Η Ευρωζώνη έδωσε χρόνο τεσσάρων μηνών και η Ελλάδα έδωσε αρκετά από τα αρχικά της όνειρα, αλλά κέρδισε την ευκαιρία να προσπαθήσει ξανά και ξανά τους επόμενους τέσσερεις μήνες να διαπραγματευτεί μία πραγματική αλλαγή στη οικονομική και κοινωνική πολιτική της χώρας. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα καταφέρει να αναχαιτίσει, πόσον μάλλον να εξαλείψει τα μέτρα λιτότητας, αλλά ο αγώνας δεν έχει λήξει, και το τελικό αποτέλεσμα είναι προς το παρόν αρκετά αβέβαιο.
Η Ελλάδα δεν τόλμησε μία πραγματική ρήξη, για αυτό και δεν κέρδισε και πάρα πολλά σε αυτή την πρώτη φάση του αγώνα. Είναι σημαντικό το γεγονός, και ζωγραφίζει τον ενδογενή καρκίνο της ελληνικής φυλής, ότι όλος ο σαματάς των τελευταίων τριών εβδομάδων έγινε για ένα και μόνο λόγο, λόγω του ότι η πρώτη επιμήκυνση του υπάρχοντος μνημονίου αποφασίστηκε για δύο μήνες, από την κυβέρνηση Σαμαρά, και όχι για έξη μήνες, όπως, σύμφωνα με τις άμεσες πληροφορίες του πρωθυπουργού Τσίπρα, προτιμούσαν οι Βρυξέλλες, αλλά απέρριψε η (επιτέλους παρελθούσα) συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Γιατί βασικά, όπως οι πολύ πιο καλοπροαίρετοι Ευρωζωνικοί ηγέτες πρότειναν, εάν η πρώτη επιμήκυνση του προηγούμενου μνημονίου είχε αποφασισθεί για ένα εξάμηνο και όχι για δύο μόνο μήνες, η τωρινή, νεοεκλεγείσα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ θα βρισκόταν πριν τρείς εβδομάδες στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, και χωρίς τις σημαντικές κακουχίες του πολιτικού πολέμου που μόλις μπήκε σε εκεχειρία. Εάν πιστέψουμε την κατηγορία του Αλέξη Τσίπρα, την οποία δεν απέκρουσε η Νέα Δημοκρατία, πρέπει να πει κανείς ότι ήταν πράγματι μακιαβελική η επιλογή των δύο μηνών, ιδίως εάν θυμηθεί κανείς ότι όλη η προεκλογική εκστρατεία του Σαμαρά και του Βενιζέλου εστίασε στην παντελή έλλειψη χρόνου από την μέρα των εκλογών μέχρι το τέλος του Φλεβάρη. Και φυσικά η διαρκής και ασταμάτητη εστίαση στην πιθανότητα της GREXIT, με την οποίαν σφυρηλάτησαν τον ελληνικό λαό η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ, δεν τρόμαξαν μεν τους Έλληνες ψηφοφόρους, αλλά σίγουρα τρόμαξαν τους Έλληνες καταθέτες και τους ξένους επενδυτές.
Δηλαδή οι απελθόντες πρώην συγκυβερνήτες έκαναν το αντεθνικό τους θαυματάκι, ακόμα και μετά την έξωση τους από την πολιτική ηγεσία του τόπου. Ποιος ξέρει πώς θα ξεκινούσε τώρα η κατάσταση με την νέα συγκυβέρνηση, εάν δεν είχε προηγηθεί όλο αυτό το έντονο πολιτικό ξύλο που έπεσε εκατέρωθεν τις τελευταίες τρεις εβδομάδες ανάμεσα σε Ελλάδα και Ευρωζώνη. Το εκτενές και πρωτοφανές πολιτικό ξύλο που έπεσε είχε και έχει κατά την γνώμη μου μία πολλή θετική πλευρά, παρόλο που έφαγε η Ελλάδα, εν κατακλείδι, τις πιο ισχυρές σφαλιάρες. Αλλά και δώσαμε, μέσω του Γιάνη Βαρουφάκη, κυρίως, αλλά και μέσω του πρωθυπουργού, και εμείς μερικά πολύ δυνατά και ισχυρά χαστούκια στο ψέμα, στην καταπίεση και στην εκμετάλλευση που έχει πλημμυρίσει την Ευρωζώνη η συνεχιζόμενη και διαρκώς επεκτεινόμενη Γερμανική ηγεμονία.
