Στο προηγούμενο άρθρο της στήλης, (Η φίμωση Βαρουφάκη είναι φίμωση της Αλήθειας), ο αναγνώστης Yannis έκανε ένα σχόλιο, τις πρώτες φράσεις του οποίου παραθέτω παραπάνω, στην αρχή του παρόντος άρθρου. Ο σχολιαστής παρομοίασε την Γερμανία με ένα λιοντάρι και την Ελλάδα με ένα πρόβατο, και με θεώρησε αφελή διότι διαμαρτύρομαι στο προηγούμενο άρθρο, (όπως και σε πολλά άλλα αρχαιότερα), βλέποντας το λιοντάρι-Γερμανία να «τρώει ένα πρόβατο», την Ελλάδα, και διότι κατηγορώ την Γερμανία, που κάνει αυτό που κάνουν όλα τα λιοντάρια, δηλαδή που επιβιώνουν και θεριεύουν τρώγοντας πρόβατα σαν την χώρα μας.
Η ωμή βαναυσότητα της εικόνας που παρέθεσε ο σεβαστός αναγνώστης του άρθρου μου με σόκαρε, πρέπει να πω κατ’ αρχάς, αλλά μετά το πρωταρχικό σοκ γύρω από την παραδοχή μίας τόσο ωμής βιαιότητας, το σχόλιο μου γέννησε το ενδιαφέρον, και με έσπρωξε να φέρω αυτό το σχόλιο και αυτή την εικόνα Γερμανίας και Ελλάδας προς συζήτηση στο παρόν άρθρο.
Θεωρώ τον εαυτό μου σαν ένα από τους αγριότερους, εν Ελλάδι, κατακριτές της πολιτικής που η Γερμανία έχει επιβάλει στην Ευρωζώνη, και ειδικότερα στην Ελλάδα, και σαν ένα από τους πιο ακούραστους στηλιτευτές αυτής της Γερμανικής ηγεμονικής πολιτικής, η οποία κατά την γνώμη μου στοχεύει όχι σε μία ενωμένη ευρωπαϊκή Ευρώπη όπου η ευημερία να είναι δίκαια και δημοκρατικά εξασφαλισμένη σε όλη την επικράτεια, αλλά σε μία αυστηρά γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη, όπου η επιβεβλημένη πολιτική θα είναι πάντα μία πολιτική που κυρίως ωφελεί τις ανάγκες και τα συμφέροντα της Γερμανίας, την ίδια στιγμή που αυτή η ίδια πολιτική επιλογή, αδικεί και περαιτέρω εξασθενεί σχεδόν όλα τα άλλα κράτη του κοινού νομίσματος.
Το αποτέλεσμα αυτής της γερμανοκρατούμενης πολιτικής είναι ότι οι οικονομικές ανισότητες ανάμεσα στην Γερμανία, από την μία μεριά, και σχεδόν όλα τα άλλα κράτη του ευρώ, από την άλλη, να αυξάνονται σταθερά, κάθε χρόνο, αυξάνοντας ταυτοχρόνως και το χάσμα γεωπολιτικής ισχύος που ήδη υπάρχει ανάμεσα στην Γερμανία και τα άλλα κράτη του Ευρώ.
Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, μέσα στα αναρίθμητα άρθρα που έχω αφιερώσει σε αυτήν την τραγική συγκυρία, αναρίθμητα είναι και τα σχόλια αναγνωστών, που είτε δεν συμφωνούν για τις, κατά την γνώμη μου, άκρως μακιαβελικές πολιτικές της Γερμανίας, είτε συμφωνούν, όπως και ο χθεσινός σχολιαστής Yannis, με την ευρωζωνική πολιτική της Γερμανίας, υποστηρίζοντας ότι καλά κάνει η Γερμανία και προωθεί τα εθνικά της συμφέροντα, και ότι κάθε άλλο κράτος στην θέση της θα έκανε παρόμοιες επιλογές.
