Η χαζά άκοσμη, εάν όχι προσβλητική αυτή συμπεριφορά του, συμβαδίζει δυστυχώς, με την όλη του στάση προς τον ελληνικό λαό και τους θεσμούς του κράτους, τους οποίους και επανειλημμένα και με πλήρη συνέπεια συμπεριφοράς και στόχου, περιφρόνησε, κυρίως μέσω της άρνησης του να λάβει μέρος στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες της Βουλής των Ελλήνων, ως χρήζει και επιβάλλεται από τους δημοκρατικούς κανονισμούς και όπως η στήλη αλλά και πολυάριθμοι άλλοι αναλυτές έχουν επισημάνει κατά την διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας.
Προσβάλλοντας το νέο πρωθυπουργό της χώρας, ο Αντώνης Σαμαράς, πρόσβαλλε ταυτόχρονα και άλλη μία φορά, και τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας, και εν κατακλείδι, το Ελληνικό λαό, ο οποίος μόλις πριν λίγες μέρες είχε μπει στον κόπο να τον καταψηφίσει από την πρωθυπουργία της χώρας.
Αυτός ο ελληνικός λαός, παρουσιάστηκε στα μάτια του Αντώνη Σαμαρά, μέσω του πρώτου προεκλογικού τηλεοπτικού «σποτ» που παρουσίασε στα κανάλια το κόμμα του, σαν ένα παιδάκι, που μόνη του ασχολία και έγνοια είναι το ποδόσφαιρο. Αυτός ο αθέλητος συμβολισμός παρουσιάζει ανάγλυφα την νάρκισσο στάση του απερχόμενου ηγέτη, ο οποίος μέσω του νάρκισσου χαρακτήρα του, βλέπει όλον τον υπόλοιπο κόσμο σαν υποδεέστερα όντα σε σύγκριση με τον ίδιο. Αυτή η κοινωνική στάση του νάρκισσου συνδυάζεται με μία άρνηση της πραγματικότητας, που οδηγεί σε μία αθέλητα εξωπραγματική αντίληψη του τί ακριβώς συμβαίνει στην ζωή και στην κοινωνία των συνανθρώπων του.
‘Έτσι κλείνει ο φαύλος κοινωνικός κύκλος του νάρκισσου χαρακτήρα. Έχοντας εκ των προτέρων υποβιβάσει όλους τους άλλους ανθρώπους σε κατώτερο επίπεδο συναναστροφής, δεν είναι σε θέση ο νάρκισσος άνθρωπος να αντιληφθεί την κοινωνική πραγματικότητα με ακρίβεια, και ένεκα αυτού, φτιάχνει μία διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας, την οποία και υποστηρίζει αναφανδόν, μέχρι τέλους, δηλαδή, μέχρι που να σπάσει το κεφάλι του στον επερχόμενο τοίχο, που στην πολιτική είναι οι επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Αλλά η ζωή και η ψυχολογία του ατόμου και της κοινωνίας είναι αλλόκοτη, γεμάτη φαινομενικά ανεξήγητες αντιπαραθέσεις. Έτσι, παρόλο που οι ηγέτες με νάρκισσο χαρακτήρα έχουν σαν ηγέτες το άκρως προβληματικό μειονέκτημα που μόλις περιέγραψα πιο πάνω, το παράδοξο, και το επίσης άκρως προβληματικό είναι το γεγονός ότι πολιτικοί ηγέτες με δυνατά νάρκισσους χαρακτήρες, τυχαίνουν συνήθως να είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς σε μεγάλες πλειοψηφίες των ψηφοφόρων τους, παρόλο που ο νάρκισσος χαρακτήρας τους, τους οδηγεί αργά ή γρήγορα, σε πολύ εσφαλμένες πολιτικές που επιφέρουν την πτώση τους από το ηγετικό βάθρο.
Αυτή η μεγάλη δημοτικότητα που νάρκισσοι αρχηγοί απολαμβάνουν από εμάς τους πληβείους του λαού, ή, ακόμα χειρότερα, του όχλου, οφείλεται σε μία γενική αδυναμία που έχουμε όλοι μας, άλλοι πιο λίγο, και άλλοι πιο πολύ, στην κοινωνία και στην ζωή. Αυτή η βασική και γενική ανθρώπινη αδυναμία συνίσταται στο γεγονός ότι όλοι μας φυλάμε μέσα μας, μία δόση σημαντικής έλλειψης προσωπικής αυτοπεποίθησης, όσο και επιτυχημένοι μπορεί να τύχουμε να γίνουμε στην ζωή.
Αυτή η βαθιά κρυμμένη έλλειψη αυτοπεποίθησης στο άτομό μας, μας σπρώχνει να ψάχνουμε συνεχώς για άλλα άτομα στην κοινωνία, τα οποία προβάλλουν ένα πορτραίτο εξαιρετικής επιτυχίας, σαν τους πολιτικούς ηγέτες, ή σαν τους στάρ του σινεμά και της μουσικής, ή και του ποδοσφαίρου.
Το άκρως δυστυχές είναι ότι ανάμεσα στους διάφορους, και πολύ επιτυχημένους επώνυμους ηγέτες της κοινωνίας, αυτοί που άθελα τους κατορθώνουν να είναι οι πιο δημοφιλείς, είναι οι ηγέτες με τους πιο νάρκισσους χαρακτήρες.
