΣΟΚ, τι προκοπή και τι βοήθεια μπορεί να περιμένεις από την ελληνική πολιτική ηγεσία για να καθαρίσει την κόπρο του ελληνικού κρατισμού, και να ελαφρώσει τον λαό από αυτή την μάστιγα; Μία μάστιγα, που προϋπήρχε της Τρόικας, και η οποία μάστιγα είναι η μόνη, και η τρανταχτή αιτία γιατί η Τρόικα, ακόμα και τέτοια που είναι, παρόλα αυτά, προσφέρει μία ελάχιστη ελπίδα εναντίον του ελληνικού κρατισμού.
Έτσι, η ανακοίνωση του κ. πρωθυπουργού χθες, ήταν όχι μόνο υποκριτική, όχι μόνο ένα βασικό ψέμα, αλλά είναι και μία κυβερνητική στάση και ενέργεια, που θα περάσει ακόμα μία φορά στο βερεσέ, από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, και των δημοφιλών ΜΜΕ.
Και για να κάνουμε μία σύντομη περίληψη των προβλημάτων και των λύσεων.
Για να διαλυθεί ο ελληνικός κρατισμός χρειάζεται
1). μία έντιμη κυβερνητική εξουσία και μία έντιμη πολιτική ηγεσία, η οποία δεν θα υπάρχει για να συντηρεί το τέρας κρατισμού που αυτή δημιούργησε για να διαιωνίζει την παραμονή της στην εξουσία. Αλλά τόσο αλτρουισμό, ποιος τον έχασε για να τον βρούνε οι έλληνες πολιτικοί ηγέτες.
2). Η έντιμη κυβερνητική εξουσία, θα αναθεωρήσει το Σύνταγμα πάραυτα και θα καταργήσει πάσα ασυλία πολιτικών, ακόμα και για τους υπουργούς και πρωθυπουργούς. (αλλά τι θα πει ο κ. Βενιζέλος;;;)
3). Η έντιμη κυβερνητική εξουσία θα θεσπίσει ένα σύστημα ελληνικού Δημοσίου, που θα είναι απλό, με λίγες και γρήγορες διαδικασίες, που θα βοηθάνε τον πολίτη και τον επιχειρηματία. Εάν υπάρχει αυτό το περίφημο fast track που διαφημίζεται για τους επενδυτές του Κατάρ, γιατί δεν μπορεί να σχεδιαστεί και να επιβληθεί και για τον καθένα πολίτη στην επικράτεια. Πιο πολλά δικαιώματα έχει ο εμίρης;
4). Αυτές οι απλές νομοθεσίες πρέπει όλες να διεκπεραιώνονται μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών και μέσω του Διαδικτύου. Με ένα φαστ τρακ δημόσιο, θα χρειαζόμαστε μόνο 30% των δημοσίων υπαλλήλων, κατά το γερμανικό στυλ, για το γραφειοκρατικό μέρος του Δημοσίου, και το κράτος θα έχει πιο πολλά λεφτά για τις δημόσιες υπηρεσίες που χρειάζονται πιο πολλούς ανθρώπους, σαν την αστυνομία, την δικαιοσύνη, την υγεία, την παιδεία, κτλ.
5). Το σύστημα θα έχει απλές και άμεσες διαδικασίες ελέγχου της απόδοσης των υπαλλήλων, αλλά και των προϊσταμένων, με άμεσες απολύσεις, στο στυλ των ιδιωτικών επιχειρήσεων, και με ιεραρχική σκάλα υπευθυνότητας για τις αποδόσεις διαφόρων προγραμμάτων και υπουργείων. Το ότι το όλο σύστημα θα ζει μέσα σε υπολογιστές θα κάνει το κλέψιμο πολύ πιο δύσκολο για τους εγκληματικά επιρρεπείς εργαζόμενους.
6). Το δημόσιο θα είναι αξιοκρατικό, απλό, , με απόλυτη ηλεκτρονική πρόσβαση, και γρήγορο. Ο Τόμσεν είχε πριν τρία χρόνια προτείνει ένα φορολογικό νόμο 25 σελίδων, και όχι 25.000 σελίδων.
7). Αλλά για όλα αυτά να γίνουν, όπως είπαμε από την αρχή, χρειάζεται πρώτα μία ΕΝΤΙΜΗ πολιτική ηγεσία. Και εάν οι έλληνες δεν μπορέσουν να την βρούνε ή να την δημιουργήσουνε, χαιρέτα μου τον πλάτανο.