Η στήλη, εξακολουθεί να επιμένει, όπως έχει κάνει εδώ και χρόνια, ότι η Ελλάδα κρατάει τουλάχιστον ένα άσο, ο οποίος υπερφαλαγγίζει τους τρείς που διαθέτει η Γερμανία. Αυτός ο άσος είναι ο GREXIT.
Είναι χαρακτηριστικό της παραδοξότητας που διέπει την ελληνοευρωπαϊκή κρίση όλα αυτά τα πέντε χρόνια, και της πληθώρας παραδοξολογιών που πλημμυρίζουν τα ΜΜΕ και η ελληνοευρωπαϊκή ηγεσία ασταμάτητα τους λαούς του ευρώ, ότι ο άσος του GREXIT που βασικά ανήκει στα χαρτιά της Ελλάδας, έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα από τους πάντες και πάντα σαν κύριο εκφοβιστικό εργαλείο εναντίον όλων των τριών πρώτων κυβερνήσεων της ελληνικής κρίσης χρέους, ξεκινώντας από την κυβέρνηση του απίστευτου Γιωργάκη, και καταλήγοντας στο υπερευφυές δίδυμο Σαμαρά/Βενιζέλου.
Αλλά η τωρινή κατάσταση είναι ριζικά αλλαγμένη, για δύο λόγους. Διότι τώρα η Ελλάδα διαθέτει ένα πρωτογενές πλεόνασμα, κακό, ψυχρό και ανάποδο, μεν, και για αυτό απολύθηκε η περασμένη κυβέρνηση από τους Έλληνες ψηφοφόρους πρόσφατα, αλλά παρόλα αυτά πρωτογενές βασικά, και διότι τώρα υπάρχει μία κυβέρνηση που δεν τρομάζει με την απειλή GREXIT. Και δεν τρομάζει από αυτή την απειλή για δύο διαφορετικούς, και σχεδόν αντικρουόμενους λόγους.
Ο πρώτος και κύριος λόγος είναι ότι η κυβέρνηση, λόγω ακριβώς του πρωτογενούς πλεονάσματος, διαθέτει σαν πρώτη εναλλακτική θέση διαπραγματευτικού εκβιασμού την στάση πληρωμών προς τους δανειστές, διατηρώντας την θέση της σαν μέλος του ευρώ, και παραμένοντας μέσα στην Ευρωζώνη, εντός μίας οικονομικής θυέλλης στο εσωτερικό της χώρας, και προκαλώντας μία ανάλογη οικονομική και πολιτική θύελλα εκτός της Ελλάδας, αρχίζοντας μέσα στην Ευρωζώνη, και ξαπλώνοντας στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική οικονομία.
Το πρόσφατα δημοσιοποιημένο γράμμα του πρωθυπουργού προς την Μέρκελ και τους άλλους ηγέτες του ευρώ, δείχνει την σοβαρή πρόθεση της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει αυτό το χαρτί στην συνεχιζόμενη σκληρή διαπραγμάτευση. Στην προκειμένη περίπτωση, και λόγω του υπάρχοντος πλεονάσματος, η στάση πληρωμών προς τους δανειστές αποτελεί πονοκέφαλο όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Γερμανία και για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η φάκα δηλαδή της ασφυκτικής έλλειψης ρευστότητας, που στήθηκε σιγά σιγά εδώ και πολλούς μήνες από την κοινοπραξία της Τρόικας και της προηγούμενης συγκυβέρνησης, αυτό το φίδι, απειλεί να δαγκάσει την Ευρωζώνη όσο και την κυβέρνηση Τσίπρα.
Ο δεύτερος και βασικά δευτερεύων λόγος είναι η ακροαριστερά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ που πιστεύει ότι η επιστροφή στην δραχμή είναι η καλύτερη μακροπρόθεσμη πολιτική για το ελληνικό έθνος. Παρόλο που και ο ελληνικός λαός θέλει τα μάλα πλειοψηφικά το ευρώ, και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, σαν σύνολο, το ίδιο, η στήλη πιστεύει ότι η ακροαριστερά συνιστώσα αποτελεί πολύ περισσότερο μία σημαντική βοήθεια στην διαπραγματευτική προσπάθεια της κυβέρνησης, παρά ένα μπέρδεμα ή ένα αρνητικό ανάχωμα. Η ακροαριστερά συνιστώσα, στην πιο προβληματική περίπτωση της διαπραγμάτευσης, είναι και αυτή που θα προωθήσει τις επιλογές ενός δημοψηφίσματος ή και νέων εκλογών, και τα δύο θέματα που αποτελούν σοβαρά φόβητρα στο διαπραγματευτικό χέρι της Ελλάδας.
