Αλλά και μία χώρα της οποίας ο λαός συνεχίζει να υποστηρίζει, η και απλώς να ανέχεται, μία συγκεκριμένη νομοθεσία προστασίας προσωπικών δεδομένων, η οποία, εκ των πραγμάτων, σκοπό έχει να προστατεύει το τυχόν επώνυμο έγκλημα, πιθανής πολιτικής, οικονομικής ή και ποινικής υφής, δεν μπορεί να ελπίζει να βγει ποτέ από τον βούρκο διαφθοράς μέσα στον οποίο εδώ και πάρα πολύ καιρό έχει πέσει και αποτελματωθεί.
Έκανα πάνω από μία εβδομάδα να αρχίσω και να τελειώσω το παρόν άρθρο, διότι, από την προπερασμένη Παρασκευή, όταν ξέσκασε το σκάνδαλο κατηγορίας του βουλευτή Χαικάλη, που κατηγόρησε για απόπειρα χρηματισμού έναν πρώην παραπολιτικό παράγοντα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των ΑΝΕΛ, τον κ. Αποστολόπουλο, μου συνέβησαν ξαφνικά δύο πρωτόγνωρα εμπόδια. 1. Άρχισα να σιχαίνομαι την χώρα για την οποία γράφω, δηλαδή την πατρίδα που με γέννησε και με μεγάλωσε και 2. Άρχισα να λογοκρίνω τι γράφω και τι θα γράψω στο παρόν άρθρο, φοβούμενος ότι μπορεί και να καταλήξω στην φυλακή.
Και φοβάμαι να γράψω όλα αυτά που σκέπτομαι και πιστεύω, γιατί διάφορα επεισόδια της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, τουλάχιστον κατά την διάρκεια της παρούσης κρίσης την οποίαν και παρακολουθώ, μου έχουν δημιουργήσει την αμυδρά, αλλά άκρως ενοχλητική υποψία, ότι σε αυτή την χώρα, συχνά πυκνά οι ένοχοι την σκαπουλάρουν, και οι αθώοι την πατάνε, με τον ένα τρόπο ή τον άλλον. Οι κολλητοί μου στην Αθήνα, στους οποίους και εκμυστηρεύτηκα αυτές τις δύο καινούργιες εμπειρίες, μου απάντησαν, οι περισσότεροι, «καλώς όρισες στην Ελλάδα»…
Είναι ένα χιλιοειπωμένο γεγονός ότι οι Έλληνες φτειάχνουν νόμους και θεσμούς για να τους παραβιάζουν και να τους αναιρούν εμπράκτως στην καθημερινότητα τους, ατιμωρητί. Αυτό που δεν έχει αρκετά παρατηρηθεί και κατηγορηθεί είναι το άλλο γεγονός, ότι μερικοί τουλάχιστον, Έλληνες, φτιάχνουν συγκεκριμένους νόμους και θεσμούς, τους οποίους ευλαβικά οι συγκεκριμένες αρχές τους τηρούν, όχι τόσο για να επιβάλουν δικαιοσύνη, όσο, καμιά φορά, για να προστατεύσουν συγκεκριμένα συμφέροντα. Και αυτά τα συγκεκριμένα συμφέροντα, που οι συγκεκριμένες νομοθεσίες με τις συγκεκριμένες διαδικασίες τους καταφέρνουν να προστατεύσουν, είναι φυσικά πάντοτε, τα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής εξουσιαστικής ελίτ της Μεταπολίτευσης, αυτής της ιστορικής περιόδου που χάρισε στον ελληνικό λαό, τουλάχιστον σωστές και αδιάβλητες διαδικασίες βουλευτικών εκλογών.
Φυσικά, κορωνίδα αυτών των συγκεκριμένων νομοθεσιών είναι το σχετικά φρέσκο φρούτο του νόμου περί ευθύνης υπουργών, ο οποίος, συμπληρωματικά με τον θεσμό των εξεταστικών βουλευτικών επιτροπών, έχει προστατέψει τόσο αποτελεσματικά όσους θέλει να προστατέψει η εκάστοτε κυβερνητική βουλευτική πλειοψηφία.
Ο άλλος νόμος, αυτός περί των προσωπικών δεδομένων, υπάρχει, πιστεύω, ως επί το πλείστο, για να προστατεύει την επώνυμη ενοχή. Ο νόμος χρησιμοποιεί σαν άλλοθι το ψυχολογικό φόβητρο της δημοσίας αιδούς, που κατέχει, λίγο πολύ, όλον τον κόσμο και όλους τους Έλληνες. Και για αυτόν τον λόγο, δυστυχώς, είναι τόσο επιτυχημένος και αποτελεσματικός. Παρατηρεί κανείς, όμως, ότι κανείς δεν νοιάζεται για τα προσωπικά δεδομένα του οιουδήποτε πολίτη, κάτι το αυτονόητο, διότι ο μέσος πολίτης δεν διαθέτει την δύναμη να επιφέρει σημαντική βλάβη στην κοινωνία, δρώντας ατομικά. Τα προσωπικά δεδομένα των πολλών δεν ενδιαφέρουν, άρα δεν χρήζουν νομικής προστασίας.
