Η παθολογική εξάρτηση από μία ουσία, σαν το αλκοόλ η την ηρωίνη ή από μία ανθρώπινη ενέργεια, όπως το φαγητό, η σεξουαλική πράξη, ό τζόγος, κλπ., βασίζεται σε τρείς αλληλένδετες καταστάσεις ανθρώπινης παθολογίας.
1.Η πρώτη κατάσταση είναι ο εθισμός, ο οποίος εξελίσσεται σε εξάρτηση, με την διαφορά, ότι στον εθισμό, που προηγείται χρονικά της εξάρτησης, νοιώθεις την σωματική ή την ψυχολογική ανάγκη για την ουσία ή την συγκεκριμένη πράξη, ενώ στην εξάρτηση η ανάγκη έχει μετατραπεί σε μία κατάσταση μη βιωσιμότητας του συγκεκριμένου εξαρτημένου ατόμου, χωρίς την συγκεκριμένη πρέζα (εθιστική ουσία ή πράξη), από την οποίαν εξαρτάται.
2.Η δεύτερη κατάσταση είναι αυτή της ανοχής, δηλαδή, όταν αρχίζεις να παίρνεις μία εθιστική ουσία, ή να συμμετέχεις σε μία εθιστική ενέργεια, αμέσως ο οργανισμός σου αρχίζει να εθίζεται στην ουσία ή στην ενέργεια, και το πρόβλημα της ανοχής συνίσταται στο γεγονός ότι κάθε επόμενη φορά που παίρνεις την πρέζα σου, χρειάζεσαι όλο και μεγαλύτερη δόση της εθιστικής ουσίας, ή της εθιστικής ενέργειας για να επιτύχεις το προηγούμενο επίπεδο εθιστικής ευδαιμονίας ή απόλαυσης. Αυτό σημαίνει ότι συνεχίζεις να παίρνεις όλο και μεγαλύτερες δόσεις του ναρκωτικού (του αλκοόλ π.χ.) ή να αυξάνεις τα χρήματα στον τζόγο στο οποίο έχεις εθιστεί.
3.Η τρίτη και συμπληρωματική κατάσταση της εξάρτησης είναι το λεγόμενο σύνδρομο στέρησης. Αυτό το σύνδρομο συνίσταται σε μία συνταρακτικά επικίνδυνη αντίδραση του οργανισμού του βαθιά εξαρτημένου ατόμου όταν στερηθεί την συγκεκριμένη εθιστική δόση του ναρκωτικού ή της συγκεκριμένης εθιστικής πράξης.
Όταν εξετάσουμε λοιπόν τους παίκτες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, τους πιστωτές και τους χρεώστες, αλλά και όλο το σύστημα, παγκοσμίως, παρατηρούμε, με ενδιαφέρον ότι το όλο σύστημα, όσο και οι παίκτες που το συντηρούν, αποτελούν ένα τεράστιο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό σύστημα υψίστης εθιστικής, βλέπε ναρκομανούς, παθολογίας.
Και το αστείον της υπόθεσης είναι ότι οι παίκτες αυτού του συστήματος, παρόλο που κατέχουν διαμετρικά αντίθετους ρόλους, συμπεριφέρονται και οι μεν και οι δε, σαν ένας στρατός πρεζάκηδων, οι οποίοι είναι άκρως εξαρτημένοι από την ουσία της δανειακής πίστωσης, (πάντα μέσα από τις αντίστροφες χρηματοπιστωτικές τους θέσεις, ο ένας πρέπει οπωσδήποτε να την εισπράξει και ο άλλος οφείλει οπωσδήποτε να την πληρώσει), όσο και από την ίδια την πράξη, την διαδικασία της χρηματοπιστωτικής συναλλαγής. Και για τις δύο αντίστροφες κατηγορίες χρηματοπιστωτικών πρεζάκηδων η βιωσιμότητα κινδυνεύει κάθε ώρα και κάθε στιγμή ανά την υφήλιο, εάν η επόμενη χρηματοπιστωτική οφειλή δεν καταβληθεί, (όπως παραδείγματος χάριν η δόση της Ελλάδας προς το ΔΝΤ αυτή την εβδομάδα), δηλαδή εάν το όλο σύστημα και οι παίκτες του δεν πάρουν την απαιτούμενη πρέζα από την οποίαν εξαρτώνται, την συγκεκριμένη μέρα και ώρα.
