Ώσπου να πεις κίμινο, η προσπάθεια της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖ-ΑΝΕΛ να επιφέρει ριζικές αλλαγές στις δανειακές υποχρεώσεις της Ελλάδας προς τους δανειστές της, εταίρους και μη, έχουν μεταφραστεί σε ζήτημα «Βαρουφάκη», με μία κλασσική εφαρμογή του ρητού «σκοτώστε τον αγγελιοφόρο», σε όλη την επικράτεια της Ευρώπης, αλλά και της παγκοσμιοποιημένης κεφαλαιαγοράς, όπου, όπως έχουμε δει τα τελευταία πέντε χρόνια, κάθε βηχάκι, φτερνισματάκι, κρυολόγημα ή και πνευμονία στην δυσλειτουργική και καταβασανισμένη Ελλάδα, προκαλεί σημαντικά κύματα ανησυχίας και δονήσεις χρηματοπιστωτικής αμφιβολίας και επενδυτικού πανικού ανά την υφήλιο, ξεκινώντας από τα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ, προχωρώντας στις επίσημες και μη ανακοινώσεις της ευρωζωνικής ηγεσίας, και μεταφραζόμενη σε σχεδόν αστραπιαίες αλλαγές στο επενδυτικό σκηνικό εντός της Ελλάδας αλλά και εκτός.
Το πρόβλημα του αγγελιοφόρου Βαρουφάκη έχει τρείς τουλάχιστον αλληλένδετες πτυχές, δηλαδή μιλάμε για τρία τουλάχιστον αλληλένδετα προβλήματα.
Το πρώτο πρόβλημα έχει να κάνει, δυστυχώς, με τις ναρκισσιστικές τάσεις του χαρακτήρα του ίδιου του αγγελιοφόρου, και σε αυτό φταίει ο ίδιος ο Έλληνας υπουργός οικονομικών, ο οποίος, αφού είχε ζήσει επί πέντε χρόνια στα παρασκήνια της ελληνοευρωπαϊκής κρίσης προσφέροντας σημαντικές αναλύσεις και συμβουλές στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, «καβάλησε με αρκετά άγριο τρόπο το καλάμι» κατόπιν της αιφνίδιας μεταφοράς του στο προσκήνιο του Παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού, και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, αντιπροσωπεύοντας μία βασικά αντικαπιταλιστική κυβέρνηση, στο πιο κρίσιμο και κεντρικό κυβερνητικό πόστο.
Και λέγω αιφνίδια διότι λίγο πριν τις εκλογές υπήρχαν ακόμα τελευταίες αμφιβολίες και αμφιταλαντεύσεις από τον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ, εάν ο Βαρουφάκης θα έμπαινε στο ψηφοδέλτιο, όπου και, κατόπιν, εξελέγη με τους περισσότερους ψήφους όλων των Ελλήνων βουλευτών. Εάν όχι τίποτα άλλο, η εκλογική επιτυχία του Βαρουφάκη δείχνει την ορθότητα της επιλογής του σαν υπουργό οικονομικών, αφού οι Έλληνες ψηφοφόροι, που είχαν μία αρκετά σαφή γνώση της άκρως αντιμνημονιακής θέσης του γύρω από την ελληνοευρωπαϊκή κρίση, τον τίμησαν με την εκλογική τους εμπιστοσύνη.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι και το βασικότερο πρόβλημα. Και είναι ένα πρόβλημα που ξεκινάει από την Ευρώπη και έχει σημαντικό αντίκτυπο στην Ελλάδα. Ο Βαρουφάκης είναι ο αγγελιοφόρος μίας αριστερής κυβέρνησης που ψηφίστηκε να αντισταθεί, σώματι και ψυχή, στην αντικοινωνική, άκρως νεοφιλελεύθερη πολιτική που έχει επιβάλει η ηγεμονική Γερμανία σε όλη τη Ευρωζώνη εδώ και πολλά χρόνια, με σοβαρούς αρνητικούς κοινωνικούς και πολιτικούς αντίκτυπους. Αυτή η επιβεβλημένη πολιτική έχει, από την αρχή της κρίσης, αλλά και νωρίτερα, επικεντρωθεί στην απόλυτη, και συνήθως οικονομικά αθέμιτη προστασία των συμφερόντων του τραπεζιτικού, βλέπε χρηματοπιστωτικού, συστήματος εντός της Ευρωζώνης αλλά και παγκοσμίως, εις βάρος πάντα των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων και αναγκών των λαών της Ευρώπης, ακόμα και αυτού του λαού της Γερμανίας.
