Αυτός ο συνασπισμός μπορεί να αποτελείται από το κόμμα του των Σοσιαλδημοκρατών, τους Πράσινους, και ακόμα πιο απίθανα, και τους Αριστερούς.
Αυτή η εκδοχή των γερμανικών εκλογών είναι το Αουτσάιντερ, που λένε, αλλά, κατά την γνώμη μου είναι η μόνη επιλογή που προσφέρει μία ελπίδα για το ευρωπαϊκό όνειρο, το οποίο διαστρεβλώθηκε αρχικά από τις συνθήκες της Ευρωζώνης, και έχει μπει στην Εντατική από την πολιτική της Μέρκελ, και την φαινομενικά επικρατούσα κοινή γνώμη των γερμανών ψηφοφόρων, όπως αυτή η γνώμη έχει επιστημονικά και λίαν αποτελεσματικά χειραγωγηθεί από την γερμανική ηγεσία της τελευταίας δεκαετίας, δηλαδή την ηγεσία της Μέρκελ.
Τρεις ενδείξεις πρόσφερε ο Περ Στάινμπρουκ στον χθεσινό προγραμματισμένο διάλογο που είχε με την Μέρκελ στην Γερμανική τηλεόραση, και στον οποίο διάλογο φέρεται να έχει κερδίσει με ελάχιστο ποσοστό τις γενικότερες εντυπώσεις. Εντυπώσεις που δύσκολα θα είναι αρκετές να γεφυρώσουν το χάσμα συμπάθειας προς την Μέρκελ που τρέφει ο Γερμανικός λαός.
Οι τρείς ενδείξεις στα λεχθέντα από τον Στάινμπρουκ είναι οι εξής. Μιλώντας για την «διάσωση» της Ελλάδας, και την ευρωπαϊκή κρίση, όπου κατά την γνώμη του η Μερκελική πολιτική απέτυχε οικτρά, αναφέρθηκε 1). στην ανάγκη ενός Σχεδίου Μάρσαλ για την Ευρώπη και για την απίστευτη ανεργία των νέων, 2). για την ιστορική βοήθεια που δέχθηκε η Γερμανία από άλλα κράτη σε κρίσιμες άλλες εποχές της οικονομίας της, και 3). για την «θανατηφόρα δόση» (θεραπείας της λιτότητας), που έχει επιβληθεί «σε αυτές τις χώρες».
Φυσικά το οξύμωρο της υπόθεσης αυτής είναι ότι το κόμμα του Στάινμπρουκ υπερψήφισε όλες αυτές τις προτάσεις της κυβέρνησης Μέρκελ για την συνεχιζόμενη θανατηφόρες δόσεις, τα τρία χρόνια της κρίσης, και όχι μόνον αυτό, αλλά χωρίς την υποστήριξη του κόμματός του, των Σοσιαλδημοκρατών, η τριετής πολιτική της θανατηφόρας δόσης της κυβέρνησης Μέρκελ δεν θα είχε περάσει, και η κυβέρνησή της θα είχε πέσει, ή η πολιτική της θα είχε αλλάξει ριζικά.
Αυτό το οξύμωρο δεν το ανάλυσε ο Στάινμπρουκ, ούτε από ότι ξέρω, ετέθη σαν ερώτηση προς διευκρίνιση από τους τέσσερεις δημοσιογράφους που διεύθυναν το χθεσινοβραδυνό τηλεοπτικό διάλογο. Αλλά τέτοιο είναι το στημένο παιχνίδι μεταξύ πολιτικής ηγεσίας και ΜΜΕ. Τα βαθύτερα ερωτηματικά παραμένουν αναπάντητα, διότι είτε τα ΜΜΕ δεν θέτουν τις σωστές ερωτήσεις, είτε δεν προβάλλουν δυναμικά και επιτακτικά την σοβαρότητα και την κρισιμότητα αυτών των καυτών ερωτήσεων και των σχετικών αναγκαίων απαντήσεων που χρειάζεται ο λαός για να αποφασίσει, και τις οποίες απαντήσεις ο λαός έχει το δικαίωμα και θα έπρεπε να απαιτεί.
Η Ελλάδα, εντέλει, όπως και η υπόλοιπη Ευρωζώνη, παρακολουθεί, βασικά απόλυτα ανίσχυρη (διότι πλήρως διαλυμένη και αποδυναμωμένη, οικονομικά και πολιτικά), τις γερμανικές εκλογές. Δηλαδή, η Ευρώπη παρακολουθεί την Γερμανία να παίρνει κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της Ευρώπης, χωρίς η Ευρώπη να πιστεύει ότι είναι σε θέση, ή της επιτρέπεται, να παρέμβει σε αυτή την κρίσιμη πολιτική και εθνική διαδικασία. Το όνειρο της ενωμένης Ευρώπης, που ξεπήδησε από τα συντρίμμια, ανθρώπινα, κοινωνικά και οικονομικά του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έχει διαστρεβλωθεί σε σημείο που το μέλλον να επαφίεται σε μία εθνική διαδικασία του πιο ισχυρού κράτους μέλους, και η οποία διαδικασία, από ότι λένε οι περισσότεροι αναλυτές, θα κριθεί από απόλυτα εσωτερικά εθνικά θέματα των Γερμανών, και σχεδόν καθόλου από ευρωζωνικά γεωπολιτικά ερωτηματικά.
