Το σύμπαν ολόκληρο προσφέρει επανειλημμένες μαρτυρίες εναντίον της εκμεταλλευτικής πολιτικής της δημοσιονομικής λιτότητας που επιβάλει η Γερμανία κατά των κρατών του Νότου. Το ένα απλό κόλπο για να βοηθηθεί η κατασπαραγμένη ευρωζωνική οικονομία προς την ανάπτυξη και προς μία βιώσιμη διαχείριση των δημοσίων χρεών, μία χαλαρότατη νομισματική πολιτική που να ρίχνει το ευρώ σε ισοτιμία με το δολάριο, για να ανακάμψουν οι ευρωζωνικές εξαγωγές και οι συνδεδεμένες οικονομίες του ευρώ, η Γερμανία αρνείται, σαν σκυλί, να το επιτρέψει. Το καταστροφικό «λάθος» της εκμεταλλευτικής οικονομικής πολιτικής που επιβάλλει η Γερμανία στο ευρώ, αποδεικνύεται, με ένα καινούργιο στοιχείο, κάθε εβδομάδα σχεδόν.
Αυτήν την εβδομάδα, η Ιαπωνία ανακοίνωσε ύψωση της οικονομίας της κατά 3,5% (!) στο πρώτο τρίμηνο του έτους, αφού επέβαλε δυνατή νομισματική χαλάρωση που έριξε το γιεν σχεδόν 20% κάτω, και αναζωογόνησε τις ιαπωνικές εξαγωγές. Η Ιαπωνία μόλις άρχισε να βγαίνει από ένα τέλμα της οικονομίας της που είχε διαρκέσει σχεδόν είκοσι χρόνια, επειδή πλημμύρισε την οικονομία της με φθηνό χρήμα. Αρκετοί αναλυτές φοβούνται ότι η Γερμανία οδηγεί την Ευρωζώνη σε ένα παρόμοιο μακροχρόνιο οικονομικό τέλμα με τη σκληρή νομισματική που επιβάλει και την παντελή έλλειψη οιασδήποτε αναπτυξιακής προσπάθειας.
Την ίδια εβδομάδα, τα οικονομικά αποτελέσματα της Ευρωζώνης για το ίδιο τρίμηνο ήταν ακόμα χειρότερα των αναμενόμενων, με την Γερμανία μόλις και να μετράει ένα «εικονικό» ανέβασμα της οικονομίας της κατά 0,1%, ενώ όλες οι άλλες μεγάλες οικονομίες του ευρώ συνέχισαν στην χασούρα, και όλο το ευρώ μαζί επίσης. Η Ευρωζώνη, αυτόν το μήνα, έχει ζει την πιο μακροχρόνια ύφεση από την ίδρυση του κοινού νομίσματος. Ο θανάσιμος χορός της δημοσιονομικής λιτότητας, που προκαλεί ύφεση, και η οποία προκαλεί αποδυνάμωση της οικονομίας, και καθιστά το δημόσιο χρέος λιγότερο βιώσιμο, συνεχίζεται ανελέητος.
Πριν δύο μήνες, οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να επιβάλουν μία υποχρεωτική οριζόντια μείωση των δαπανών, κατά 80 δις δολάρια, λόγω του απίστευτου πολιτικού τέλματος ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα και ήδη έρχονται τα μηνύματα ότι η ανάπτυξη της οικονομίας της άρχισε να βραδύνει επικίνδυνα με τον κίνδυνο να ανατραπεί η θετική τροχιά που έχει η οικονομία της τα τελευταία τρία χρόνια. Σημειωτέον, ότι λόγω της τεράστιας νομισματικής χαλαρότητας, η αμερικανική οικονομία μεγαλώνει κατά 2-3% κάθε χρόνο από τον καιρό της κρίσης, και έχει κατεβάσει την ανεργία της στα 7,5%.
Η Μεγάλη Βρετανία επεχείρησε, από μόνη της, λόγω του συντηρητικού βίτσιου που κατατρέχει τον Κάμερον και το κυβερνών κόμμα του, παρόμοια πολιτική λιτότητας όπως η Ευρωζώνη, εδώ και δύο χρόνια, με παρόμοια αρνητικά αποτελέσματα στην οικονομία της, η οποία κατάφερε την «σπάνια» τριπλή ύφεση, δηλαδή, μπήκε η οικονομία της σε ύφεση, σε τρία διαφορετικά χρονικά διαστήματα, αδυνατώντας να ανακάμψει κατ επανάληψη. Σημειωτέον ότι ο Κάμερον είχε και το προνόμιο της χαλαρής νομισματικής πολιτικής, το οποίο και χρησιμοποίησε. Παρόλα αυτά, η δημοσιονομική του πολιτική, μέσα στην πανδημία λιτότητας που έχει επιβάλει η Γερμανία σε όλη την Ευρώπη, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν φτούρησε. Πριν μερικούς μήνες, ο Κάμερον, επιτέλους, κατάλαβε το λάθος του, και στο επόμενο προϋπολογισμό του κράτους, συμπεριέλαβε σημαντικά αναπτυξιακά προγράμματα. Αμέσως, η βρετανική οικονομία, ξαναζωντάνεψε λιγάκι.
Αλλά το εγκληματικότερο παράδειγμα κεινσιανής οικονομικής πολιτικής το έδωσε η ίδια η Γερμανία, και μάλιστα η εγκληματική κυβέρνηση της Μέρκελ, η οποία διέσωσε την γερμανική οικονομία μετά το Κραχ του 2008, με μαζικά αναπτυξιακά προγράμματα που είχαν, φυσικά, άμεσα θετικά αποτελέσματα. Αλλά αυτή είναι η δόση της αλληλεγγύης/ανταγωνιστικότητας που επιβάλλει η Μέρκελ στην Ευρωζώνη από την αρχή της κρίσης. 10% αλληλεγγύη και 90% ανταγωνιστικότητα, δηλαδή, 100% εκμετάλλευση.
Και η μεγάλη, η τεράστια και τραγική απορία είναι. Πότε θα μπορέσουν τα κράτη της περιφέρειας να συμμαχήσουν αναμεταξύ τους για να σταματήσουν την Γερμανία και την καταστροφική πολιτική της? Και η απάντηση είναι μόνο όταν ο Ολαντρέου αποφασίσει να πετάξει το φάσμα του Γιωργάκη από τους ώμους του, και να σταθεί σαν πραγματικός σοσιαλιστής απέναντι στην Μέρκελ, και μαζί με τους Ιταλούς και του Ισπανούς. Ή όταν οι Γάλλοι, (στους οποίους ο γράφων έχει μεγάλη εμπιστοσύνη), επαναστατήσουν, και διώξουν και τον Ολάντ και την Μέρκελ.