Κανένας, όμως έως τώρα, δεν έχει παραθέσει μία τόσο ωμή εικόνα γεωπολιτικής βίας, όπως την εικόνα ενός λιονταριού, του γερμανικού έθνους, το οποίο, εκ των πραγμάτων και εκ της φύσεως του, δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο, παρά να επιβιώνει τρώγοντας, δηλαδή εξαφανίζοντας χώρες πρόβατα σαν την Ελλάδα, και όχι μόνο. Και αυτό το σχόλιο μου προκαλεί τα εξής ερωτήματα.
Σε τι διαφέρει αυτή η Γερμανία-Λιοντάρι, στην επιλογή της να καταβροχθίσει οικονομικά, πολιτικά και γεωπολιτικά την Ελλάδα-Πρόβατο, και όποιο άλλο ευρωζωνικό πρόβατο βρει μπροστά της, με την Γερμανία-Λιοντάρι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, που ξεκίνησε και σχεδόν πέτυχε να καταβροχθίσει στρατιωτικά, οικονομικά και γεωπολιτικά σχεδόν όλη την Ευρώπη, αφού η Ευρώπη, όπως ιστορικά φαίνεται, και τότε, αποτελείτο από κράτη-πρόβατα, από Βορρά έως Νότο και από την Δύση στην Ανατολή;;
Σε τι διαφέρει το λιοντάρι που καταβροχθίζει μέσω ενός οικονομικού πολέμου, από ένα λιοντάρι που καταβροχθίζει μέσω ενός στρατιωτικού πολέμου;
Και σε τι διαφέρει η τελική θέση του προβάτου μετά τον στρατιωτικό πόλεμο με την θέση του ίδιου προβάτου μετά τον οικονομικό πόλεμο;
Και τέλος, το ερώτημα τίθεται εάν αυτή ακριβώς την Ζούγκλα του κοινού νομίσματος θέλει ο σχολιαστής Yannis και όλοι οι άλλοι αναγνώστες της στήλης, οι οποίοι λάθη και αμαρτίες βλέπουν μόνο στο εσωτερικό της χώρας πρόβατο, της Ελλάδας, και δεν βλέπουν τίποτα άλλο από ορθολογισμό και καλές προθέσεις στην Ευρωζώνη; Μία Ευρωζώνη, όμως, σύμφωνα με τον σχολιαστή Yanni, όπου ο νόμος της Ζούγκλας κυριαρχεί, με τα λιοντάρια να σιτίζονται κατασπαράζοντας τα πρόβατα.
Και δεν είναι κάπως παρόμοιος ο νόμος της Ζούγκλας της Ευρωζώνης, όπως τον βλέπει και τον αποδέχεται ο σχολιαστής Yannis σαν κάτι αυτονόητο, λογικό και απολύτως θεμιτό, με τον νόμο του Καπιταλισμού, ορθολογισμένο με τον νόμο του Δαρβίνου, όπου επιζούν μόνο αυτοί που προσαρμόζονται με τον σωστό τρόπο στο περιβάλλον τους. Δηλαδή, μέσα στην Ευρωζώνη, η Ελλάδα, η οποία όλοι ξέρουμε μπήκε σαν πρόβατο, και μάλιστα λίαν απολωλό, μάλλον δεν θα προλάβει να προσαρμοστεί και να γίνει λιοντάρι, παρά θα φαγωθεί από το λιοντάρι, το ένα και μόνο στην επικράτεια, και αυτό είναι ακριβώς όπως πρέπει, ίσως για τον αναγνώστη Yanni, και για πολλούς άλλους Έλληνες και Ελληνίδες…
Πόσοι άλλοι ευρωπαίοι, αναρωτιέμαι, βλέπουν με αποδοχή μία Ευρωζώνη, όπου ο νόμος της Ζούγκλας είναι ο αυτονόητος και μόνος υπαρκτός και διανοητός; Και πόσοι Ευρωπαίοι, άραγε, συμφώνησαν να εισέλθουν στην Ευρωζώνη, πιστεύοντας και ξέροντας ότι η Ευρωζώνη θα ήταν μία ζούγκλα, όπου ο ισχυρότερος θα τρώει, η θα αδικεί, όπως στο ελληνικό παράδειγμα, το πιο αδύναμο;