Η Γερμανία, που ηγεμονεύει την Ευρωζώνη από την ίδρυσή της βασικά, αλλά όλο και πιο βαθιά και απόλυτα μετά το ξέσπασμα της κρίσης, έχει κάθε λόγο να θέλει να συντρίψει την επανάσταση της μικρής, και δημόσια εξευτελισμένης, Ελλάδας, καθότι είναι η κατ’ εξοχήν πιστώτρια χώρα μέσα στην Ευρωζώνη, την στιγμή που όλα τα άλλα κράτη της κοινότητας, πλην της Ολλανδίας, χρωστάνε σε άλλους, πιο πολλά από ότι τους χρωστάνε από το εξωτερικό, και βασικά όλα τα κράτη, σε διάφορα επίπεδα χρέους, χρωστάνε στην Γερμανία.
Η Γερμανία λοιπόν, όπως και ο Γιώργος Σόρρος έχει επικριτικά επισημάνει τον κώδωνα κινδύνου εδώ και χρόνια, έχει συμβάλει στο να μετατρέψει και να συντηρήσει μία Ευρωζώνη, σαν μία κοινότητα πιστωτών και χρεωστών, όπου η κύρια πιστώτρια χώρα είναι η Γερμανία, και όλες οι άλλες της χρωστάνε, είναι χρεώστριες. Για αυτό και η Ευρωζώνη ζει μέσα σε μία πολιτικοοικονομική πολιτική που είναι άκρως νεοφιλελεύθερη, δηλαδή, όπου το συμφέρον του πιστωτή αναγνωρίζεται σαν το μόνο δίκαιο και νόμιμο συμφέρον, ενώ το συμφέρον του χρεώστη έχει βασικά υποβιβαστεί σε άδικο και παράνομο, όχι μόνο σε όλες τις επικρατούσες διακρατικές συμφωνίες, αλλά, ακόμα πιο σημαντικά, απολυταρχικά και ολοκληρωτικά, στο δημόσιο διάλογο, όπως αυτός συντηρείται και διατηρείται από τα ¬ΜΜΕ, εγχώρια, ευρωπαϊκά και διεθνή.
Η πολιτική, οικονομική και δημοσιογραφική ηγεσία, λοιπόν, της Ευρωζώνης, έχει αγκιστρωθεί στα ναρκισσιστικά ελλείμματα του χαρακτήρα του ‘Έλληνα υπουργού οικονομικών για να αναιρέσουν το μήνυμα και την αλήθεια που μεταφέρει στον δημόσιο διάλογο της Ευρώπης, αντιπροσωπεύοντας την πολιτική θέση της νέας ελληνικής κυβέρνησης, και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αλλά και των άλλων λαών της Ευρωζώνης, που έχουν επωμιστεί τα υποζύγια μη βιώσιμων δημοσίων χρεών.
Και το παράδοξο είναι ότι ο νάρκισσος χαρακτήρας του Γιάνη, ταυτόχρονα, και τον βοηθά να επικοινωνεί σαν καταπέλτης αυτήν την ιστορικά σημαντικότατη αλήθεια του Μεταμοντέρνου Καπιταλισμού, όσον αφορά την διαμόρφωση της βασικής σχέσης ανάμεσα σε πιστωτή και σε χρεώστη, αλλά και τον αναιρεί κατά κάποιον τρόπο, διότι δίνει στους αντιπάλους τους, αυτούς που πρέπει να πολεμήσει, πάτημα να τον πολεμήσουν επικοινωνιακά και να αποφύγουν τον βασικό και σημαντικό διάλογο περί της τύχης της Ευρωζώνης και της Ευρώπης.
