Και αυτή η, ίσως τέλεια καταιγίδα, να ξεσπάσει πλήρως τις επόμενες μέρες, με την απόφαση του Σαμαρά να κατεβάσει την χώρα σε εκλογές, κλείνοντας, έτσι ένα κύκλο, και αντιγράφοντας, θα έλεγε κανείς, εκ των ενόντων, και αναγκαστικά, την πολιτική έξοδο του Γιωργάκη με το περίφημο δημοψήφισμα πριν σχεδόν δύο χρόνια.
Με την μόνη, αλλά τεράστια διαφορά, ότι οι επόμενες εκλογές στην Ελλάδα, εάν γίνουν στις 14 Ιουλίου, έχουν μία κάποια πιθανότητα να δικαιώσουν τον Σαμαρά, και να σταθεροποιήσουν την χώρα, ακόμα περισσότερο, στην σημερινή μιζέρια, με καλύτερες προοπτικές μίας πάρα πολύ αργής και μακρόχρονης, αλλά σταθερότερης αναπτυξιακής περιόδου. Και φυσικά, οι επόμενες εκλογές στην Ελλάδα, μπορούν να επιφέρουν το αντίθετο, δηλαδή την καταψήφιση της πολιτικής Σαμαρά-Μέρκελ, το ξεχαρβάλωμα της γερμανοκρατούμενης πολιτικής «διάσωσης» της Ευρωζώνης, της καταψήφισης της Μέρκελ από τους Γερμανούς τον Σεπτέμβρη, και το άνοιγμα άλλων, και πιο ανθρωπιστικών πολιτικών για το κοινό νόμισμα. Όπως και ο Σαμαράς είπε, χωρίς να σπάσεις αυγά δεν γίνεται ομελέτα. Χωρίς κάποιο ξεχαρβάλωμα της μερκελικής πολιτικής δεν υπάρχει σοβαρή προοπτική για αλλαγή στην πολιτική «διάσωσης», και για τον γράφοντα, ούτε και μακροπρόθεσμή ευρωζωνική προοπτική.
Αυτή η τρίχρονη ευρωζωνική κρίση περιστρέφεται και εστιάζει από την αρχή, επιμόνως, πάνω σε μία κεντρική αντίθεση. Ανάμεσα στην θέληση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κεφαλαιαγοράς, που κινείται αστραπιαία και γενικώς με μία ανεξιχνίαστη «ψυχολογία», η οποία όμως επιφέρει σοβαρά οικονομικά αποτελέσματα πάνω στις οικονομίες των κρατών, και στην θέληση, από την άλλη μεριά, των λαών της Ευρωζώνης, η οποία θέληση, εκφράζεται σε διάφορες ανεπίσημες δημοσκοπήσεις με άνισες επιδράσεις στην ευρωζωνική πολιτική, και σε αραιές εκλογές και δημοψηφίσματα, που πιο αποτελεσματικά, και αμετάκλητα, επιβάλουν γραμμές και κατευθύνσεις στις πολιτικές ηγεσίες.
Η κοινή γνώμη της πολιτικής ανάλυσης στην ιστορία της Ευρωζώνης, παραπονείται και καταγγέλλει εδώ και χρόνια, αλλά πιο επιτακτικά στα χρόνια της κρίσης, για την σοβαρή έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών, πολιτικών, και θεσμών στην αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, αλλά και ιδίως γύρω από την τρίχρονη και γερμανοκρατούμενη πολιτική «διάσωσης» του Ευρώ. Η Ελλάδα, σαν κέντρο του σύμπαντος, που πιστεύουμε εμείς οι Έλληνες ότι είναι, σίγουρα έγινε, και παραμένει το κέντρο του σύμπαντος, όσον αφορά την διάσωση της Ευρωζώνης και του μέλλοντος της Ευρώπης, ότι και να θέλει να υποστηρίζει ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος έχει αποδειχθεί ο πιο αναξιόπιστος αξιωματούχος της ευρωζωνικής κρίσης, καθότι έχει υποστηρίξει επανειλημμένα και με περισσό σθένος, τις πιο αντίθετες και πιο αντικρουόμενες απόψεις περί της διάσωσης του ευρώ, απόψεις που αλληλοαναιρούνται μεταξύ τους μέσα σε διαστήματα μηνών, καμιά φορά και εβδομάδων.