Φωνάξαμε ηχηρά, τόσο ηχηρά που μας άκουσε ολόκληρη η υφήλιος, ιδίως στα οικονομικώς «κατεχόμενα» κράτη της Ευρωζώνης, αλλά και πέραν του Ατλαντικού, ότι η οικονομική πολιτική λιτότητας της Γερμανίας ούτε οικονομικά επικερδής είναι, ούτε κοινωνικά παραδεκτή αλλά ούτε και εθνικά δίκαιη. Φωνάξαμε επίσης και μας ακούσανε, ότι ο ελληνικός λαός έχει φτάσει στα όρια της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής αντοχής του. Δεν είναι καθόλου μικρή αυτή η επικοινωνιακή νίκη, ιδίως άμα την συγκρίνει κανείς με τις επικοινωνιακές προσπάθειες της προηγούμενης κυβέρνησης, που προσπαθούσε επί ένα χρόνο να πείσει όλη την οικουμένη για το success story, που πράγματι επέτυχε να χρεοκοπήσει τον ελληνικό λαό, και όχι μόνο.
Ο πόλεμος των τριών τελευταίων εβδομάδων ανέδειξε ανάγλυφα και άλλες πολιτικές παθολογίες της Ευρωζώνης, τις οποίες όλες τις εκμεταλλεύεται φυσικά η Γερμανία στην ηγεμονική της καταπίεση της όλης κοινότητας. Από την μια μεριά, είδαμε την Ιταλία και την Γαλλία, να προσφέρουν τσάι και συμπάθεια στην νέα αριστερή ελληνική ηγεσία, και τίποτα παραπάνω, αφήνοντας την στο έλεος του Γερμανικού θηρίου, την στιγμή που και τα δύο αυτά μεγάλα κράτη έχουν ακριβώς τις ίδιες ανάγκες με την ελληνική οικονομία, μόνο σε αρκετά ελαφρύτερο βαθμό και σε απώτερο μέλλον.
Και είδαμε επίσης, τα άλλα τρία κράτη, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία, που δεινοπάθησαν και δεινοπαθούν σε επίπεδο βιοτικού επιπέδου των πολιτών τους, να είναι οι σκληρότεροι αντίπαλοι της Ελλάδας, για καθαρώς μικροκομματικά συμφέροντα, (αυτή η αιώνια μάστιγα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας), αντί να ενώνουν τις φωνές τους με την Ελλάδα διεκδικώντας τα κοινά τους συμφέροντα. Η κρίση αυτή των τριών τελευταίων εβδομάδα ζωγράφισε ανάγλυφα την παντελή έλλειψη αλληλεγγύης ανάμεσα στα κράτη του ευρώ, και την πλήρη κουταμάρα τους να μη μπορούν να χτίζουν συμμαχίες προς ίδιον όφελος, με τελική κερδισμένη αποκλειστικά την Γερμανία.
Και από την άλλη μεριά, είδαμε τα δύο άκρα του ευρωζωνικού πολιτικού τόξου, την άκρα δεξιά της Αγγλίας και της Γαλλίας, και την αριστερά της Ισπανίας και της Γερμανίας, να χαιρετούν και να υποστηρίζουν, και να παίρνουν θάρρος από τις προσπάθειες της μικρής Ελλάδας.
Ο αγώνας ξεκίνησε. Την πρώτη μάχη σίγουρα κέρδισε η γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη, τουλάχιστον στα σημεία. Η Ελλάδα νίκησε, μόνο και μόνο διότι έδωσε κατ’ αρχάς την μάχη. Νίκησε επίσης διότι μετά την πρώτη μάχη στέκεται ακόμα στα πόδια της, αν και σοβαρά τσαλακωμένη. Αλλά η παρουσία της έφερε εφιάλτες στην ηγεσία της Γερμανίας, και του λοιπού πυρήνα, όσο και εάν δεν θέλουν να το παραδεχθούν. Το σκιάχτρο ενός προδομένου λαού ξεχύθηκε στην επικράτεια του κοινού νομίσματος και έχει πλημμυρίσει την σκέψη και την συνείδηση της ευρωζωνικής ηγεσίας αλλά και των λαών της. Και έπεται η συνέχεια.