Τα διεθνή ΜΜΕ αλλά και οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη, αλλά και στο ΔΝΤ, συζητούν με τρόμο, εδώ και εβδομάδες, εάν η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει, εάν θα αρνηθεί, η δεν θα μπορέσει να πληρώσει μία χρηματοπιστωτική δόση στο ΔΝΤ ή στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ή δεν ξέρω πού. Εικασίες αλλά και «φερέγγυες» δηλώσεις μας ζαλίζουν το κεφάλι, περί του τι εστί «πιστωτικό γεγονός», εάν η στάση πληρωμών θα πυροδοτήσει φυγή τραπεζικής ρευστότητας στην Ελλάδα ή αλλού, εάν αυτό θα οδηγήσει σε έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, ή όχι, και πάει λέοντας.
Αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος, δηλαδή το φοβερό και τρομερό τέρας του πιστωτικού γεγονότος, με τον οποίο το Παγκόσμιο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα δημιουργεί, επιβάλλει και συντηρεί την παθολογία του χρηματοπιστωτικού «Σύνδρομου Στέρησης», το οποίο Σύνδρομο έχει φυσικό υπαρξιακό στόχο να κρατάει τον πρεζάκια, τον χρεώστη, αλυσοδεμένο στην εξάρτησή του από την ουσία της χρηματοπιστωτικής δόσης, τα λεφτά, αλλά και από την διαδικασία της αιωνίως επαναλαμβανόμενης χρηματοπιστωτικής συναλλαγής.
Εάν προσέξατε, γίνεται πολύς λόγος τελευταία για το γεγονός ότι η Ελλάδα, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό μαύρο πρόβατο, που βρίσκεται στο επίκεντρο της χρεοκοπίας, είναι το μόνο κράτος τον τελευταίο χρόνο, τουλάχιστον ανάμεσα στα αναπτυγμένα, το οποίο χρηματοδοτεί τις χρηματοπιστωτικές του δόσεις από το περασμένο καλοκαίρι, αποκλειστικά από τα έσοδα του κράτους, και όχι όπως κάνουν όλα τα κράτη, τα οποία συνεχώς συντηρούν και αναλώνουν τα τεράστια δημόσια χρέη τους, αποπληρώνοντας τις τρέχουσες δόσεις που αυτά οφείλουν κυρίως και μόνο μέσω νέων δανείων, δηλαδή πουλώντας νέα ομόλογα, η δυνατόν με καλύτερες δανειακές απαιτήσεις από τα προηγούμενα δάνεια.
Μία παρόμοια ψυχοθεραπευτική αγωγή είναι καθιερωμένη από πολλά κράτη για την κατηγορία των πιο δύσκολα και επικίνδυνα εξαρτημένων ναρκομανών, αυτών που εξαρτώνται από δόσεις ηρωίνης. Μία συνηθισμένη αγωγή είναι να προσφέρουν στον ναρκομανή, σε τακτά χρονικά διαστήματα που να ανταποκρίνονται στο επίπεδο εξάρτησης του συγκεκριμένου ατόμου, μεθαδόνη, ένα νόμιμο «φάρμακο» του οποίου η ενέργεια, αλλά και παρενέργεια, πάνω στον ασθενή είναι παρόμοια με αυτήν της ηρωίνης. Η ελπίδα είναι ότι παρέχοντας στον ναρκομανή δόσεις μεθαδόνης, του προσφέρεις μία ηρεμότερη και ασφαλέστερη διαβίωση, αλλά πάντα μέσα στην εξάρτηση του, η οποία έχει μετατεθεί από την παράνομη ηρωίνη στο νόμιμη μεθαδόνη. Αυτή η θεραπευτική αγωγή, ομοιάζει ανησυχητικά με τη χρηματοπιστωτική αγωγή που χρησιμοποιεί σύσσωμη η υφήλιος, αφού όλα τα κράτη ξεκινάνε συνεχώς νέα δάνεια τα οποία τα χρησιμοποιούν αποκλειστικά για την συντήρηση των παλαιότερων δανείων.