Ο λόγος που ο ναρκισσισμός βοηθάει στην παρούσα συγκυρία, είναι διότι ο Δαυίδ, για να μπορέσει να σταθεί στο ύψος του Γολιάθ και να τον πολεμήσει, πρέπει να έχει είτε αυτοκτονικές τάσεις είτε ναρκισσιστικές, που να του δίνουν την αυτοπεποίθηση ότι είναι καλύτερος από τους άλλους. Ότι ο Βαρουφάκης έχει πιο πολύ μυαλό, και βαθύτερες οικονομολογικές γνώσεις μακροοικονομικού χαρακτήρα από τους περισσότερους, εάν όχι όλους τους άλλους υπουργούς του Eurogroup, δεν τίθεται θέμα. Άνθρωποι σαν τον Ντάιζελμπλουμ και τον Μοσκοβισί είναι σημαντικά κατώτεροι των περιστάσεων σε θέματα οικονομικής και πολιτικής ικανότητας. Αλλά όλη η γνώση δεν είναι αρκετή να σου δώσει αυτοπεποίθηση να σταθείς όρθιος εναντίον τεράστιων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων. Ο Ναρκισσισμός, όμως, σου δίνει αυτή την αυτοπεποίθηση και με το παραπάνω. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο ναρκισσισμός του Αντώνη Σαμαρά του δίνει την δύναμη, να αντιστέκεται επιτυχώς, ακόμα, στην μάλλον επερχόμενη και πιθανή καθαίρεση του από την αρχηγεία της Νέας Δημοκρατίας.
Το τρίτο πρόβλημα Βαρουφάκη είναι εγχώριο και βασίζεται στις μη ρεαλιστικές προσδοκίες του ελληνικού λαού που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αντιμνημονιακά κόμματα στις τελευταίες εκλογές. Η μη ρεαλιστική προσδοκία επικεντρώνεται στην πίστη ότι η Ελλάδα μπορεί να πείσει με ένα διάλογο την Γερμανία να αλλάξει πολιτική. Η στήλη δεν πιστεύει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, διότι το πρόγραμμα της Γερμανίας για την Ευρωζώνη, ξεκινώντας από την Ελλάδα, είναι ακριβώς να καταστήσει μερικές χώρες σε αποικίες χρέους, ειδικά χώρες με εγχώριο πλούτο προς εκμετάλλευση, όπως η ενέργεια, όπου η Ελλάδα είναι πλούσια σε πολλαπλά επίπεδα.
Δύο είναι οι τρόποι με τους οποίους μία κυβέρνηση σαν την παρούσα ελληνική, και ένας αγγελιοφόρος-ΥΠΟΙΚ σαν τον Γιάνη Βαρουφάκη, μπορούν να επιφέρουν μία σημαντική υποχώρηση και αλλαγή στην ηγεμονική πολιτική της Γερμανίας. Ο ένας είναι πολιτικός, αλλά όχι στο επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, παρά σε επίπεδο λαών. Σε επίπεδο λαϊκό ή λαϊκιστικό. (Η στήλη διαφωνεί και αντιτίθεται κάθετα στην δαιμονοποίηση αυτών των δύο επιθέτων, που έχουν εγκληματικά διαστρεβλωθεί στο να απεικονίζουν μία αρνητική προσπάθεια, αντί μία θετική, που είναι και η βασική τους έννοια.)
Ο Βαρουφάκης, με το βάθος και πλάτος της οικονομολογικής του γνώσης, και με την επικοινωνιακή σαφήνεια ενός επιτυχημένου πανεπιστημιακού καθηγητή, ήταν και είναι ο σωστός άνθρωπος αυτήν την στιγμή, να επιχειρήσει μία ριζική αλλαγή στον δημόσιο διάλογο γύρω από την μερκελική πολιτική «διάσωσης» κρατών της περιφέρειας, χρησιμοποιώντας το χείριστο παράδειγμα αυτής της πολιτικής, την καταστροφική «διάσωση» της Ελλάδας. Πίστεψε ο ίδιος, με πολλή αυταρέσκεια, ότι ο ιδιόμορφος τρόπος με τον οποίον ντύνεται και συμπεριφέρεται, θα ενίσχυε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του μηνύματος του και την σημαντικότατη αλήθεια που αντιπροσωπεύει και που έχει καθήκον να επικοινωνεί. Σε αυτήν την επιλογή, ξεκάθαρα έκανε λάθος, και τις τελευταίες μέρες, υπάρχουν μερικές ενδείξεις ότι έχει καταλάβει το λάθος και προσπαθεί να αλλάξει.