Αυτή η επερχόμενη τέλεια καταιγίδα, της οποίας το κλείσιμο της ΕΡΤ αποτελεί το πρώτο, ίσως, σήμα ότι ετοιμάζεται να ξεσπάσει, μπορεί κανείς να πει ότι ξεκίνησε με τις τελευταίες ελληνικές εκλογές, όταν η Ελλάδα, και η διάσωση της, άρχισαν να παίρνουν δύο διαφορετικά μονοπάτια, τα οποία, με τον καιρό απομακρυνόντουσαν, το ένα από το άλλο. Τα μονοπάτια χώρισαν αμέσως μετά τις εκλογές, με την κωλοτούμπα της τρικομματικής κυβέρνησης, η οποία, κάτω από την «μπότα» της Τρόικας, (ο γράφων γαλουχήθηκε από παιδί, στον Μικρό Ήρωα...), αναίρεσε πλήρως και αστραπιαία, τις προεκλογικές της υποσχέσεις, ακόμα και το δικό της αρχικό σχέδιο-μνημόνιο που συμφώνησαν οι τρεις συναρχηγοί. Από εκείνη την στιγμή, και με την απαραίτητη συμβολή του Ντράγκι της ΕΚΤ με τις ταχυδακτυλουργικές του χρηματοπιστωτικές επεμβάσεις, τα δύο μονοπάτια, και στην Ελλάδα, και στην Ευρωζώνη, άρχισαν
να απομακρύνονται, το ένα από το άλλο. Και στην Ελλάδα, και στην Ευρωζώνη, τα δύο μονοπάτια είναι ίδια και απαράλλαχτα. Και στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη, το ένα μονοπάτι, αυτό που κοντρολάρεται από την Γερμανία και την χρηματοπιστωτική κεφαλαιοκρατία, δηλώνει μεγάλη επιτυχία, και δείχνει άκρως ευχαριστημένο με την επερχόμενη σταθεροποίηση και διάσωση του ευρώ, και την εξάλειψη του GREXIT από τους εφιάλτες των ευρωζωνικών αξιωματούχων. Το άλλο μονοπάτι, αυτό που διανύουν οι λαοί της περιφέρειας, αγκομαχώντας, και θέλοντας και μη, είναι το μονοπάτι της στέρησης πόρων μέχρι οικονομικής εξαθλίωσης, στέρηση κοινωνικών υπηρεσιών και ασφαλίσεων, στέρηση επαγγελματικών προοπτικών, και ακόμα πιο εγκληματικά και τραγικά, στέρηση προσωπικών ονείρων και κοινωνικών και εθνικών ταυτοτήτων.
Η αντίθεση και αντιδιαστολή αυτών των δύο μονοπατιών, όπως απομακρύνονται το ένα από το άλλο, τον τελευταίο χρόνο, γίνεται πιο δραματική, από διάφορους συγκυριακούς παράγοντες. Ο ένας παράγοντας, ο οποίος ξεδιάντροπα δεσπόζει πάνω στο καλό μονοπάτι, είναι η δωδεκάμηνη προεκλογική εκστρατεία της Μέρκελ να επανεκλεγεί καγκελάρια της Γερμανίας και αυτοκράτειρα του ευρώ. Αυτή η εκστρατεία έχει επιβάλει πλήρη προεκλογική σύμπραξη και υποστήριξη από όλη την Ευρωπαϊκή ηγεσία. Ακόμα και το σοσιαλιστικό κόμμα της Γερμανίας, κάνει τα αδύνατα δυνατά, συνειδητά ή ασυνείδητα, να αυτοαποδυναμωθείπλήρως μέσω ενδοκομματικών σφαλμάτων και εμπλοκών, για να εξασφαλίσει από μόνο του την νίκη της Μέρκελ. Αυτό το κόμμα του Στάινμπρουκ και του Γκάμπριελ ζει μία ιστορική υπαρξιακή κρίση, κατά την γνώμη μου, η οποία ξεκίνησε από τον προκάτοχο της Μέρκελ στην καγκελαρία της Γερμανίας.
(Αυτή η κρίση της SPD στην Γερμανία, παρεμπιπτόντως, είναι η αντίστοιχη της κρίσης των σοσιαλιστικών κομμάτων στην Ελλάδα, παραδείγματος χάριν. Η σύγκρουση εστιάζει ανάμεσα στα εθνικά και στα παγκόσμια συμφέροντα των εργαζομένων. Στην Γερμανία, οι σοσιαλδημοκράτες, δεν μπορούν να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τα κοινωνικά κεκτημένα των λαών του ευρώ, γιατί προτιμούν να υποστηρίξουν τα (μυωπικά άμεσα) συμφέροντα των Γερμανών. Στην Ελλάδα, το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, π.χ., είναι το ίδιο, αλλά με την αντίθετη επιλογή. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υποστηρίξει αποτελεσματικά τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, γιατί επιλέγει να υποστηρίξει, κατ αρχάς, τα συμφέροντα των οικονομικών μεταναστών. Έτσι και τα δύο κόμματα, το γερμανικό και το ελληνικό, αυτοαποδυναμώνονται με τις πολιτικές τους επιλογές. Στην Γερμανία, που είναι πάμπλουτη, είναι προς το συμφέρον της να βοηθήσει αποτελεσματικά τα άλλα κράτη που την βοήθησαν να πλουτίσει. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, που αργοπεθαίνει από οικονομική ασφυξία από τον τροικανό στραγγαλισμό, δεν υπάρχει αρκετός αέρας να αναπνεύσουν και όλοι οι έλληνες, και όλοι οι παράνομοι μετανάστες .)