Είναι το κύριο χαρακτηριστικό της υβριδικής υπόστασης του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, και ακόμα περισσότερο της υβριδικής υπόστασης της Ευρωζωνικής κοινότητας, ότι το μαχαίρι είναι δίκοπο, κόβει και από τις δύο μεριές, και το μεγάλο ερώτημα είναι πια μεριά του μαχαιριού κόβει πιο θανατηφόρα, την μικρή και αδύναμη χώρα που αποτελεί το μαύρο πρόβατο, ή την τεράστια ενότητα του κοινού νομίσματος των 400 εκατομμυρίων ανθρώπων και της τεράστιας ευρωζωνικής οικονομίας;
Για να το πει κανείς πιο απλά. Το GREXIT θα αποτελούσε για την Ελλάδα μία γεωπολιτική και οικονομική αλλαγή τεραστίων οικονομικών προβλημάτων και τεραστίων γεωπολιτικών κινδύνων, με την ισχνή αλλά όχι σίγουρη πιθανότητα να αποβεί θετική και οικονομικά και κοινωνικά ευεργετική για το έθνος μακροπρόθεσμα. Δεν είναι λίγοι οι διεθνείς ανεξάρτητοι αναλυτές που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο. To GREXIT όμως, θα αποτελούσε για την γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη μία θανατηφόρα αλλαγή, μία μη αναστρέψιμη αναίρεση της μη αναστρεψιμότητας της Ευρωζωνικής ταυτότητας. Αυτό το τελευταίο, παρόλα τα καυχήματα του μεγάλου, και έως τώρα πολύ αποτελεσματικού, μπλοφατζή, του κ. Σόιμπλε, είναι μία απόλυτη πραγματικότητα και πίστη της ευρωζωνικής ηγεσίας, κυρίως της Μέρκελ και των δύο μεγάλων τραπεζιτών, του Ντράγκι και του Βάιντμαν.
Είναι αλήθεια, μέσα στην απόλυτη εθνικιστική του ιδεολογία, ότι ο αρχηγός της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, ο κ. Βάιντμαν, δεν θα έλεγε όχι, σαν οικονομικός ιδεολόγος και καθαρόαιμος συντηρητικός Γερμανός, σε μία Γερμανία εκτός Ευρωζώνης, καθαρή, άσπιλη, μαρτυρική, σχεδόν αγία, μέσα στην ακραία συντηρητικότητα της λουθηρανής προτεσταντικής οικονομικής θεολογίας.
Αλλά, από την άλλη μεριά, σαν καθαρόαιμος τραπεζίτης, ο κ. Βάιντμαν ξέρει πολύ καλά, και αυτό συμβουλεύει την καγκελάριά του, ότι τα πολλά λεφτά, και η απόλυτη οικονομική και γεωπολιτική γερμανική κυριαρχία, μόνο μέσα από αυτό το ευρωζωνικό αρχιτεκτόνημα μπορεί να επιβιώσει και να θριαμβεύσει. Και φαντάζομαι προσωπικά ότι ακόμα και ο κ. Βάιντμαν προτιμάει μία Γερμανία με παγκόσμια κυριαρχία, από μία άσπιλη τευτονική Γερμανία μετρίου μεγέθους.
Η Γερμανία θα πέσει επί των επάλξεων πριν αφήσει το όνειρο της Ευρωζώνης, δηλαδή το καρικατούρα αρχιτεκτόνημα που έχει αυτή δημιουργήσει προς όφελός της, να διαλυθεί ή έστω και να λαβωθεί, και η Ελλάδα, αυτή η θεότρελη, αμαρτωλή, διεφθαρμένη και άκρως δυσλειτουργική χώρα μέλος του ευρώ, αποτελεί ακόμα, και ίσως εσαεί, το μεγαλύτερο κίνδυνο εναντίον της Ευρωκότας που γεννά τα χρυσά αυγά για την αποκλειστική δίαιτα της ηγεμόνας Γερμανίας.
Ακόμα και η τελευταία ανεπίσημη σύνοδος (μειωμένης) κορυφής, οι Επτά εναντίον του Ενός, προδίδει το ιδιάζον ειδικό βάρος του Μαύρου Πρόβατου της Ευρωζώνης. Η Μέρκελ χρειάστηκε να φέρει στο τραπέζι άλλους έξι αρχηγούς της Ευρωζώνης, για να παρουσιάσει ομοψυχία εναντίον ενός άπειρου, νεανίσκου πολιτικού, μίας κατεστραμμένης μικρής χώρας της Ευρωζώνης, που αντιπροσωπεύει το 2% της οικονομίας και το 0,20% του πληθυσμού. Αυτή είναι η αντίστροφη ισχύ και παντοδυναμία του πιο αδύναμου κρίκου μίας πανίσχυρης αλυσίδας, που δεν μπορεί να επιβιώσει εάν έστω και ένας κρίκος αποσχισθεί…
Και έτσι βλέπουμε και στο μεγαλύτερο κάδρο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής οικονομίας ότι η κολλητική ουσία που συνδέει όλους τους πιστωτές με όλους τους χρεώστες, επιδρά σαν ζουρλομανδύας, σαν χειροπέδες, και περιορίζει σημαντικά τις επιλογές, και της μικρής οντότητας μέσα στο σύνολο, όπως της Ελλάδας, προς το σύνολο, αλλά αντιστοίχως περιορίζει εξίσου σημαντικά και τις επιλογές του συνόλου σε αντιπαράθεση με την μία μικρή, την ελάχιστη οντότητα του ενός.