Με μόνη διαφορά ότι, ως είθισται, και ιδιαίτερα θα έλεγα από τους οπαδούς της κεντροαριστεράς πολιτικής ιδεολογίας, η προσπάθεια των 58, μέχρι τώρα, είναι γεμάτη με πολλά ωραία λόγια, και πολλά καλά και σεβαστά ονόματα, που όλα και όλοι εστιάζουν στη ωραία ποίηση της κεντροαριστερής ιδεολογίας, και τίποτα, μα τίποτα, δεν εστιάζει σε μία προσπάθεια αυτογνωσίας.

Όπερ και σημαίνει, κατά την γνώμη του γράφοντα, ότι και αυτή η προσπάθεια μέλλει, εάν επιτύχει να δυναμώσει, κάτι όχι και τόσο πιθανό, να οδηγήσει την χώρα σε παρόμοια ιλιγγιωδώς λανθασμένες κατευθύνσεις, όπως και η αποθνήσκουσα προκάτοχός της, αυτής της Μεταπολιτευτικής περιόδου, της νεοελληνικής ιστορίας.

Εντελώς ενδεικτικά της πανδημικής, όπως φαίνεται, προσπάθειας αποφυγής οιασδήποτε, έστω και μικρής δόσης αυτογνωσίας, στον ευγενή κεντροαριστερό χώρο, αυτόν τον χώρο των καλών και καλώς μορφωμένων και σκεπτόμενων οπαδών της κεντροαριστεράς ιδεολογίας, είναι η αντίδραση δύο πολύ στενών και εξ ίσου σεβαστών μου φίλων κυριών, οι οποίες, όταν τους δήλωσα ότι σχεδίαζα να γράψω μία αρνητική κριτική για τους 58, και οι δύο, εν χορωδία, με παρεκάλεσαν, σχεδόν απεγνωσμένα, να μην το κάνω. Έπρεπε, είπαν και οι δύο κολλητές φίλες μου, να «δώσουμε καιρό στην προσπάθεια να αναπτυχθεί».

Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα των αντιθέτων πολιτικών επιλογών, ότι ο γράφων, ακριβώς, αισθάνεται την ανάγκη να σπεύσει να κριτικάρει αρνητικά την εκκολαπτόμενη προσπάθεια, προτού η τελευταία προχωρήσει «θριαμβευτικά» σε μία αυτάρεσκη επανάληψη της παλαιάς της ταυτότητας, πάντα χωρίς κανένα δράμι ή γραμμάριο αυτογνωσίας.

Για ποια αυτογνωσία μιλάω;

Δεν μιλάω για την συνηθισμένη και φιλάρεσκη ελλιπή αυτογνωσία των κεντροαριστερών, στους οποίους, γενικώς, θεωρώ ότι συγκαταλέγομαι και εγώ, πιο πολύ και από ότι στο κίνημα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ελλιπής αυτογνωσία βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στα ιδανικευμένα ιδεολογικά όνειρα της κεντροαριστεράς. Δηλαδή, στο ιδανικευμένο, και στην κρίση της Ευρωζώνης αποδεδειγμένο κούφιο, σάπιο και σαθρό μείγμα πανδημικής υποσχόμενης κοινωνικής υποστήριξης και αλληλεγγύης, την ίδια στιγμή που η παγκοσμιοποιημένη χρηματοπιστωτική επενδυτική κεφαλαιαγορά λατρεύεται από αυτήν την ίδια κεντροαριστερά, σαν τον καινούργιο, μεταμοντέρνο Μαμμωνά...

Μιλάω για την τραγική και εξίσου επαίσχυντη αυτογνωσία της ιστορικής αλήθειας. Δηλαδή του ιστορικού γεγονότος ότι η ελληνική κεντροαριστερά της μεταπολιτευτικής περιόδου, είναι η βασική αυτουργός και επίσης ηθική αυτουργός της πανδημικής διαστρέβλωσης της ελληνικής κοινωνίας, μέσω του απίστευτου Κρατισμού, της πανδημικής πελατειακής κεφαλαιοκρατίας, της παραλυμένης δικαιοσύνης, της εξαφανισμένης εγχώριας παραγωγής, και της διαιωνιζόμενης υπερχρέωσης του κράτους.

Αυτά μόνο για τις δεκαετίες της γενεάς της πλαστικής ευημερίας. Δεν αναφέρομαι καν στα αποτελέσματα των τριών μνημονιακών κυβερνήσεων, τις οποίες και ηγήθηκε και εξακολουθεί να υποστηρίζει η κεντροαριστερά μέσω του ΠΑΣΟΚ, και οι οποίες διαδοχικές κυβερνήσεις έλαβαν υποτακτικά, βλέπε δουλικά, τις εκμεταλλευτικές χρηματοπιστωτικές απαιτήσεις της Τρόικας, και κατάφεραν, ακριβώς λόγω των κεντροαριστερών ιδεολογιών τους, (βλέπε των ψηφοθηρικών πελατειακών τους αναγκών), να μετατρέψουν αυτές τις τοκογλυφικές απαιτήσεις σε μία πανδημική καταστροφή της ιδιωτικής ελληνικής οικονομίας, διατηρώντας, πάντα, υπό της προστασία της επαίσχυντης κεντροαριστεράς πολιτικής, όλα τα καρκινογόνα προβλήματα του ελληνικού κρατισμού και του κεφαλαιοκρατικού πολιτικού συστήματος.

