Η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πολεμάει το νεοφιλελεύθερο «πράττειν» της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης, δηλαδή την οριζόντια, και σε ανελέητο βάθος για την Ελλάδα, πολιτική λιτότητας, ενώ η Γερμανία και η υπόλοιπη υποταγμένη Ευρωζωνική ηγεσία, πολεμάει το «είναι» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή αυτή καθ' αυτήν την ύπαρξη της αριστερής ταυτότητας της κυβέρνησης, και την ύπαρξη μίας ριζοσπαστικής, βλέπε αυθεντικής, αριστερής ιδεολογίας, στην εξουσία μίας χώρας του ευρώ.
Αυτή η υπαρξιακή διαφορά βοηθάει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εναντίον της Γερμανικής ηγεσίας, προσφέροντάς της περισσότερο σθένος για πόλεμο, γιατί το «είναι», ο πόλεμος εναντίον του ποιος είσαι αποτελεί το υπέρτατο όριο στη ζωή κάθε ανθρώπου αλλά και κάθε οργανισμού, μία κατάσταση που εμψυχώνει το συγκεκριμένο άτομο, ή την συγκεκριμένη ομάδα, να αμύνεται με έσχατα μέτρα, και έως εσχάτων καταστάσεων.
Αυτό εξηγεί και την επιθετικά αμυντική στάση της κυβέρνησης Τσίπρα, που μάλιστα κορυφώνεται στην επιθετικότητά της όσο η τελική αναμέτρηση/μάχη πλησιάζει, και η οποία επιθετική στρατηγική έχει σοκάρει, ζαλίσει, αλαφιάσει, αλλά και εξαγριώσει όσο και τρομοκρατήσει την γερμανοκρατούμενη ευρωζωνική ηγεσία.
Αντιθέτως, η νεοφιλελεύθερη στρατηγική κυριαρχίας, που έχει εμπεδώσει λίαν αποτελεσματικά η Γερμανία, και για να επιβιώσει σαν χώρα, αλλά και για να κυριαρχήσει ηγεμονικά πάνω στην Ευρώπη, (και όχι μόνο...), υπαρξιακά ισοδυναμεί με το «πράττω μίας ύπαρξης, ενός ατόμου, ή ενός οργανισμού. Το «πράττω» σε ένα οργανισμό δεν είναι τόσο αναλλοίωτα συνδεδεμένο με την ύπαρξη του ίδιου του οργανισμού, διότι το πράττω του οργανισμού έχει πολλά «πράττειν», πολλές επιλογές του τι θέλω να πράξω.
Και ειδικά στην Γερμανία, το κράτος και η κοινωνία, έχουν με θαυμαστό τρόπο συνδυάσει δύο εντελώς διαφορετικές, σχεδόν διαμετρικά αντίθετες, επιλογές του πράττω. Την νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας στο βίο του λαού, με την απόλυτη κοινωνική ασφάλεια του ίδιου του λαού, αν και μέσα σε λιτά πλαίσια. Δηλαδή, η νεοφιλελεύθερη στρατηγική που η Γερμανία επιβάλλει στην Ευρωζώνη, δεν είναι τόσο απόλυτα υπαρξιακά συνδεδεμένη με την γερμανική ταυτότητα, το γερμανικό «είμαι», όσο φαίνεται ότι είναι υπαρξιακά ταυτόσημη, η αριστερή ιδεολογία με το «είναι» της κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
(Εάν υπάρχει ίσως μία κοινή συνισταμένη, ανάμεσα στις φημιζόμενες μυριάδες συνιστώσες που αποτελούν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ακριβώς η, με «δημιουργική ασάφεια», υποταγή και ταύτιση όλων των συνιστωσών με την ιδεολογία, την ταυτότητα, της ριζοσπαστικής Αριστεράς, και η οποία ασαφής αλλά κραταιά ταυτότητα, κρατάει το κόμμα ενωμένο με θαυμαστό τρόπο, σε πείσμα πολλών...)
