Έτσι, στην τριακονταετία της Μεταπολίτευσης, οι Έλληνες χάψανε το ανέκδοτο ότι μπορούνε να έχουνε λεφτά τζάμπα, να ευημερούν με σταθερή δανειακή υποστήριξη από το εξωτερικό, να βρίσκουνε μία δουλειά στο δημόσιο κατά το δοκούν, και να εξασφαλίζουν τα του βίου τους, εφόρου ζωής, χρηματοδοτούμενοι από το δημόσιο χώρο, ο οποίος δημόσιος χώρος χρηματοδοτούνταν, συνεχώς από τους παγκόσμιους δανειστές, αυξάνοντας το δημόσιο, εθνικό χρέος της χώρας σε δυσθεώρητα και, εν κατακλείδι, μη βιώσιμα ύψη. Και τώρα επήλθε και συνεχίζεται η οικονομική καταστροφή, διότι η ελληνική ηγεσία δεν μπορεί από μόνη της να αλλάξει και να εξυγιάνει τον εαυτό της, και διότι η γερμανοκρατούμενη ευρωζώνη εκμεταλλεύεται το απύθμενο βάθος του διεφθαρμένου ελληνικού κρατισμού για να καταδικάσει την Ελλάδα σαν μόνη επέτειο της καταστροφής, να εκμεταλλευτεί τα ολίγα απομένοντα αγαθά της, βλέπε ενέργεια, να απομυζήσει το τελευταίο ευρώ από τα ελληνικά νοικοκυριά, και για να αθωώσει την συνένοχο στην καταστροφή Γερμανία και τους συνοδοιπόρους της.
Και εδώ έρχεται να προστεθεί στον στρουθοκαμηλισμό των ελλήνων ψηφοφόρων της τελευταίας τριακονταετίας, ο πιο πρόσφατος στρουθοκαμηλισμός της τελευταίας δεκαετίας των γερμανών ψηφοφόρων. Οι Γερμανοί έχουν χάψει το παραμύθι ότι μπορούν να ευημερούν εις βάρος άλλων λαών, μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να είναι οι οικονομικά πιο ισχυροί. Αυτό το παραμύθι είναι ιδιαιτέρως ηλίθιο όταν αναλογιστεί κανείς ότι η Γερμανία έγινε οικονομικά πανίσχυρη λόγω ακριβώς της στενής (βλέπε ευρωζωνικής) σχέσης της με τα υπόλοιπα 16 κράτη του κοινού νομίσματος. Αλλά η ύβρις του Γερμανικού λαού, και εδώ συμπεριλαμβάνω και τους γερμανούς ψηφοφόρους αλλά και τους γερμανούς πολιτικούς, επεκτάθηκε σε ιστορικά τραγικά ύψη, τα τρία και χρόνια της κρίσης, όταν η Γερμανία, σαν έθνος, αποφάσισε ότι ήταν δίκαιο, μόνο και μόνο διότι ήταν δυνατό, να εκμεταλλευτεί την κρίση για να, όχι μόνο συνεχίσει τον πλουτισμό της από την Ευρωζώνη εις βάρος των άλλων 16 κρατών, παρά να επεκτείνει αυτόν τον, επί του παρόντος αθέμιτο διότι άκρως εκμεταλλευτικό, εμπλουτισμό, με καταστροφικά αποτελέσματα για τα άλλα κράτη.
Και εδώ έχουμε ίσως να κάνουμε, άλλη μία φορά, με το παραμύθι του Καραγκιόζη και του Βεζίρη. Ο μεν Καραγκιόζης πιστεύει ότι μπορεί να ξεφύγει με την μπαγαποντιά, ο δε Βεζύρης πιστεύει ότι μπορεί να περάσει το δικό του με την ισχύ του. Και οι δύο έχουν τρομερό λάθος. Και ο μικρός, ο αδύναμος Έλληνας, δεν μπορεί επ άπειρον να τα καταφέρνει με ψεύτικες υποσχέσεις, και ο μεγάλος, ο ισχυρός Βεζίρης, δεν μπορεί να επικρατήσει επί μακρόν με τον βούρδουλα, με την πυγμή. Όπως ο έλληνας ήρθε η στιγμή που έχασε και τα αυγά και τα καλάθια, έτσι θα έρθει, αργά ή γρήγορα και η στιγμή που και ο Γερμανός θα χάσει τα δικά του τα αυγά και τα καλάθια. Όπως ο Έλληνας, έχασε ως δια μαγείας, μέσα σε τρία χρόνια, την μεγάλο μέρος της πλαστής ευημερίας που βασιζόταν σε δανεικά και αγύριστα, έτσι και ο Γερμανός, θα ξυπνήσει μία μέρα, είτε με καγκελάριο την Μέρκελ, είτε με κάποιον άλλο, και θα ανακαλύψει ότι αυτή η εξαιρετική ζηλευτή θέση που έχει προσωρινά κατακτήσει στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό σκηνικό, θα έχει καταστραφεί, διότι το φάσμα, το ανδρείκελο, το σκιάχτρο του «Γερμαναρά», της «γερμανικής κατοχικής μπότας» θα έχει επικρατήσει στην Ευρώπη, θα έχει διαλύσει την Ευρωζώνη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και θα έχει επαναπροσδιορίσει την Γερμανία σαν τον «αποδιοπομπαίο Τράγο» της Ευρώπης, εάν όχι της Υφηλίου.
Αλλά έως τότε, και ειδικά στις επόμενες γερμανικές εκλογές στις 22 Σεπτεμβρίου, οι γερμανοί ψηφοφόροι βαδίζουν, από ότι λένε οι δημοσκοπήσεις, λίαν ευχαριστημένοι, και άκρως καθησυχασμένοι, στις κάλπες για να επαναφέρουν την Μέρκελ στην ηγεσία για τρίτη φορά στην καγκελαρία, για να συνεχίσει αυτή την λαϊκιστική και ανήθικη πολιτική εναντίων των υπολοίπων κρατών της Ευρωζώνης, που καταστρέφει, σιγά αλλά σταθερά το ευρωπαϊκό όραμα. Όχι δηλαδή ότι το αντίπαλο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του Στάινμπρουκ είναι καλύτερο. Απλούστερα είναι πιο ψεύτικο, σε αντιγραφή των γάλλων σοσιαλιστών του Ολάντ.
Και το όνομα μου είναι Κασσάνδρα...