Η απληστία της Τρόικας να αρχίσει πάραυτα την αφαίμαξη ρευστότητας από την ελληνική κοινωνία για την απόλυτα έγκαιρη συντήρηση των δανείων, την τύφλωσε ως προς δύο κρίσιμα θέματα. Αδιαφόρησε για τον κεντρικό καρκίνο της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, το διεφθαρμένο, εξογκωμένο και δυσλειτουργικό κρατισμό, και επίσης, εξίσου τραγικά αδιαφόρησε περί της προστασίας των πιο οικονομικά ευάλωτων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Είναι λάθος, ψέμα και υποκριτική υπεκφυγή και της Τρόικας αλλά και πολλών Ελλήνων να επικαλούνται τον μύθο της εθνικής κυριαρχίας γύρω από τις επιλογές των μνημονιακών κυβερνήσεων, προσπαθώντας μάταια να προσφέρουν συγχωροχάρτι στους αντιπροσώπους των δανειστών.
Η Τρόικα μπορούσε και έπρεπε να επιβάλει από την αρχή στην κυβέρνηση Παπανδρέου την καλύτερη και σωστότερη μνημονιακή πολιτική, όπως και συνεχίζει να την επιβάλλει τώρα, πέντε χρόνια αργότερα. Πέντε χρόνια αργότερα είναι όμως πέντε χρόνια πολύ αργά, όπως δείχνουν οι τελευταίοι αριθμοί της ΕΛΣΤΑΤ για την ραγδαία επαυξημένη κοινωνική ανέχεια τον τελευταίο χρόνο, που φυσικά έχει προωθήσει την ραγδαία ανύψωση των δημοσκοπικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις είναι ανεύθυνες, ξεκινώντας από την εγκληματική πολιτική του Γιωργάκη. Το αποτέλεσμα είναι ότι η τωρινή κυβέρνηση προσπαθεί μάταια να βγει από τα μνημόνια και να βγει στις αγορές, μάλλον μερικά χρονάκια νωρίτερα από ότι μπορεί πραγματικά, και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας και αυτός συμβάλει στον πατροπαράδοτο ελληνικό διχασμό, δεν είναι έτοιμος να μαζέψει τα σπασμένα, ότι και να κάνει.
Καλός, κακός, ψυχρός και ανάποδος μπορεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ για πάρα πολύ κόσμο, αλλά το αριστερόφρονο του πολιτικό μήνυμα για την αντιμετώπιση της κρίσης, από την αρχή, διαλαλούσε, όπως μπορούσε καλύτερα, το μήνυμα που τώρα πια η περισσότερη Ευρώπη έχει εμπεδώσει με ένα τρόπο, αλά Λε Πεν, ή με άλλο, αλά Ολάντ. Αυτό το μήνυμα, που εμπεριέχει πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά επιχειρήματα, λέει πολύ δυνατά πια, εάν όχι εκκωφαντικά, ότι η Μερκελική πολιτική που επέβαλε η Γερμανία απέτυχε παταγωδώς, σε όλα τα τρία σημεία, στην κοινωνία, στην πολιτική και στην οικονομία.
Κοινωνικά έχει οδηγήσει σε μία τεράστια χαμένη γενιά άνεργων νέων χωρίς οικονομική προοπτική, και ακόμα πιο τραγικά, με μειωμένες προοπτικές δημιουργίας και ανάπτυξης δυνατών οικογενειακών δεσμών και απογόνων, σε μία ήπειρο, που και στα πιο καλά της χρόνια είχε και έχει τεράστιο θέμα έλλειψης νέων απογόνων.
Πολιτικά, η γερμανική πολιτική έχει σπείρει όχι μόνο την ιστορικά αιματηρή εθνική διχόνοια ανάμεσα στα κράτη των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, αλλά και στην αναζωπύρωση φασιστικών εξτρεμιστικών πολιτικών κινημάτων, που πριν μόλις τρεις γενεές δημιούργησαν και προώθησαν ένα Μουσολίνι, ένα Φράνκο και κάποιον Χίτλερ.
Και σαν το τεράστιο κερασάκι της καταστροφικής τούρτας, έρχονται τώρα και τα οικονομικά αποτελέσματα της ίδιας, γερμανοκρατούμενης, ιδεολογικά στείρας, ευρωζωνικής πολιτικής. Η Ευρωζώνη βρίσκεται στα πρόθυρα αποπληθωριστικών δυνάμεων, του μεγάλου Σκιάχτρου της παγκόσμιας οικονομολογικής θεωρίας, με την Γερμανία, πάντα να ξεχωρίζει την θέση της από τους άλλους ευρωσυνεταίρους της, καθώς μόλις άρχισε να ψιχαλίζει στην γερμανική οικονομία, και ελπίζει ακόμα ο Σόιμπλε, ότι η βροχή και η καταιγίδα, θα συνεχίσουν να πλήττουν και να τιμωρούν την περιφέρεια και όλους τους αμαρτωλούς του ευρώ, που φυσικά, ως δια μαγείας, δεν ανήκουν στην γερμανική φυλή.
Σε άρθρο έγκυρης διεθνούς εφημερίδας, υπήρχε πρωτοφανές σχόλιο παρευρισκόμενου στην πρόσφατη συνεδρίαση των G20, όπου η διεθνής πολιτική και οικονομική ηγεσία προσπάθησε να βάλει ακόμα μία φορά την Γερμανία στο σκαμνί του κατηγορούμενου για την καταστροφική ευρωζωνική της πολιτική που επιφέρει σοβαρές αρνητικές παρενέργειες στην παγκόσμια οικονομία. Ένας από τους μεγάλους τραπεζίτες στο συμπόσιο, αποκάλεσε την γερμανική οικονομική πολιτική στην Ευρωζώνη και στην παγκόσμια οικονομία, «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΉ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ», λόγω των επιπτώσεων της συνεχιζόμενης γερμανικής οικονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη, αλλά και λόγω της διατήρησης των εξωφρενικών γερμανικών εμπορικών πλεονασμάτων που ξεπερνούν τα 8% του ΑΕΠ, ποσοστό απλησίαστο για οιαδήποτε άλλη χώρα, αλλά ποσοστό που δημιουργεί σημαντικά προβλήματα στην παγκόσμια οικονομία,
Αυτή είναι η χώρα που ηγεμονεύει στην κοινότητα του ευρώ. Μία χώρα που κατηγορείται από διεθνή μεγαλοτραπεζίτη ότι επιμένει να ασκεί οικονομική τρομοκρατία στην υφήλιο. Το ευρώ και η κοινότητα του έχουν υποταχθεί σε ένα οικονομικό τρομοκράτη. Και η Ελλάδα, με την όλως ιδιάζουσα ταυτότητα που έχει της άκρως διεφθαρμένης και άκρως οικονομικά δυσλειτουργικής χώρας έμελλε να γευθεί άμεσα και εντελώς προσωπικά τις οικονομικές και κοινωνικές παρενέργειες αυτής της οικονομικά τρομοκρατικής στρατηγικής. Ευτυχώς που δεν είμαστε Ιράκ η Συρία.