Ο δεύτερος παράγοντας, που συντέλεσε και συντελεί στον σχηματισμό της καταιγίδας, είναι το ΔΝΤ, το οποίο, από πέρσι έχει ξεκινήσει μία ξεκάθαρη εκστρατεία εναντίον της μερκελικής πολιτικής ξεσπάζοντας, σαν «λάθη», τις βασικές οικονομικές πολιτικές «διάσωσης» της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης που έχουν τόσο εγκληματικά επιδράσει εναντίον των οικονομιών της περιφέρειας με τον μακροπρόθεσμο στόχο, όπως επανειλημμένα έχει επισημάνει η στήλη, την κυριαρχία της Γερμανίας επί του ευρώ. Το ΔΝΤ, σίγουρα, κατά τον γράφοντα, επηρεάζεται από τις ΗΠΑ, αλλά και από τα BRICS κράτη, (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), διότι βλέπουν την Ευρωζωνική «διάσωση», να απειλεί με την ολοφάνερη αποτυχία της, την παγκόσμια οικονομία, άρα και τις δικές τους.
Από την άλλη μεριά, οι εξομολογήσεις των αμαρτιών του ΔΝΤ, σε συνδυασμό με την συνεχιζόμενη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, επηρέασαν και επηρεάζουν, όχι μόνο τον Ελληνικό λαό, αλλά και τα τρία κόμματα της τρικομματικής. Τα τρία κόμματα επηρεάστηκαν αντίστροφα το ένα από τα άλλα δύο. Την στιγμή που το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ άρχισαν πια να προβληματίζονται όλο πιο σοβαρά για την συμμετοχή τους σε αυτό το οικονομικό μακελειό που συντελείται εις βάρος των Ελλήνων, το κόμμα του Σαμαρά, και ιδιαίτερα ο Σαμαράς, προσπαθεί πιο σπασμωδικά παρά ποτέ να επιταχύνει, όπως όπως, την πολυπόθητη και την πολυανακοινωθείσα ανάπτυξη.
Τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης πια, το καθένα με την πλάτη στον τοίχο, για διαφορετικούς λόγους, δρουν και αντιδρούν σπασμωδικά, υπό τρομακτική πίεση. Αυτή η πίεση, η οποία επεβλήθη πάνω στο ελληνικό πολιτικό σύστημα από το πρώτο μνημόνιο, από την Ευρωζωνική ηγεσία, πάνω σε μία ελληνική πολιτική ηγεσία, που εν αιθρία, αδυνατεί να δουλέψει σωστά, είναι, ίσως, η πιο θεόστραβη και πιο καταστροφική πολιτική επιλογή της τροικανής διάσωσης. Ξέροντας από την αρχή ότι με την Ελλάδα, είχαν να κάνουν με μία ανίκανη πολιτική ηγεσία ενός αναποτελεσματικού κρατικού συστήματος, διάλεξαν να θέσουν την χώρα σε απόλυτη οικονομική ασφυξία που ξεχαρβάλωσε το ασθενέστατο κοινωνικό σύστημα ακόμα περισσότερο, αντί να του δώσουν καιρό και πρακτική βοήθεια να εξυγιανθεί.
Η εξίσωση της ευρωζωνικής «διάσωσης» δεν βγαίνει! Τα δύο μονοπάτια έχουν πια απομακρυνθεί τόσο πολύ το ένα από το άλλο, με το ένα μονοπάτι να επιμένει σε μία ζωγραφιά διάσωσης, σταθερότητας και επερχόμενης ευημερίας, εν μέσω ιστορικών επιπέδων ανεργίας, και το άλλο μονοπάτι να χάνεται στην ανέχεια, την απελπισία και στην οργή. Το πρώτο μονοπάτι να κυριαρχείται από πολιτικής ηγεσίες που προσπαθούν, και φαντασιώνονται ότι μπορούν, να διαβάσουν την παγκόσμια κεφαλαιαγορά, και τι χρειάζεται να γίνει. Και το άλλο μονοπάτι των λαών, που να μη μπορεί να μιλήσει και να αποφασίσει αποτελεσματικά και όποτε χρειαστεί, λόγω των χρονικών ορίων των κοινοβουλευτικών θεσμών, και που όταν του δίνεται η ευκαιρία εκλογών, να μην ξέρει ή να μη έχει τις σωστές επιλογές να διαλέξει.
Είναι καιρός, κατά την γνώμη του γράφοντα, παρά τον κίνδυνο της ενδεχόμενης πολιτικής αποσταθεροποίησης, για τον ελληνικό λαό, να αποφασίσει μέσω εκλογών, εάν θέλει να συνεχίσει τον δρόμο, που ο Αντώνης Σαμαράς έχει ξεκάθαρα χαράξει για το μέλλον της χώρας. Και είναι καιρός, δύο μήνες πριν από τις γερμανικές εκλογές, να ακούσουν και να δουν οι γερμανοί ψηφοφόροι, τι γίνεται στα κράτη της περιφέρειας με την μερκελική πολιτική διάσωσης, και να αποφασίσουν, εάν θέλουν, και αυτοί να συνεχίσουν την ίδια πολιτική, ή όχι. Και είναι επίσης καιρός, και οι άλλοι λαοί του ευρώ, να ακούσουν από τους Έλληνες, σαν τους πρωτοπόρους των προβλημάτων του κοινού νομίσματος, ποια είναι η γεύση της «διάσωσης» και για αυτούς τα επόμενα χρόνια.