Η επέλαση και επικράτηση του Διαφωτισμού επέτρεψε και επιτρέπει στην Δύση να κοιτάει αφ’ υψηλού τον συνεχιζόμενο θεοκεντρικό πολιτισμό του Ισλάμ και της Μέσης Ανατολής. Ταυτοχρόνως, η στάση της Δύσης εκδηλώνεται με διφορούμενες μεροληψίες. Δεν μπορεί να συγκρίνει κανείς, από την άποψη ενδεχόμενης ιεροσυλίας, ένα σατυρικό σκίτσο εναντίον της ηγεσίας της καθολικής εκκλησίας, παραδείγματος χάριν, με ένα σατυρικό σκίτσο εναντίον του Προφήτη Μωάμεθ, ιδρυτή του Ισλάμ. Ταυτόχρονα, εάν συγκρίνει κανείς τις κεντρικές έννοιες πίστης ανάμεσα στον Χριστιανισμό και στον Ισλαμισμό, παρατηρεί κανείς ότι ο Χριστιανισμός απαιτεί πολύ περισσότερη πίστη σε μία θεοκεντρική θεολογία για να αποδεχτεί την παρθενική γέννηση της Παναγίας, την κοίμηση της Θεοτόκου, και της πίστης ότι μία γυναίκα άνθρωπος, έφερε στον κόσμο έναν Θεάνθρωπο, ό οποίος και αναστήθηκε εκ νεκρών.
Αναρωτιέμαι εάν οι σκιτσογράφοι του γαλλικού περιοδικού ή οι άλλοι δυτικοί που έχουν σατιρίσει την υπόσταση του Μωάμεθ και του Ισλάμ, έχουν ποτέ σατιρίσει την υπόσταση του Ιησού και της μητέρας του. Επί πλέον, πιστεύω ότι υπάρχει τεράστια διαφορά όταν σατιρίζεις τα του σπιτιού σου, δηλαδή του Χριστιανισμού όταν είσαι Χριστιανός, ενάντια στην προσπάθεια να σατιρίσεις το σπίτι και την πίστη του άλλου, δηλαδή του Μωαμεθανισμού. Ιδίως όταν ο άλλος, δηλαδή το Ισλάμ και οι λαοί της Μέσης Ανατολής, και στο παρόν αλλά και στην ιστορία του τελευταίου αιώνα, έχουν βιώσει πολλαπλές διαχρονικές, βίαιες, εκμεταλλευτικές και άκρως καταστροφικές επιθέσεις από τις στρατιωτικά υπέρτερες δυνάμεις της Δύσης. Φυσικά όταν ένας Χριστιανός βλασφημήσει, ή σατιρίσει, εναντίον των οσίων της Χριστιανικής Πίστης, μπορεί να υποστεί την υπέρτατη τιμωρία του θρησκευτικού αφορισμού. Όταν όμως ένας Χριστιανός ή ένας άθεος σατιρίσει το Ισλάμ, το κάνει από θεολογική σκοπιά αβρόχοις ποσίν γιατί η τιμωρία του θεολογικού αφορισμού δεν υφίσταται.
Οι διφορούμενες μεροληψίες της Δύσης απέναντι στα όσια του θεοκρατικού Ισλάμ και στην ιερότητα της ελεύθερης έκφρασης του ατόμου εμφανίζονται και σε άλλα επίπεδα. Έχει απαγορευτεί και ποινικοποιηθεί, παραδείγματος χάριν, σε διάφορες χώρες της Δύσης, η έκφραση αμφιβολίας, ή άλλων αρνητικών σκέψεων περί του ιστορικού Ολοκαυτώματος των Εβραίων από την Γερμανία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Από την άλλη μεριά, παρατηρεί κανείς με έκπληκτο θαυμασμό, ότι το πιο απολυταρχικά θεοκρατικό κράτος της Υφηλίου, η Σαουδική Αραβία, είναι απόλυτη σύμμαχος των ΗΠΑ, που ακόμα θεωρείται ίσως το πιο ανθρωποκεντρικό και δημοκρατικό κράτος της Δύσης. Ο κοινός παρονομαστής αυτής της «ανίερης» συμμαχίας, είναι φυσικά τα παγκόσμια συμφέροντα της βιομηχανίας πετρελαίου.
