Και ένα πιο οδυνηρό και πιο αναπάντητο ερώτημα, τουλάχιστον για τον γράφοντα, είναι κατά πόσον η προαναφερθείσα ιστορική συγκυρία είναι τυχαία σύμπτωση ή αναγκαία συνθήκη.
Δύο είναι τα εξέχοντα θέματα που κυριαρχούν επί του παρόντος, κατά την γνώμη μου. Κατ αρχήν προβάλλει το οργανωμένο έγκλημα εναντίον ανθρώπινης ζωής και η συνδεδεμένη εγκληματική οργάνωση που απειλεί και θέτει σε κίνδυνο τους στραπατσαρισμένους θεσμούς της χώρας. Το άλλο θέμα είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια σύσσωμου του λοιπού πολιτικού συστήματος, με αρχηγό την απεγνωσμένη κυβερνητική ηγεσία, να κρύψει την γύμνια του, πίσω από την εγκληματικότητα της Χρυσής Αυγής. Σαν να μπορούσε η κατακραυγή εναντίον του φασιστικού εγκλήματος και κινδύνου να προσφέρει βοήθεια στην οικονομική απελπισία του κόσμου και την παντελή έλλειψη ελπίδας στο έθνος, πέραν από του να μπορέσει να αποσπάσει την προσοχή του λαού για ένα προσωρινό διάστημα.
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι το τριακονταετές καθεστώς της Μεταπολίτευσης αποτελεί ένα σταθερά επιδεινούμενο εθνικό καρκίνωμα που, παραμένοντας βασικά αθεράπευτο, σπρώχνει την κοινωνία όλο περισσότερο προς τη καταστροφή. Αυτό το καρκίνωμα προσέφερε η Χρυσή Αυγή να θεραπεύσει χειρουργικά, παρουσιάζοντας τον εαυτό της, με περισσότερο ή λιγότερο πειστικά επιχειρήματα, ότι είναι ο καλύτερος εθνικός χειρουργός εναντίον αυτής της παθογένειας. Το γεγονός ότι από τις τελευταίες εκλογές η ΧΑ ήταν το μόνο κόμμα που σταθερά αύξανε την δημοτικότητα του, θα έπρεπε να έδινε αφορμή σε όλα τα άλλα κόμματα για αυτοανάλυση και αυτοδιόρθωση. Αλλά παρόμοιες προσπάθειες δεν διαφαίνονται στον πολιτικό ορίζοντα.
Τα συμπτώματα του καρκίνου της Μεταπολίτευσης είναι φυσικά απειράριθμα και τα βιώνει ο Έλληνας πολίτης καθημερινά, συνήθως σαν θύμα, αλλά και σαν θύτης, ενσωματωμένος στην διαφθορά του εθνικού κρατισμού. Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα παραδείγματα προσέφερε ο Θάνος Τζιμέρος, αρχηγός του κόμματος «Δημιουργία, ξανά», (που πρέπει να είναι το πιο αναποτελεσματικό όνομα για πολιτικό κόμμα, στην ιστορία της Ελλάδας) στο καινούργιο πρόγραμμα της κας Τσοπανίδου στο ΣΤΑΡ, η οποία μάλιστα φαίνεται να δυσανασχέτησε με αυτή την προσφορά, ίσως διότι σαν όλους τους άλλους Έλληνες, είναι τόσο εξοικειωμένη στον ελληνικό κρατισμό, ώστε, σαν το παράδειγμα του βατράχου, υπομένει αγόγγυστα το θανατηφόρα καυτό νερό, χωρίς να παίρνει είδηση ότι εξοντώνεται μαζί με όλους μας σιγά σιγά.