Ενώ το «είναι» ενός ατόμου, είναι ένα και μόνο. Εάν το «είναι» δεν επιτρέπεται σε ένα οργανισμό, τότε ο οργανισμός παύει να υπάρχει. Ακόμα και το είναι στο άτομο έχει τρομερή υπαρξιακή δύναμη, όπως μας απέδειξε με τραγικά επακόλουθα στην ελληνική ιστορία, η Μακρόνησος, και οι φυλακές της, όπου τα εγκλωβισμένα άτομα προτίμησαν την πολυετή φυλάκιση παρά την υπογραφή ενός χαρτιού, που θα αναιρούσε την ύπαρξη τους σαν αριστερά άτομα.
Αυτή η υπαρξιακή υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον της Γερμανίας, συμπληρώνει την άλλη συγκυριακή υπεροχή της κυβέρνησης Τσίπρας απέναντι στο δίδυμο Μέρκελ/Σόιμπλε, που η στήλη ανέπτυξε σε πρόσφατο άρθρο, «Η Ελλάδα θα επιβιώσει, το Ευρώ ίσως όχι». Ιδιαίτερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια των προηγούμενων κυβερνήσεων της πενταετίας, ακριβώς επειδή δεν θεωρεί το ευρώ «φετίχ», παρά ακολουθεί μία ευρωπαϊκή λύση λόγω των δημοσκοπήσεων του ελληνικού λαού, δεν θεωρεί καταστροφή την περίπτωση που η Ελλάδα αναγκαστεί ή επιλέξει να γυρίσει στη δραχμή. Αυτό επιτρέπει στον ΣΤΡΙΖΑ να διαπραγματεύεται σε άλλο και διαφορετικό επίπεδο από τις προηγούμενες «κεντρώες» κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, των οποίων η πολιτική τους παράμενε πάντα εγκλωβισμένη στην ευρωπαϊκή προοπτική, στον ευρωζωνικό καταναγκασμό, και ένεκα τούτου υπέκυψαν στις κρίσιμες στιγμές στους απλούς εκβιασμούς της Γερμανίας, με τα τραγικά επακόλουθα του πρώτου μνημονίου, του PSI, και του δεύτερου μνημονίου.
Όλοι αυτοί οι λόγοι συμβάλλουν να παρέχουν κάποια διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, 1), ότι παλεύει για την ύπαρξή της, ενώ η γερμανική κυβέρνηση παλεύει για την στρατηγική, και βλέπουμε, σαν απόδειξη, το απίστευτο γεγονός την Μέρκελ να περιθωριοποιεί τον τσάρο Σόιμπλε, όταν άρχισε να τα βρίσκει σκούρα με την ελληνική διαπραγμάτευση. 2) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν κόμμα και σαν κυβέρνηση, δέχεται το GREXIT, εάν όχι σαν μία προτιμητέα επιλογή, οπωσδήποτε σαν μία ανεκτή, εάν όχι ενδιαφέρουσα επιλογή. Αντιθέτως στην γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη υπάρχουν μόνο δύο επώνυμοι που προτιμούν το GREXIT, ο Schauble και o Hans Werner Sinn. Όλη η υπόλοιπη ευρωζωνική ηγεσία από την ηγεμόνα Μέρκελ κάτω, δεν θέλουν GREXIT,
Αυτές οι δύο ενδιαφέρουσες συγκυρίες προσθέτουν σθένος στην ελληνική κυβέρνηση για τις διαπραγματεύσεις και αφαιρούν ανάλογο σθένος και αποφασιστικότητα από την γερμανική κυβέρνηση. Η αυτοκράτειρα Μέρκελ, θα έχει τον λόγο στο τέλος, και δεν νομίζω ότι θα ρισκάρει μία έξοδο χώρας από το ευρώ, δηλαδή μία υπαρξιακή μετατροπή του «είναι» της Ευρωζώνης που θα είναι μη αναστρέψιμη. Και όπως υποστηρίζεται στο παρόν άρθρο, το «είναι», η ταυτότητα ενός ατόμου ή ενός οργανισμού, είναι αυτό το οποίο διαφυλάσσεται με την ύστατη άμυνα, για τον απλούστατο λόγο ότι η αλλαγή ή η εξαφάνιση της ταυτότητας είναι ο ύστατος εφιάλτης που ισοδυναμεί με θάνατο.