Με τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις του εχθρούς. Ακόμα και ένας Ερντογάν μάλλον δεν θα ρήμαζε την χώρα σε τέτοιο σημείο, εάν η Τουρκία ξαναέμπαινε στην Ελλάδα.

Αυτήν την αυτογνωσία έχει ανάγκη η Κεντροαριστερά, εάν δεν θέλει να ξανακαταστρέψει την χώρα, κάτι που παίζεται, δηλαδή...

Η Κεντροαριστερά οφείλει να αντιληφθεί και να παραδεχθεί ότι η ιδεολογία της, διαστρεβλωμένη και εντελώς ζαλισμένη από την πραγματικότητα του μεταμοντέρνου παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού, εφάρμοσε στην χώρα μία πολιτική κοινωνικής διαστρέβλωσης, τόσο μεγάλη και καταστροφική, όσο διαστρεβλωμένη είναι και η κεντροαριστερή ιδεολογία μέσα στην πραγματικότητα του Μεταμοντέρνου Καπιταλισμού.

Αυτά στο αφηρημένο επίπεδο. Αλλά εξίσου καταστρεπτική, και στο προσωπικό επίπεδο πολιτικά και ποινικά εγκληματική, αποδείχθηκε και η ηγεσία και οι υποστηρικτές της κεντροαριστεράς στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης. Τα τεράστια σκάνδαλα βρίθουν, παρόλο που τα πιο πολλά έχουν παραγραφεί ή σκεπαστεί. Φτάνουν μόνο δύο ενδείξεις για να αναδειχθεί το βάθος της καταστροφικής διαδρομής της νεώτερης ελληνικής κεντροαριστεράς.

1). Το γεγονός ότι ο παραλίγο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και ηγέτης της χώρας, ο περίφημος «'Ακης», είναι και ο έως τώρα μεγαλύτερος αποδεδειγμένος, και καταδικασμένος καταχραστής της εθνικής περιουσίας. (και η οποία καταχρασμένη περιουσία εξακολουθεί να είναι άφαντη.)

2). Το γεγονός ότι μόνο η πεμπτουσία της κεντροαριστεράς, το κυβερνητικό όργανο του ΠΑΣΟΚ, μπόρεσε να σοφιστεί και μετά να επιβάλει και να νομοθετήσει το μακιαβελικότερο ίσως νόμο στην ιστορία του δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού, τον νόμο «Περί Ευθύνης Υπουργών», που είμαι σίγουρος ότι και ο Πιραντέλο και ο Ιονέσκο, θα έχουν σκυλιάσει μέσα στους τάφους τους, διότι δεν τον φαντάστηκαν αυτοί πρώτοι, παρά μόνο ο πολύ δικός μας, Ευάγγελος Βενιζέλος, ίσως το πιο γνήσιο πορτραίτο έλληνα πολιτικού της Μεταπολίτευσης, και παρεμπιπτόντως, του μόνου έλληνα πολιτικού που παρέμεινε σε ηγετική θέση από την πρώτη μέρα της μνημονιακής καταστροφής, έως σήμερα, και πάει έως το 2016....

Η προσπάθεια των 58 έχει το εθνικό καθήκον, πριν προχωρήσει σε μελλοντικές επιχειρηματολογίες και υποσχέσεις να περατώσει αποτελεσματικά τις εξής αυτογνωσίες.

Α. Πώς διαστρεβλώθηκαν και εξακολουθούν να διαστρεβλώνονται οι αξίες και οι δυνατότητες της πολιτικής της ιδεολογίας μέσα στην πραγματικότητα του Μεταμοντέρνου (Παγκοσμιοποιημένου Χρηματοπιστωτικού) Καπιταλισμού.

Β. Πώς η ηγεσία της Μεταπολιτευτικής Κεντροαριστεράς προώθησε πολιτικούς και γραφειοκράτες και συνδικαλιστές που βύθισαν την ελληνική κοινωνία σε μία πανδημική οργουελλική διαφθοραμένη καθημερινότητα;

Γ. Πώς μπόρεσε η ηγεσία της Κεντροαριστεράς (συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, και των εμπεδωμένων ΜΜΕ), να διαχωρίσει την εθνική πραγματικότητα κατά την διάρκεια της Μεταπολίτευσης, σε δύο επίπεδα, το ένα ιδεατό, εξιδανικευμένο, φτιαχτό και απόλυτα ψεύτικο, και το άλλο, επίγειο, διεφθαρμένο και καταστροφικό, και να διατηρήσει και το προσωπείο ανέπαφο και την εγκληματική πραγματικότητα σαν δύοκαι παράλληλες και αλληλένδετες καταστάσεις στην Ελλάδα;

Δ. Πώς μπορεί να εφαρμοστεί και να επέλθει η Κάθαρση;

Μόνο εάν, όταν και αφού η προσπάθεια των 58 μπορέσει και φέρει εις αίσιο και τίμιο πέρας τα τέσσερα αυτά θέματα αυτογνωσίας, μπορεί να ελπίζει η Κεντροαριστερά ότι μπορεί να βοηθήσει την ελληνική κοινωνία, και αντιστοίχως μπορεί να ελπίζει η ελληνική κοινωνία ότι η κεντροαριστερά αξίζει να ηγηθεί του έθνους.