Η άλλη απαραίτητη παθολογία της εξάρτησης είναι η ανοχή, δηλαδή η ανάγκη να αυξάνεις συνεχώς και εις το διηνεκές το μέγεθος της εθιστικής ουσίας ή διαδικασίας. Αυτή η ανοχή είναι διάχυτη, έκδηλη και προφανής στην εθιστική παθολογία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος από το γεγονός ότι όσο πιο ισχυρό οικονομικά είναι ένα κράτος, τόσο μεγαλύτερο είναι και το δημόσιο χρέος που οφείλει, και ονομαστικά, δηλαδή στο απόλυτο ύψος χρημάτων που το κράτος χρωστάει στους παγκόσμιους δανειστές, όσο, πολύ συχνά, και στο ποσοστό του ΑΕΠ του κράτους, το οποίο αντιπροσωπεύεται από το δημόσιο χρέος.
Έτσι, παραδείγματος χάριν, στην Ευρώπη, το μεγαλύτερο ονομαστικό χρέος το χρωστάει η ….. Γερμανία, παρόλο που σαν ποσοστό του ΑΕΠ της δεν είναι στην χειρότερη θέση, αφού είναι γύρω στα 80%, το μισό ποσοστό από την Ελλάδα, και ανάμεσα στην χειρότερη ντουζίνα των ευρωπαϊκών κρατών. Οι ΗΠΑ, φυσικά, η κραταιότερη, έως φέτος, οικονομία της υφηλίου έχει και το πιο τεράστιο δημόσιο χρέος, πολλαπλάσιο οιουδήποτε άλλου κράτους, ενώ σαν ποσοστό του ΑΕΠ το χρέος είναι υψηλό αλλά όχι τεράστιο, στα 100%. Αντιθέτως, φτωχά κράτη σαν την Βουλγαρία, Ρουμανία, κλπ, έχουν μηδαμινά δημόσια χρέη, συγκριτικά, ακόμα και σαν ποσοστά των δικών των ΑΕΠ.
Το παθολογικό δίχτυ χρηματοπιστωτικής εξάρτησης από δανεικά, δηλαδή, δουλεύει αποτελεσματικά, με το εξής ιστορικά αποδεδειγμένο παράδοξο τρόπο. Ο μύθος είναι ότι για να πλουτίσεις σαν κράτος, χρειάζεται να δανειστείς για να προωθήσεις την ανάπτυξη της οικονομίας σου. Αλλά όσο πιο πολύ αναπτύσσεται η οικονομία σου, από την επιτυχημένη και διαιωνιζόμενη δανειοδότηση , τόσο πιο πολύ χρεώνεσαι και τόσο πιο μεγάλο ποσοστό από τα έσοδα σου χρειάζεσαι να αφιερώσεις στην συντήρηση του δημοσίου χρέους που οφείλεις. Το φως στο τέλος του τούνελ είναι ξεκάθαρο. Σύσσωμη η οικουμένη να δουλεύει για να συντηρεί τα δάνεια της. Και το Παγκόσμιο Χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο να κάθεται και να εισπράττει.
Δεν είναι λάθος ούτε τυχαίο, το γεγονός ότι τα τελευταία 40 χρόνια, από την αποσύνδεση του Κεφαλαίου από την εθνική του ταυτότητα και τα εθνικά σύνορα, ότι η παγκόσμια οικονομία έχει υποστεί μία έκρηξη στο μέγεθος, στον τζίρο, των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, στο δεκαπλάσιο της «πραγματικής», δηλαδή της παραγωγικής οικονομίας. Και δεν είναι τυχαίο ούτε λάθος, ότι αυτή η έκρηξη της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, που όπως η στήλη περιέγραψε σήμερα είναι ταυτόσημη με μία άκρως παθολογική εξάρτηση ατόμων αλλά και κρατών στην χρηματοπιστωτική συναλλαγή, συνόδεψε, βλέπε προκάλεσε μία ιστορικά πρωτοφανή ανισότητα πλούτου ανάμεσα στην κορυφή του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, και την υπόλοιπη υφήλιο.