Οι λαοί της Ευρώπης, ξυπνάνε σιγά σιγά εδώ και χρόνια, στο γεγονός ότι το όνειρο της ενωμένης Ευρώπης μετατρέπεται βαθμηδόν σε χρηματοπιστωτικό εφιάλτη, και τρέχουν με γοργά βήματα στα δύο άκρα, το αριστερό και το δεξιό, αφού το αριστεροδεξιό κέντρο, αυτό που επικρατεί εδώ και δεκαετίες στις πολιτικές ηγεσίες όλης της Ευρώπης, έχει προδώσει την ιδεολογία του και έχει μεταφερθεί στα άκρα δεξιά. Η τωρινή αλλαγή στην Ελλάδα βοηθάει και επιταχύνει αυτήν την πανευρωπαϊκή εξέλιξη. Δεν είναι άνευ σημαντικών επικοινωνιακών απωλειών το γεγονός ότι η Γερμανία αναγκάζεται να προβάλλει καθημερινά, και μάλιστα μέσω ενός αντι-Βαρουφάκη πολιτικού, σαν τον κ. Σόιμπλε, την γεωπολιτική της σκληρότητα και αυστηρότητα εναντίον του ελληνικού κοινωνικο-οικονομικού ερειπίου.
Η πρόσφατη πολιτική και κοινωνική τάση σύνδεσης της σημερινής γερμανικής ηγεσίας, και του γερμανικού λαού, με το όχι απόμακρο ναζιστικό παρελθόν, είναι μία τάση που βγαίνει από τα σωθικά των ευρωπαϊκών λαών, χωρίς πολλή προσπάθεια. Αυτή την στιγμή, στην Ρώμη, στο ιστορικό κέντρο της «αιώνιας πόλης», στο Campidoglio, υπάρχει μία μεγάλη ιστορική έκθεση, ελεύθερη στο πλατύ κοινό, περιγράφοντας με κείμενα, και ανατριχιαστικά νούμερα και φωτογραφικά ντοκουμέντα, το τελευταίο έτος των διαφόρων στρατοπέδων συγκεντρώσεως που είχαν στήσει οι Γερμανοί, πολλές εκατοντάδες τέτοια στρατόπεδα, κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και τα οποία αναγκαζόντουσαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, υποχωρώντας βαθμιαία στις προελάσεις των συμμαχικών στρατευμάτων, πολύ συχνά σκοτώνοντας τους απομείναντες ενοίκους αυτών των στρατοπέδων για να εξαλείψουν, όσο το δυνατόν, τα ίχνη των εγκλημάτων εναντίον της ανθρωπότητας που είχαν διαπράξει. Δεν νομίζω ότι μία τέτοια δημόσια έκθεση, σε μία μεγάλη χώρα του ευρώ, που βρίσκεται σε υποχθόνια αντιπαράθεση με το γερμανικό ηγεμονικό μοντέλο, αποφασίστηκε, δημιουργήθηκε και παρουσιάστηκε κατά λάθος ή κατά τύχη…
Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο μπορεί η Γερμανία να αποφασίσει να διαπραγματευτεί σημαντικά και να ενδώσει σε κύριες αιτήσεις της αριστερής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι η ρήξη, ή τουλάχιστον η μεγάλη δόνηση που προκαλεί για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, μικρού ή μεγάλου, η επιβεβλημένη χρηματοπιστωτική έλλειψη ρευστότητας, και η συνδεδεμένη πολιτική αβεβαιότητα και οικονομική στασιμότητα στην Ελλάδα. Είναι άγνωστο εάν και σε ποιο χρονικό και διαπραγματευτικό σημείο, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι διατεθειμένη να προχωρήσει πιο κοντά σε μία ρήξη, μέσω ενός δημοψηφίσματος ή νέων εκλογών. Αλλά εδώ βρίσκεται το μεγάλο ερωτηματικό για τον ελληνικό λαό. Πόσες οικονομικές δονήσεις μπορεί να υποστεί στην προσπάθεια για μία «έντιμη» διαπραγμάτευση, και τι ακριβώς αντιπροσωπεύει για τον λαό μία έντιμη διαπραγμάτευση. Και σε αυτό το σημείο, αναρωτιέται κανείς, ποιος θα υποχωρήσει πρώτος σε αυτήν την αναμέτρηση, του «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη». Αλλά όπως φαίνεται ο Γιάνης, δικαίως ή αδίκως, δεν φοβάται τίποτα…