Εάν υπήρχε ανάγκη για μία ακόμα ένδειξη ή απόδειξη ότι η Ευρώπη έχει καταντήσει μία Γερμανική Ευρώπη, και ότι η Ευρωπαϊκή Γερμανία είναι ένας απλός μύθος προς κατανάλωση των ευρωλαών και προς χειραγώγησή τους, είναι αυτή. Η τύχη της Ευρωζώνης, βλέπε της Ευρώπης, κρέμεται από τις γερμανικές εκλογές, και οι Γερμανοί ψηφοφόροι φέρονται να αποφασίζουν την ψήφο τους βασισμένοι σε ενδογερμανικά θέματα, και όχι σε ευρωπαϊκά. Η αυτοκαταστροφική διαστρέβλωση του ευρωπαϊκού ονείρου και της ιδέας της ενωμένης Ευρώπης συνεχίζεται...
Και η ιστορική ιλαροτραγωδία της Ευρωζώνης είναι ότι, αφού η πρωταρχική ευημερία του ευρώ, η βασισμένη σε μία, κατά την γνώμη μου μελετημένη και προσχεδιασμένη, χρηματοπιστωτική και καταναλωτική φούσκα, έφερε τρομερά οικονομικά πλεονεκτήματα στην Γερμανία, η τετραετής κρίση του ευρώ, πολλαπλασίασε τα οικονομικά και γεωπολιτικά οφέλη της Γερμανίας εις βάρος των 16 άλλων εταίρων της, και τώρα οι Γερμανοί ψηφοφόροι καλούνται να αποφασίσουν για την πολιτική τους ηγεσία, που τους έχει προσκομίσει ονειρεμένα προνόμια. Και αυτή η επιλογή του γερμανικού λαού θα έχει σοβαρές, ίσως ιστορικές, επιδράσεις πάνω στο μέλλον της Ευρώπης.
Ένας λαός αποφασίζει για το δικό του συμφέρον, το οποίον συμφέρον, όμως, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί, ορισθεί και επικρατήσει από τα οκτώ χρόνια της μερκελικής ηγεσίας, βρίσκεται σε πλήρη αντιπαράθεση, αντιδιαστολή και αντίθεση από το μεγαλύτερο συμφέρον της κοινότητας του ευρώ. Αυτό είναι το ιστορικό λάθος και η ιστορική τραγωδία της Ευρωζώνης. Η Μέρκελ δεν ξεκίνησε το κακό, αλλά το διαιώνισε και το διασφάλισε, και εάν επανεκλεγεί για τρίτη τετραετία θα σφραγίσει, κατά την γνώμη μου, την τελική φάση της «θανατηφόρας δόσης» και το τάφο της Ευρωζώνης.

Σημείωση

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε πριν μερικές ώρες με μία εσφαλμένη μετάφραση της προκείμενης φράσης που χρησιμοποίησε ο Περ Στάινμπρουκ στον χθεσινό του τηλεοπτικό διάλογο με την Άγγελα Μέρκελ, και η οποία φράση έγινε το αντικείμενο του άρθρου. Η σωστή μετάφραση της φράσης που χρησιμοποίησε ο Στάινμπρουκ για να κατακρίνει και να απορρίψει την πολιτική «διάσωσης» της Μέρκελ, είναι η «θανατηφόρα δόση» (λιτότητας), και όχι η «θανάσιμη δόση», που το παρόν άρθρο, εσφαλμένα χρησιμοποίησε στην αρχική του δημοσίευση. Κατά σύμπτωση, και περιέργως πως, το ίδιο μεταφραστικό λάθος έκανε και η σημερινή εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στο πρωτοσέλιδο άρθρο της για το ίδιο θέμα. Αναρωτιέται κανείς εάν ο γράφων, όπως και η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ υπέπεσαν στο ίδιο λάθος διαλέγοντας την εσφαλμένη μετάφραση διότι ήταν και η λιγότερη οδυνηρή λέξη για το προκείμενο θέμα. «Θανάσιμη» είναι μία κατάσταση που εμπεριέχει τον κίνδυνο του θανάτου, ενώ «θανατηφόρα» είναι μία πράξη που οδηγεί στο θάνατο. Αυτό το τελευταίο είναι που εννοούσε και ο Περ Στάινμπρουκ χαρακτηρίζοντας την μερκελική πολιτική.