Ο κ. Τζιμέρος παρατήρησε ότι από το 1975 έως το 2005, οι διαδοχικές κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης υπέγραψαν 120.000 νόμους, εκ των οποίων μόνο τα 2%, δηλαδή 2.400 νόμοι είχαν ψηφιστεί στο ελληνικό κοινοβούλιο, έπειτα από συζήτηση. Οι υπόλοιποι 96.000 νόμοι είχαν νομιμοποιηθεί από την εκάστοτε μεταπολιτευτική κυβέρνηση κάπως πραξικοπηματικά, δηλαδή, διαστρεβλώνοντας, παραμορφώνοντας και βασικά παρακάμπτοντας το ελληνικό σύνταγμα το οποίο ορίζει ότι το βασικό μαιευτήριο νόμων είναι το ελληνικό κοινοβούλιο και όχι τα υπουργικά συμβούλια των εκάστοτε κυβερνήσεων. Μία γρήγορη απλή αριθμητική, (η οποία και πάντα είναι η πιο θανατηφόρα), μας λέει, ότι για τριάντα χρόνια, κάθε εργάσιμη μέρα της κυβέρνησης, δηλαδή Δευτέρα με Παρασκευή, οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης νομοθετούσαν 12 νόμους, δηλαδή, εάν υποθέσουμε ότι οι εργάσιμες ώρες της κυβέρνησης είναι ένα δωδεκάωρο, 8πμ-8μμ, οι απίστευτες κυβερνήσεις κατασκευάζανε ένα καινούργιο νόμο κάθε ώρα επί 30 χρόνια.
Και έπειτα κατηγορούμε τους έλληνες υπουργούς σαν τεμπέληδες και ακαμάτηδες. Το αποτέλεσμα δηλαδή ήταν να πλημμυρίσουν το κράτος και την ελληνική κοινωνία, με χιλιάδες άχρηστους, καταστροφικούς νόμους, που σαν καρκινώματα, πολλαπλασιαζόντουσαν σαν παθογόνα κύτταρα στο σώμα που λέγεται ελληνικό κράτος. Γιατί τί άλλο είναι ο καρκίνος παρά μία παθογόνος υπερπαραγωγή κυττάρων του ανθρώπινου σώματος, τα οποία κύτταρα, αυτά κάθε αυτά, είναι παρόμοια με τα υγιή, αλλά ποσοτικά πληθαίνουν τόσο ανεξέλεγκτα, που τα κύτταρα κατακλύζουν την υγιή λειτουργία του ανθρωπίνου σώματος και την καταστρέφουν.
Για αυτό και ο καρκίνος παίρνει χρόνια να δημιουργηθεί και να γίνει επικίνδυνος, συνήθως. Παρομοίως, αυτή η συνεχής, υπερβολική και υπερτροφική υπερπαραγωγή νόμων από τις διαδοχικές κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, χρειάστηκαν λίγα χρόνια για να γίνουν αντιληπτές στις καταστροφικές τους παρεμβάσεις κατά του ελληνικού συντάγματος, και για αυτό ο καρκίνος της υπερτροφικής, παράνομης παραγωγής νόμων, υπερβατικά των συνταγματικών εντολών, μπόρεσε και πλημμύρισε το σώμα το ελληνικού κράτους και να το παραμορφώσει στο αυτοκαταστροφικό μόρφωμα που είναι σήμερα.
Και είναι πολύ χαρακτηριστική και ανησυχητική ένδειξη ότι μία δημοσιογράφος του επιπέδου της κας Τσοπανίδου, την οποία θεωρώ μία από τις καλύτερες παρουσιάστριες, ήταν εντελώς ανίκανη να ακούσει και να κάνει διάλογο πάνω σε αυτό το κεντρικό σημείο της ελληνικής κρίσης και καταστροφής, και φάνηκε να δυσανασχέτησε διότι είχε άλλα πιο σοβαρά πράγματα να συζητήσει. Και η συζήτηση που βιαζότανε να κάνει ήταν αυτό που επεσήμανα στην αρχή του άρθρου, ότι σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς της χώρας, συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, και των γενικά εμπεδωμένων ΜΜΕ, χρησιμοποιεί το θεριό της Χρυσής Αυγής, το οποίο πράγματι είναι φοβερό και επικίνδυνο, για να κρυφτεί, και φυσικά για να παραμείνει σε άγνοια και σε αδιαφορία για το καρκίνο που συνεχίζει να καταστρέφει την Ελλάδα.
Είναι γεγονός ότι η επιδείνωση του οικονομικού μαρτυρίου στο οποίο το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού υφίσταται, στα χρόνια της Τρόικας, είναι ένα βασικό αίτιο της ανόδου της Χρυσής Αυγής. Αλλά γιατί κανένα άλλο κόμμα ή κίνημα δεν παρουσίασε παρόμοια δημοσκοπική άνοδο τον περασμένο χρόνο;
Μερικοί θέλουν να ισχυρίζονται ότι ο φασισμός ρέει στο αίμα του έλληνα. Εάν είναι αυτό αλήθεια τότε ο φασισμός στην Ελλάδα, κατά την γνώμη μου, εμφανίζεται, περιοδικά και περιστασιακά στην νεώτερη ελληνική ιστορία, σαν ένα κύμα αντισωμάτων εναντίον της ελληνικής νόσου του ωχαδερφισμού, της ενδημικής κρατικής διαφθοράς και αναποτελεσματικότητας, της έλλειψης κρατικής υπόστασης, και της πανδημικής ανοχής της διαφθαρμένης κρατικής τακτικής και της, εν κατακλείδι, ενσωμάτωσης όλων των μεθόδων διαφθοράς, εγωκεντρισμού και αναρχικής συμπεριφοράς από τους πολίτες στην κοινωνία.