Αυτά τα προσωπικά που ενδιαφέρουν την πολιτεία και θα έπρεπε να ενδιαφέρουν το κράτος και την κρατική εξουσία είναι αυτά των επώνυμων πολιτών, δηλαδή των πολιτών, που έχουν την δύναμη και την δυνατότητα, και ολίγοι από αυτούς την χρησιμοποιούν, να βλάψουν σοβαρά το έθνος και το κράτος, σε οικονομικό, πολιτικό ή και άλλο επίπεδο. Οι επώνυμοι πολίτες είναι οι μόνοι που έχουν την δύναμη του μεγάλου κακού, εάν αυτό επιλέξουν. Και σε αυτούς τους εκλεκτούς επώνυμους πολίτες, που επιλέγουν να βιαιοπραγήσουν εναντίον του έθνους, υπάρχει ο νόμος των προσωπικών δεδομένων να προσφέρει απαράμιλλη προστασία, ακόμα, ενίοτε, και από αυτή την ίδια την δικαιοσύνη.
Εκ των πραγμάτων παρατηρεί κανείς ότι στις τελευταίες τρεις δικαστικές διαδικασίες πολιτικού χαρακτήρα των τελευταίων ετών, ο νόμος περί προσωπικών δεδομένων χρησιμοποιήθηκε αποτελεσματικά από την δικαιοσύνη για να ενοχοποιήσει τον κ. Μπαξεβάνη γιατί δημοσίευσε τα ονόματα των μεγαλοκαταθετών της λίστας Λαγκάρντ, να ενοχοποιήσει τον κ. Κασιδιάρη γιατί υπέκλεψε ιδιωτική συνομιλία του με τον κ. Μπαλτάκο, (δεξί χέρι του κ. Σαμαρά για μία γενεά, στην διάρκεια της οποίας, ο κ. Μπαλτάκος επιβεβαίωνε, ανάμεσα σε πολλά άλλα αθέμιτα, ότι σηκώνει το τηλέφωνο και διατάζει την δικαιοσύνη πώς να αποφανθεί σε συγκεκριμένες υποθέσεις), και στην παρούσα και πρόσφατα αρχειοκλειδωμένη υπόθεση Χαικάλη/Αποστολόπουλου, όπου η δικαιοσύνη αποφάσισε να σεβαστεί αυστηρά, εάν όχι αινιγματικά, τον νόμο περί προσωπικών δεδομένων, και να μην άρει το απόρρητο ούτε των δύο βιμτεοσκοπημένων συναντήσεων Χαικάλη και Αποστολόπουλου, αλλά ούτε και τα κινητά τηλέφωνα των δύο αντίδικων.
Και έτσι έχουμε το ιλαρό της τελευταίας υπόθεσης να έχει αναρτηθεί τουλάχιστον μία από τις δύο βιντεοσκοπημένες συναντήσεις μεταξύ Χαικάλη και Αποστολοπουλου στο περίφημο YouTube, για όλη την υφήλιο να δει, τουλάχιστον όπως αναφέρεται στο τίτλο της βιντεοταινίας, αλλά να απαγορεύεται σε εμένα, ένα ιδιώτη, να ανοίξω να δω το βίντεο, αλλά και να αναφερθώ στο περιεχόμενο του, όπως με συμβουλεύει η εφημερίδα για την οποία γράφω αυτό το άρθρο.
Χωρίς να είμαι και πάρα πολύ χριστιανικά θρησκευόμενος, δεν μπορώ να αντισταθώ στον «πειρασμό» να παρατηρήσω την ιστορικά παράλληλη ιστορία αυτού του απαγορευμένου βίντεο, της καυτής πατάτας συναντήσεως Χαικάλη και Αποστολόπουλου, να υπάρχει στο διαδίκτυο, αλλά να απαγορεύεται αυστηρά σε οποιονδήποτε να το δει. Κάπου στο κεφάλαιο της Γέννησης στην Βίβλο, θυμάμαι μία παρόμοια ιστορία, όπου να υπάρχει το μήλο της γνώσης του κακού και του καλού, και να απαγορεύεται αυστηρότατα στην Εύα και στον Αδάμ να το γευτούν, αλλά παρόλα αυτά, μεγάλος να είναι ο πειρασμός, αφού το μήλο το καταραμένο ήταν τόσο προσιτό, όσο και το καταραμένο βιντεάκι στο YouTube.
Να το δει κανείς ή να μη το δει; Ιδού η απορία, η ερώτηση, και η διαφορά ανάμεσα σε ελευθερία η σε φυλακή, στον Παράδεισο ή στην Κόλαση που λέγεται ζωή.