Αυτού του είδους οι ηγέτες, προβάλλουν στον κόσμο, και ιδιαίτερα μέσω των ΜΜΕ, τη ιδεώδη εικόνα ενός ανθρώπου-ηγέτη, ο οποίος είναι απόλυτα σίγουρος του τι κάνει και του τι πρεσβεύει, και του οποίου η στάση δείχνει ότι όλοι οι άλλοι, δηλαδή η κοινωνία και ο λαός της, πρέπει να τον ακούν και να το υπακούν, διότι ακριβώς είναι αυτός και μόνος ο οποίος ξέρει τι πρέπει να γίνει και τι πρέπει να αποφασίσει για όλον τον κόσμο.
Και σε αυτό το σημείο την πατάμε όλοι εμείς οι πολλοί, οι μη επώνυμοι, γιατί μας δελεάζει τρομερά η δυνατότητα να ταυτιστούμε με ένα τέτοιο, «τέλειο» και «παντοδύναμο» (νάρκισσο) ηγέτη, και για λίγη ώρα να απολαύσουμε την δύναμη και την τελειότητα που προβάλλει ο νάρκισσος ηγέτης, και η οποία «τελειότητα» και «δύναμη», μας αγγίζει όλους μας, και η οποία, στιγμιαία τουλάχιστον, αισθανόμαστε ότι και εστιάζει μέσα μας.
Και όλα είναι μία χαρά, γιατί ο ηγέτης μας το έχει πει, και γιατί πιστεύουμε στην ηγεσία του. Φυσικά, μέχρι την στιγμή που η ζωή και η πραγματικότητα αποδείξει το εναντίον.
Αυτό το πολύπλοκο σενάριο φυσικά αρμόζει σε πολλούς ιδιαίτερα χαρισματικούς (βλέπε νάρκισσους) πολιτικούς ηγέτες της ιστορίας, σαν το Ανδρέα Παπανδρέου, το Μιχαλολιάκο αλλά και τον Χίτλερ. Και το μεγάλο στοίχημα είναι κατά πόσον η Ελλάδα, με τον νέο της ηγέτη, και λίαν χαρισματικό, Αλέξη Τσίπρα, θα υποπέσει σε παρόμοια παγίδα.
Ο γράφων ελπίζει ότι ίσως ο χαρισματικός Τσίπρας δεν κατέχει τον ακραία νάρκισσο χαρακτήρα του απερχόμενου πρωθυπουργού, και ο γράφων εστιάζει αυτήν την ελπίδα στο γεγονός ότι ο Σαμαράς, έως και την τελευταία στιγμή, ηγείτο του Τσίπρα στην δημοσκοπήσεις σαν καλύτερος ηγέτης.
Διότι, εν κατακλείδι, αυτή η σταθερή προτίμηση των Ελλήνων, στην πρωθυπουργική ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, οφείλεται κατά την γνώμη του γράφοντα σε βασικές δύο αιτίες. Η μία αιτία ήταν η ναρκισσιστική συμπεριφορά του στην ηγεσία της χώρας, και η δεύτερη αιτία ήταν η απολυταρχική του συμπεριφορά, σαν ηγέτη, κάτι που αποτελεί και ένα μεγάλο λόγο που οι Έλληνες ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, αλλά και ΠΟΤΑΜΙ. Γιατί και οι δύο αυτοί ηγέτες προβάλλουν βασικά απολυταρχικές συμπεριφορές πολιτικής ηγεσίας.
Φυσικά οι απολυταρχικές συμπεριφορές του Μηχαλολιάκου και του Θεοδωράκη διαφέρουν ριζικά στον χρωματισμό τους, του πρώτου το χρώμα είναι στρατιωτικό, του δεύτερου είναι «πειστικά δημοσιογραφικό», αλλά στην εκτίμηση του γράφοντα ο απολυταρχισμός στην ηγετική συμπεριφορά και των δύο διαφαίνεται στην παντελή έλλειψη άλλων ηγετικών στελεχών στα δύο τους κόμματα με οιοδήποτε ποσοστό πολιτική ισχύος.
Η θεσμική και η εκτελεστική ασυδοσία με την οποίαν τα δύο κόμματα εξουσίας της Μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, πλημμύρισαν το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία επί σαράντα χρόνια, έχουν κάνει τους Έλληνες ψηφοφόρους να διψάνε απεγνωσμένα για πολιτική, εκτελεστική και θεσμική πυγμή στην πολιτική ηγεσία.
Κάτι που αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό που δελεάζει και συναρπάζει τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Και να σημειώσουμε ότι οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι αυτού του κόμματος δεν είναι οι ίδιοι και οι αυτοί, αλλά διαφέρουν ριζικά οι μεν από τους δε.
Και αυτή η δίψα για πυγμή είναι που κάνει πολλούς Έλληνες να διστάζουν για την ηγετική ικανότητα του νέου πρωθυπουργού, τού Αλέξη Τσίπρα, διότι οι ηγετικές του ικανότητες εστιάζουν περισσότερο στις διαπραγματευτικές του ικανότητες σαν αρχηγός του κόμματος του, παρά στον απολυταρχικό χαρακτήρα της ηγεσίας του.
Και το αστείο και το παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι ότι πολλοί Έλληνες που δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, αφενός δυσπιστούν για τις ηγετικές ικανότητες του Τσίπρα, λόγω έλλειψης απολυταρχισμού στην ηγετική του συμπεριφορά προς το κόμμα του, αλλά από την άλλη μεριά, τρομάζουν από την πρόθεση του να σταθεί δυνατά και δυναμικά εναντίον της Γερμανίας και της Ευρώπης, θέλοντας να διαπραγματευτεί σκληρά για ένα καλύτερο μέλλον για την Ελλάδα.
Η ζωή πάντα γελά με μας…