Αυτό το τεράστιο και αγεφύρωτο χάσμα, όπως ήδη έχει αναφερθεί, παίζεται κάτω από το άκρως δηλητηριώδες νέφος της δυτικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή. Η πολυετής καταστροφή του Ιράκ από την αμερικανική εισβολή και κατοχή, ήρθε σαν αντίδραση στην καταστροφή των Δίδυμων Πύργων στο Μανχάταν, η οποία με την σειρά της, ήταν η τρομοκρατική αντίδραση στην πολυετή καταστροφική εκμετάλλευση και υποδούλωση πολλών αραβικών κρατών, αρχικά από την αποικιοκρατική Βρετανία και Γαλλία, και μετέπειτα από απολυταρχικά καθεστώτα υποχείρια των δυτικών πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, υπό την ηγεσία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Ταυτοχρόνως, η παγκόσμια λύση που έδωσαν οι Δυτικοί σύμμαχοι μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην απίστευτη, ιστορική τραγωδία του Ολοκαυτώματος, εδραιώνοντας το κράτος του εβραϊκού Ισραήλ μέσα στην αραβική Παλαιστίνη και εις βάρος όλων των Παλαιστινίων, έχει μεταμορφωθεί σε ένα πολιτικό και πολιτισμικό καταστροφικό μόρφωμα αφαιρώντας την ελευθερία και την ανεξαρτησία σε έναν ολόκληρο λαό, μία κατάσταση υπό την ανοχή της Ευρώπης, και υπό την τραγική υποστήριξη της Αμερικής.
Η Δύση αρέσκεται να εστιάζει και να καταδικάζει τον «φανατισμό» των μουσουλμάνων, εναντίον των Δυτικών παρεμβάσεων στην Μέση Ανατολή. Προσωπικά δεν ξέρω πώς θα αισθανόμουνα και πώς θα αντιδρούσα ένα είχα την πολύ κακή τύχη να είμαι Μουσουλμάνος στην Μέση Ανατολή. Το γεγονός είναι ότι οι πιο φανατικοί Μουσουλμάνοι, είναι αυτοί που μπορούν να ενώνονται κάτω από το λάβαρο της θρησκείας τους για να πολεμήσουν την δυτική παρέμβαση, όχι τόσο διαφορετικά ίσως από το λάβαρο της Αγίας Λαύρας της ελληνικής επανάστασης. Και ιστορικά έχουμε παραδείγματα Δυτικών παρεμβάσεων, όπως στο Ιράν πριν δύο γενεές, στην Αλγερία πριν μία γενεά, και στην Αίγυπτο πολύ πρόσφατα, όπου δημοκρατικά εκλεγμένα, θεοκρατικά ή μη, πολιτικά κόμματα ανετράπησαν από στρατιωτικές παρεμβάσεις και κατέληξαν σε απολυταρχικά καθεστώτα.
Η γεωπολιτική εξίσωση που δείχνει την Δύση να υποστηρίζει διαχρονικά αντιλαϊκά απολυταρχικά καθεστώτα σε διάφορα κράτη της Μέσης Ανατολής είναι πιστευτή από πολλούς παρατηρητές και ιστορικούς, την ίδια στιγμή που η Δύση εθελοτυφλεί, και η ηγεσία της αρνείται αυτήν την παρέμβαση, ή την δικαιολογεί, όπως δικαιολογεί την πρόσφατη στρατιωτική παρέμβαση της στον εμφύλιο πόλεμο που μαίνεται στην Συρία και στο Ιράκ. Μία παρέμβαση που δεν γίνεται για ανθρωπιστικούς λόγους, όπως υποστηρίζεται από τις δυτικές κυβερνήσεις και από τα εμπεδωμένα παγκόσμια ΜΜΕ, αλλά για καθαρά γεωπολιτικούς σκοπούς και συμφέροντα.
Η Γαλλία, παραδείγματος χάριν, βομβαρδίζει τις θέσεις του στρατού του Ισλαμικού Κράτους, εδώ και μήνες, διότι έχει ανακοινώσει ότι το Ισλαμικό Κράτος αποτελεί άμεσο κίνδυνο για την Γαλλία. Είμαι πολύ χαζός, διότι δεν μπορώ καθόλου να καταλάβω γιατί το Ισλαμικό Κράτος, αρχικά, απετέλεσε κίνδυνο εναντίον του Ολάντ. Μετά από μερικούς μήνες βομβαρδισμού των στρατιωτών του Ισλαμικού Κράτους στον εμφύλιο της Συρίας και του Ιράκ, από τα γαλλικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα, φυσικά, μπόρεσα να καταλάβω γιατί το Ισλαμικό Κράτος τώρα πιά είναι εχθρός της Γαλλίας, και να καταλάβω την τραγωδία του αιματοκυλίσματος των Γάλλων δημοσιογράφων, και την ανακήρυξη, πλέον από την Γαλλία, ότι το Ισλάμ, και το Ισλαμικό Κράτος, αποτελεί ένα τεράστιο γεωπολιτικό κίνδυνο εναντίον της Γαλλίας.
Όπως η στήλη επεσήμανε σε παλαιότερο άρθρο, πολλές φορές οι εχθροί μας δεν δημιουργούνται από μόνοι τους, ΠΑΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΚΑ.