Πάραυτα και σύσσωμες οι ηγεσίες αυτών των δύο κομμάτων παραιτήθηκαν των κομματικών θέσεων τους, διότι θεώρησαν ότι ευθύνονται για τις κομματικές χασούρες, και ένεκα τούτου, έπρεπε να αδειάσουν την γωνιά για νέες δυνάμεις μέσα από το κόμμα, να δώσουν νέα πνοή, και ίσως να αλλάξουν τις πορείες των δύο κομμάτων.
Αυτά στην Γερμανία, η οποία χώρα αποδεικνύει συνεχώς ότι είναι κάτοχος του υγιέστερου πολιτικού συστήματος στην Ευρώπη, και σίγουρα της υφηλίου. Και αυτή η υγεία του γερμανικού πολιτικού συστήματος της χώρας, όπου στην πολιτική δεν νοείται η ύπαρξη και η διατήρηση ηγετικών φέουδων από εκλογές σε εκλογές, πόσο μάλλον από μπαμπά σε κανακάρη, ή σε ανιψιό, σίγουρα αποτελεί κύρια αιτία και υπόβαθρο σταθερότητας και αξιοκρατικών αρχών, που διέπει και συνάμα ωφελεί την κοινωνία και την οικονομία της.
Στην Ελλάδα, αντιθέτως, αφενός έχουμε συνταγματικά κατοχυρωμένη την προστασία ανευθυνότητας, εάν όχι εγκληματικότητας των κυβερνητικών αξιωματούχων, με βραχύχρονες ελαστικές προθεσμίες παραγραφής, και φυσικά πολιτικούς και κομματικούς ηγέτες που συνηθίζουν να διατηρούν τις ηγετικές τους θέσεις σαν φέουδα, και να στηρίζουν τις ενδοκομματικές τους κυριαρχίες, διαπραγματευόμενοι χρυσές δημόσιες θέσεις σε κλειδιά κομματικούς υποστηρικτές, ή διαχειριζόμενοι τα οικονομικά σκάνδαλα του κόμματος υποβρυχίως για να διαπραγματευτούν θέσεις κομματικής ισχύος.
Μία πρόχειρη προσωπική ανάλυση δικιά μου, θα έβαζε την πολιτική «υγεία» της χώρας, κάπου στα μισά μεταξύ της Γερμανίας, και της δύσμοιρης Ζιμπάμπουε, που την εκμεταλλευόμαστε συχνά γιατί συναγωνίζεται την Ελλάδα στην διαφθορά, σε παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί ανεχόμαστε σαν Έλληνες τους πολιτικούς μας να συμπεριφέρονται σαν φεουδάρχες; Γιατί διψάει η κοινωνία για πολιτική αξιοκρατία και το μόνο που καταφέρνει είναι να ψηφίζει Χρυσή Αυγή; Διότι η ΧΑ υπόσχεται, πιστευτά ή όχι, φωτιά και λάβρα για τα πολιτικά λαμόγια, την στιγμή που η ίδια φαίνεται να υιοθετεί τους παρόμοιους πανάρχαιους θεσμούς. Να γιατί.
Αυτό είναι το καλύτερο αντίδοτο που μπορούμε να βρούμε σαν χώρα;