Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση και με ανησύχησε ήταν το γεγονός ότι και οι δύο τσοπάνηδες ήταν γέροι. Ο πρώτος περίπου στην ηλικία μου, σε συντάξιμη ηλικία δηλαδή, και ο δεύτερος μπορεί να πλησίαζε και τα ογδόντα, η τουλάχιστον τα 75, και ήταν και χοντρός με μία κοιλιά τόση, και μόλις κρατιόνταν στα πόδια του με την γκλίτσα του να υποστηρίζει τα βήματα του.
Που είναι τα παιδιά αυτών των αιωνόβιων τσοπάνηδων, που είναι τα εγγόνια τους, τα οποία θα μπορούσαν να είναι ενήλικοι νέοι άντρες; Σπουδάζουν; Είναι άνεργοι; Γιατί δεν φροντίζουν τα κοπάδια τους, που μετρώντας τα πολλά κεφάλια θα μπορούσαν να δώσουν ένα κάποιο εισόδημα σε μία νέα οικογένεια; Δεν είμαι γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά μερικά ενδεικτικά χαρακτηριστικά που έχω τύχει να γνωρίσω μου προκαλούν την μεγάλη ανησυχία, ότι ένα σημαντικό μέρος της νέας γενιάς, έχει ίσως συνηθίσει από τις δεκαετίες της δανειακής ευημερίας, και δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει το μέλλον, πόσο μάλλον ένα μέλλον στην τωρινή Ελλάδα που διαγράφεται πάρα πολύ αρνητικό και ανησυχητικό.
Πέρσι συνάντησα σε διαφορετικές στιγμές δύο νέους Έλληνες από την επαρχία. Ο ένας ήταν περίπου 27-28 χρονών και δούλευε σαν φύλακας έξω από μία έπαυλη στα βόρεια προάστια για 700 ευρώ τον μήνα. Έμενε σε μία συγγενή του στην Αθήνα, η οποία όμως ήταν έτοιμη να παντρευτεί και ο νέος θα αναγκαζότανε να νοικιάσει ένα σπίτι μόνος του. Ο νέος αυτός είχε παρατήσει τις σπουδές του σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο για μερικά μαθήματα που δεν είχε περάσει, και άφηνε τα χρόνια να φεύγουν χωρίς δίπλωμα. Η οικογένεια του ήταν στην επαρχία, με αγρούς και κτηνοτροφία, και ο πατέρας του τον ήθελε να γυρίσει πίσω και να δουλέψει εκεί, αλλά αυτός ήθελε Αθήνα. Όταν τον παρότρυνα να τελειώσει τα τελευταία μαθήματα που δεν είχε περάσει γυρνώντας στο πανεπιστήμιο, έτσι ώστε να πάρει το δίπλωμα του, και να του ανοίξουν οι δρόμοι για καλύτερες επαγγελματικές δυνατότητες, μου απάντησε ότι έχει καλοσυνηθίσει στα λεφτά που έπαιρνε σαν ιδιωτικός φύλακας. Εάν είναι δυνατόν!!
Αυτή η σοβαρή έλλειψη ονείρου, επαγγελματικής καριέρας, οιασδήποτε σοβαρής επιθυμίας για το μέλλον στην ζωή του, την βρήκα πολύ ανησυχητική, για το τι σημαίνει για μία γενεά νέων Ελλήνων, που ίσως είναι στο ίδιο σημείο της ζωής τους. Έχουν ενηλικιωθεί, και ενώ πράγματι η οικονομία της χώρας δεν τους προσφέρει πολλές πιθανότητες, από την άλλη μεριά, φοβάμαι ότι το χειρότερο μπορεί να είναι όχι η έλλειψη ευκαιριών στην οικονομία της χώρας, αλλά η έλλειψη επιθυμιών στις προσωπικές ανησυχίες πολλών νέων της Μεταπολιτευτικής γενιάς.
Ένας άλλος νέος που γνώρισα έχει τελειώσει πολιτικός μηχανικός αλλά δεν του αρέσει το επάγγελμα. Ζει σε μία πόλη επαρχιακή, σε ένα μικρό διαμέρισμα που ανήκει στην οικογένεια του. Διδάσκει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά του δημοτικού για προσωπικό χαρτζιλίκι και είναι πολύ απογοητευμένος γιατί δεν έχει δουλειά, θέλει να αλλάξει επάγγελμα αλλά δεν έχει την χρηματική δυνατότητα. Κάποια στιγμή έκανε μία αίτηση για δουλειά σαν πολιτικός μηχανικός σε ένα από τα εμιράτα του Περσικού Κόλπου και του προσέφεραν δουλειά σαν πολιτικός μηχανικός για 2.500 ευρώ τον μήνα. Αποφάσισε ότι δεν την ήθελε διότι, όπως μου είπε, ήταν μία «δουλειά δούλου». Εξακολουθεί να ζει με την πατρική βοήθεια χωρίς μεγάλες ανησυχίες για το μέλλον του.
Αυτές οι τρείς ενδεικτικές καταστάσεις, οι αιωνόβιοι τσοπάνηδες που δουλεύουν μία σκληρή δουλειά που ανήκει σε νέους, διότι οι νέοι συγγενείς τους δεν ενδιαφέρονται, και οι άλλοι δύο νέοι με προσόντα, με προοπτικές, αλλά με παντελή, όπως διαφαίνεται έλλειψη ονείρων, επιθυμιών και προσδοκιών, άλλο από μία μέτρια ζωή χωρίς απαιτήσεις, και χωρίς προοπτικές και φυσικά χωρίς μεγάλες πιθανότητες συγκρότησης μίας οικογένειας με παιδιά, είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της τωρινής κατάστασης στην χώρα, και είναι ίσως ένα από τα προβληματικότερα κατάλοιπα της μεταπολιτευτικής δανειακής ευημερίας, όπου η τζάμπα πολιτική που συγκρότησε και διατήρησε η πολιτική ηγεσία επί μία γενεά, έχει ίσως διαχυθεί ανεξίτηλα στις προσωπικές ψυχολογίες μερικών νέων απογόνων της Μεταπολίτευσης.
Γιατί το τραγικότερο θέμα στην τωρινή ελληνική συγκυρία ίσως να μην είναι τόσο η έλλειψη δυνατοτήτων και οικονομικών προοπτικών στην κατεστραμμένη ελληνική οικονομία, όσο η παντελής έλλειψη ονείρων και απαιτήσεων από την ζωή και από το μέλλον, που διαφαίνεται σε μέρος της νέας γενεάς, για την οποία τα ολίγα, τα έτοιμα, τα οικογενειακά, υπεραρκούν για μία ολόκληρη ζωή χωρίς απαιτήσεις και φυσικά χωρίς προοπτικές. Αυτή η γενεά, εάν παρατηρώ την κατάσταση σωστά, είναι η πιο τραγικά χαμένη νέα γενιά της χώρας μας.