Η μία αλλαγή πρέπει να είναι μία κυβέρνηση της ευρύτερης Αριστεράς στην Ελλάδα, γιατί επί τέλους πρέπει να αποδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ εάν είναι η Μεγάλη Λύση, ή το Μεγάλο Ψέμα. Στο εθνικό επίπεδο, είναι καιρός πια να δούμε, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα θελήσει και θα μπορέσει να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του να μεταφέρει τα φορολογικά βάρη, εκεί που έπρεπε να πάνε από καιρό, στα πλούσια στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, και ταυτοχρόνως να προσφέρει μία πραγματική προστασία στα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.
Το δεύτερο τεστ του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κατά πόσον θα προσφέρει μία σοβαρή και εθνοσωτήρια λύση στον καρκίνο που λέγεται δημόσιο. Πολεμώντας αποτελεσματικά την διαφθορά και τις πελατειακές συναλλαγές, αλλά και απλουστεύοντας και συρρικνώνοντας τον ακόμα υπερβολικά μεγάλο και καταστροφικά δυσλειτουργικό ελληνικό κρατισμό.
Το τρίτο τεστ θα είναι η αντιμετώπιση της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους. Σε αυτό οι οιωνοί είναι πολύ δυσοίωνοι. Εάν αποτύχει στην μείωση του δημοσίου χρέους, ένα μεγάλο ερωτηματικό είναι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφύγει σε εθνικό δημοψήφισμα για την περαιτέρω συμμετοχή σε μνημονιακή πολιτική. Ο γράφων ομολογεί αμφιθυμία για την λειτουργικότητα ενός εθνικού δημοψηφίσματος, μη έχοντας προκαθορισμένο και βεβαιωμένο ότι ο ελληνικός λαός θα έχει τις σωστές και ακριβείς πληροφορίες από το πολιτικό σύστημα για να μπορέσει να αποφασίσει. Αλλά είναι ακράδαντο γεγονός ότι στις δημοσκοπήσεις ο ελληνικός λαός δεν έχει ποτέ απομακρυνθεί από την αφοσίωση του στην ευρωζωνική ταυτότητα του ελληνικού κράτους.
Έτσι, ένα δημοψήφισμα που θα επέτρεπε στους ‘Έλληνες και στις Ελληνίδες να αποφασίσουν εάν θέλουν Ευρωζώνη υπό τις παρούσες συνθήκες, ίσως να ήταν μία προωθητική λύση για την Ελλάδα να αρχίσει να δουλεύει συστηματικά για την ανάπτυξη, μία προοπτική που προεξοφλεί μία λαϊκή αποδοχή εξυγίανσης του κρατισμού.
Και εδώ έρχεται η δεύτερα αναγκαία συνθήκη για την χώρα. Η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής υπό τροικανή επιτήρηση. Έχει χιλιοειπωθεί ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ξεφύγει της τωρινής και μεσοπρόθεσμης πραγματικότητας, ότι και να προσποιείται ο Σαμαράς, και ότι και να υπόσχεται ο Τσίπρας. Η Ελλάδα δεν είναι σε θέση, τώρα και μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον, να συντηρήσει το χρέος της από μόνης της και με μοναδική βοήθεια τις αγορές. Επίσης, η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι η Ελλάδα της οικονομικής καταστροφής, παντελώς ανίκανη, ακόμα, να προσελκύσει σοβαρά μεγέθη ιδιωτικής επένδυσης για την απόλυτα αναγκαία οικονομική ανάπτυξη.
Μεταξύ αυτών των δύο πραγματικοτήτων, ένα επόμενο μνημόνιο και μία συνεχιζόμενη μνημονιακή επιτήρηση θα είναι δυστυχώς ή ευτυχώς αναγκαία για την χώρα, αφενός για να μπορέσει η Ευρώπη να υπερψηφίσει νέα δανειακά κονδύλια για την Ελλάδα για μερικά ακόμα χρόνια, και αφετέρου για να μπορέσουμε να έχουμε, οι Έλληνες ψηφοφόροι, μία πρόσθετη σιγουριά, ότι το δημόσιο θα εξυγιανθεί, είτε θέλει να το φέρει σε πέρας ο ΣΥΡΙΖΑ οικειοθελώς, είτε όχι, (όπως πολλοί άσπονδοι εχθροί του τον κατηγορούν).
Αλλά πέραν του εθνικού επιπέδου, ο γράφων συνεχίζει να πιστεύει, ότι, καλή, κακή ή και ανάποδη, η Ευρωζώνη χρειάζεται αγωνιωδώς μία ευρωζωνική κυβέρνηση της Αριστεράς, για να ξυπνήσει από τον καταστροφικό λήθαργο στον οποίον την έχει ρίξει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική χρηματαγορά, μέσω της Μερκελικής πολιτικής. Αλλά φυσικά, και τραγικά, εάν η μέλλουσα ελληνική κυβέρνηση της ευρύτερης Αριστεράς αποδειχθεί ανίκανη, διεφθαρμένη ή και απλώς ολίγη, τότε το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό για την αριστερή ιδεολογία. Στον ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν πέφτει ένας ιστορικός και σημαντικός ρόλος στην τωρινή ιστορική στιγμή της μεταπολεμικής Ευρώπης.