Η πανδημική διαφθορά στον ελληνικό κρατισμό και στην ελληνική κοινωνία δημιουργεί επί του μακρού, ένα αόρατο νέφος εθνικής σιχασιάς και μίσους προς εαυτούς και προς τους πλησίον μας, αλλά φυσικά πρωταρχικά και προς την εθνική ηγεσία, την εθνική ταυτότητα και προς τους υπάρχοντες εθνικούς θεσμούς, οι οποίοι εκ των πραγμάτων αναιρούνται από την διαφθορά. Σαν αποτέλεσμα έχουμε να κάνουμε ενίοτε με ένα τσουνάμι εθνικής απελπισίας για αποτελεσματικές λύσεις. Και πάνω στην απόλυτη απόγνωση για λύσεις, ξεπροβάλλει το κεφάλι του φασιστικού φιδιού, που υπόσχεται να λύσει το γόρδιο δεσμό με τον σπαθί, εάν θέλουμε να το περιγράψουμε με ιδεαλιστικά χρώματα, αλλά η ουσιαστική λύση που φέρνει μαζί της η Χρυσή Αυγή, και παρόμοια απολυταρχικά, φασιστικά κινήματα, είναι ο μαχαιροβγάλτης του Παύλου Φύσσα στο προσωπικό επίπεδο, και ο μεγαλύτερος, θεσμικός μαχαιροβγάλτης των θεσμών, των ελευθεριών, της ασφάλειας, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας στην πατρίδα μας.
Και έτσι μετατρέπεται αυτοστιγμεί, ο υποτιθέμενος και υποσχόμενος χειρουργός που έχει η Ελλάδα ανάγκη για να την θεραπεύσει από τον καρκίνο της Μεταπολίτευσης στο μαχαιροβγάλτη ενός αριστερού τραγουδιστή και στον μαχαιροβγάλτη των θεσμών και του λαού μίας χώρας. Και η άμοιρη πατρίδα καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε δύο βασικές επιλογές, σύμφωνα με ότι αντιλαμβάνεται τουλάχιστον ο γράφοντας. Είτε έναν μαχαιροβγάλτη χειρουργό, είτε να συνεχίσει να βιώνει και να επιβιώνει όσο μπορεί καλύτερα, με τον αθεράπευτο καρκίνο. Αποδόμηση
Η τρίτη λύση είναι ίσως και η πιο πιθανή. Το ισόβιο καθεστώς υπό την Τρόικα, όπου η Τρόικα σιγά σιγά και με το τσιγκέλι θα εξακολουθεί να αποδομεί το ελληνικό κράτος, μέχρι να επέλθει η επανάσταση, ο εμφύλιος, ή η ειρηνική μετατροπή της χώρας στην πρώτη αυθεντική επαρχία της ευρωζώνης, υπό την απόλυτη ηγεμονία της Γερμανίας. Αυτή την τελευταία λύση την εύχονται και την επιθυμούν και την πιστεύουν σαν την μόνη εφικτή λύση και τύχη για το έθνος σοβαρότατοι και πεπειραμένοι έλληνες αναλυτές. Και σε κάποιο σημείο την πιστεύει και μεγάλη μερίδα του λαού, κάτι που εξηγεί πώς και γιατί ο λαός πλειοψηφικά αντιτίθεται του μνημονίου, αλλά και δεν λέει να εγκαταλείψει το ευρώ.
Και η τέταρτη λύση, αυτή ενός δημοκρατικού κόμματος ή κινήματος, που να θελήσει και να μπορέσει να θεραπεύσει τον καρκίνο του ελληνικού κρατισμού, ακόμα δεν έχει φανεί, ή, σαν το ΣΥΡΙΖΑ, παραδείγματος χάριν, δεν έχει μπορέσει να πείσει την πλειοψηφία του λαού.