Η αυτόματη ταύτιση αυτών των δύο εννοιών και στάσεων, δηλαδή η αντίσταση εναντίον της γερμανοκρατούμενης ευρωζωνικής πολιτικής με μία, υποτιθέμενη, αντίσταση εναντίον της πανευρωπαϊκής ιδέας, είναι ακόμα μία σοβαρή ένδειξη, εάν όχι απόδειξη της αποτελεσματικής χειραγώγησης της κοινής γνώμης, στην οποία φυσικά συμβάλλουν έντονα και βασικά τα μεγαλύτερα ΜΜΕ και στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη.
Στον καιρό της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ, και την συνδεδεμένη διάλυση του ιρακινού κράτους και του θανάτου πολλών χιλιάδων Ιρακινών και όχι μόνο, η τότε αμερικανική κυβέρνηση Μπους, προσπάθησε, με μερική αποτελεσματικότητα, να ταυτίσει την λαϊκή και πολιτική αντίσταση μεγάλου μέρους του αμερικανικού κράτους εναντίον του πολέμου στο Ιράκ με μία αντεθνική στάση εναντίον του αμερικανικού έθνους. Παρόμοια είναι και η τωρινή προσπάθεια της ευρωζωνικής ηγεσίας, να ταυτίσει οποιαδήποτε αντίσταση στην πολιτική της Μέρκελ, σαν ένα κίνημα εναντίον της Ευρώπης. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, φυσικά. Η αντίσταση εναντίον της Μέρκελ, είναι το καθαρόαιμο φιλοευρωπαϊκό κίνημα, το οποίο προσπαθεί να διασώσει την ιδέα και το όνειρο για μια ενωμένη Ευρώπη, από την εγκληματική διαστρέβλωση αυτής της ιδέας, και τη τραγική εκτροχίαση της διαδικασίας για μία ενωμένη Ευρώπη, από την καταστροφική πολιτική της εθνικιστικής και εθνόκεντρης κυβέρνησης Μέρκελ.
Είναι γνωστό, παραδείγματος χάριν, ότι η ευρωζωνική ηγεσία, πρόσφατα, έχει σημειώσει κονδύλια πολλών εκατομμυρίων ευρώ, για να πληρώσει ένα μικρό στρατό «υπερασπιστών» της γερμανοκρατούμενης ευρωζωνικής πολιτικής, στα διάφορα κοινωνικά μίντια. Ποιος ξέρει πόσα από αυτά τα κονδύλια δεν διοχετεύονται και σε διάφορα ΜΜΕ. Αυτό που γίνεται, δηλαδή, είναι ότι η ευρωζωνική ηγεσία, η οποία έχει καταδικάσει τους λαούς της περιφέρειας σε μία εξαναγκαστική, όσο και εξουθενωτική, πτώχευση, πληρώνει διαφημιστές της πολιτικής της, για να πείσουν τους λαούς που δεν έχουν λεφτά για φαγητό, που δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν τα χρέη τους, και που δεν έχουν λεφτά να κρατήσουν το σπίτι τους, ότι όλες αυτές οι καταστάσεις είναι θεάρεστες, και ότι το μέλλον είναι φωτεινό
Εάν μεταφέρει κανείς αυτήν την εσκεμμένη πολιτική και κοινωνική διαστρέβλωση που αποτελεσματικά έχει επιβληθεί στο ευρωζωνικό επίπεδο, στο εθνικό επίπεδο μίας χώρας, π. χ. της Ελλάδας, το αντίστοιχο σκεπτικό θα ήταν να κατηγορούσε η κυβερνητική εξουσία την αντιπολίτευση για αντεθνική στάση μόνο και μόνο διότι η αντιπολίτευση, και οι διαδηλώσεις του λαού στους δρόμους, τίθενται εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό το επιχείρημα, φυσικά, καταστρέφει οποιαδήποτε προοπτική και δυνατότητα για ένα δημιουργικό και δημοκρατικό διάλογο, και ζωγραφίζει, τραγικά, ένα επερχόμενο απολυταρχισμό στην πολιτική της Ευρωζώνης, ο οποίος ακολουθεί κατά πόδας, της ιστορική διαστρέβλωση και των θεσμών αλλά και της ιδέας της ενωμένης Ευρώπης.
Η διαστρέβλωση των θεσμών πραγματοποιήθηκε εκλέγοντας ανδρείκελα στην ηγεσία της Ευρωζώνης, για να υπακούουν τις διαταγές της κυβέρνησης Μέρκελ. Ο μόνος ευρωηγέτης που προσπάθησε να μείνει πιστός στον ηγετικό του ρόλο, ο Γιούνκερ, αναγκάστηκε να παραιτηθεί Η διαστρέβλωση της ιδέας της Ευρωζώνης, πραγματοποιήθηκε de facto με την εξαφάνιση της ιδέας της ισότητας, της ισοδυναμίας (μέσω του βέτο), και της ανεξαρτησίας σε οποιαδήποτε ευρωζωνική «δημοκρατική» διαδικασία ανάμεσα στα 17 κράτη.
Εισαγωγή σε αυτή την διαστρέβλωση έγινε με την αποδοχή του κοινού νομίσματος, στα πιο πολλά κράτη του ευρώ, όχι μέσω δημοψηφίσματος, παρά κυρίως μέσω κυβερνητικών αποφάσεων υποστηριγμένων μέσω κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών. Έτσι μία εμπεριστατωμένη, αντικειμενική, ρεαλιστική, και αληθινή μελέτη των όρων και των συνθηκών της Ευρωζώνης, και των απορρεόντων αποτελεσμάτων από το κοινό νόμισμα, να μην έχει γίνει στα πιο πολλά κράτη.
Έτσι, μία δεκαριά χρόνια μετά την ίδρυση του ευρώ, οι λαοί της Ευρωζώνης, και ειδικά της περιφέρειας της, βρίσκονται βασικά υποδουλωμένοι σε μία γερμανοκρατούμενη ομοσπονδία, πάρα πολύ διαφορετική από αυτήν στην οποία νόμιζαν ότι είχαν γίνει μέλη, και την Γερμανία βασικά να παίρνει όλες τις αποφάσεις για την τύχη και το μέλλον των άλλων κρατών, χωρίς ουσιαστική δυνατότητα παρέμβασης ούτε από τις κυβερνήσεις, ούτε από τα κοινοβούλια, και πολύ λιγότερο, φυσικά, από τους ίδιους τους λαούς. Και οποιαδήποτε αντίσταση και αντίλογος σε αυτή την άθλια πραγματικότητα, χαρακτηρίζεται, και κατακεραυνώνεται άμεσα, ακόμα και από τα εγχώρια ΜΜΕ, σαν «αντιευρωπαϊσμός». Αυτό είναι και το πορτραίτο, αλλά και η ουσία, και το κέντρο βάρους, του επερχόμενου γερμανοκρατούμενου ευρωζωνικού απολυταρχισμού. Να το θυμηθείτε...