Όλες οι κυβερνήσεις από το 2010 είναι συνένοχες για αυτόν τον ταξικό διχασμό, συμπεριλαμβανομένης και της τωρινής. Πρώτες και καλύτερες οι τρεις κυβερνήσεις πριν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Καθηγήτρια αυτής της καταστροφικής εξέλιξης της χώρας είναι η Τρόικα του κ. Τόμσεν και του κ. Σόιμπλε, αλλά να μην ξεχνάμε και τον κ. Ντράγκι.
Η Τρόικα, σαν καθηγήτρια και επιμελήτρια της «αναμόρφωσης» της ελληνικής οικονομίας, φρόντισε να εστιάσει την προσοχή της στην αφαίμαξη πλούτου από την χώρα προς χάριν των δανειστών, δείχνοντας αδιαφορία ως προς την πραγματική αναμόρφωση του ελληνικού κρατισμού, από την μία πλευρά, αλλά και απόλυτη αναισθησία, από την άλλη πλευρά, και ως προς το βάθος της οικονομικής καταστροφής, αλλά και ως προς την στόχευση των πιο αδυνάμων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας για την οικονομική επιβάρυνση των περίφημων μέτρων λιτότητας.
Έτσι μέσα σε πέντε χρόνια, η χώρα χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα, τους «ακόμα έχοντες» και τους «μη έχοντες πλέον». Οι ακόμα έχοντες ζούνε οικονομικά από τις οικονομίες τους, αλλά ζούνε επίσης την πλούσια ιστορία της ζωής τους, καθότι οι πιο πολλοί από αυτήν την κατηγορία είναι στο δεύτερο και το τρίτο μέρος της ηλικίας, και τρέφονται ψυχικά από την ικανοποίηση ότι έχουν ζήσει την ζωή τους καλά, έχουν επιτύχει κάτι, έχουν οικογένεια, κλπ.
Από την άλλη μεριά, οι μη έχοντες, είναι κατ’ αρχάς οι οικονομικά αδέκαροι, οι οποίοι δεν είναι πλέον ευάλωτοι στο φόβητρο της δραχμής, αλλά και οι μη έχοντες είναι η τραγική θάλασσα των νέων ανθρώπων, που δεν έχουν όνειρο, δεν έχουν προοπτική, για ένα μέλλον στην ελληνική οικονομία, και η οποία έλλειψη προοπτικής τους αφαιρεί ακόμα και την έλλειψη προοπτικής για οικογένεια, για παιδιά, και για ένα κάποιο καλύτερο αύριο.
Όλοι αυτοί οι μη έχοντες λένε απλά ΟΧΙ σε αυτό που έχουν ζήσει τα τελευταία πέντε χρόνια, και σε αυτό το μέλλον που (δεν) διαφαίνεται για τα επόμενα δέκα και είκοσι χρόνια.
Αυτός ο διχασμός των εχόντων και μη εχόντων οξύνθηκε περαιτέρω ανησυχητικά με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, φέρνοντας στην επικαιρότητα τον εφιάλτη του τελευταίου ιδεολογικού διχασμού, που μας χάρισε τον εμφύλιο και τα επακόλουθά του. Εγκληματικός συνένοχος σε αυτήν την όξυνση των αρχαίων πολιτικών ιδεολογιών του Ψυχρού Πολέμου, είναι φυσικά, ο κ. Σόιμπλε και η επιβολή της γερμανικής νεοφιλελεύθερης και άκρως εθνικά εκμεταλλευτικής πολιτικής.
Ο πόλεμος μέχρι τελικής εξαφάνισης που κήρυξε το κατεστημένο των Βρυξελλών εναντίον της πρώτης αριστερής (βλέπε ίσως τραγικά παρενθετικής) κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, άνοιξε πάθη και εχθρότητες και στους μεν και στους δε, που πλησιάζουν ανησυχητικά την τραγική εμπειρία του ελληνικού εμφύλιου πολέμου.
Χρειάζονται δύο για να χορέψεις ταγκό, και η ορμή με την οποία η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θέλησε αφελώς να βάλει την Ευρώπη να χορέψει Πεντοζάλη, ισοφαρίστηκε και με το παραπάνω με την βδελυγμία και την αυθαίρετη απαξιωτική στάση με την οποίαν την υποδέχτηκε η λοιπή Ευρωζώνη, αλλά και η πολλά ένοχη αντιπολίτευση ενός Σαμαρά, ενός Βενιζέλου, ενός Θεοδωράκη και ενός Κουτσούμπα.
Και η Ευρωζώνη και η Ελλάδα οδεύουν, παράλληλα και συμπληρωματικά, η μία με την άλλη, και εξίσου αυτοκαταστροφικά, σε ένα δρόμο, που είναι ίσως χωρίς σταματημό, όταν ο δρόμος αυτός καθορίζεται από το δίδυμο Μέρκελ και Σόιμπλε.
Γιατί η γεωπολιτική ιστορική αλήθεια είναι ξεκάθαρη και πολύ απλή. Η εφιαλτική ευρωζωνική πολιτική αυτών των δύο ιστορικών ενόχων κατά του ευρωπαϊκού ονείρου, γέννησε, συντήρησε, και εδραίωσε τον χειρότερο δυνατό εφιαλτικό τους αντίπαλο, την αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.