Η Ευρωζώνη βάφτηκε με νομισματικό αίμα αυτές τις μέρες, και η γερμανική οικονομική μπότα θριάμβευσε, συνθλίβοντας κάτω από τις πιέσεις της, την ελληνική δημοκρατία, την αρχή της υποτιθέμενης, αλλά έκπαλαι απούσης, ισότητας ανάμεσα στους ευρωζωνικούς «εταίρους», και όση δόση αλληλεγγύης μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε πιστωτές και χρεώστες μέσα στον Μεταμοντέρνο Καπιταλισμό.
Η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα εκτέλεσε ένα πολύμηνο απόλυτα ασφυκτικό πρόγραμμα νομισματικού εκβιασμού κατά την διάρκεια της ατέρμονος διαπραγμάτευσης της αριστερής ελληνικής κυβέρνησης με την γερμανοκρατούμενους ευρωζωνικούς εταίρους. Η ΕΚΤ επικαλέστηκε διάφορους εσωτερικούς κανονισμούς της για να δικαιολογήσει μία άκρως πολιτική επιλογή της εναντίον μίας μικρής οικονομίας, με μοναδικό σκοπό τον σκληρό εκβιασμό για απόλυτη υποταγή. Αυτός ο εκβιασμός, αφενός έφτασε στο απίστευτο κρεσέντο του κλεισίματος των τραπεζών, την στιγμή κατά την οποίαν ο ελληνικός λαός καλείτο από την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή του σε ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δημοψήφισμα γύρω από την διαπραγμάτευση.
Επί πλέον, το πολιτικά εμπεδωμένο κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών από την «ανεξάρτητη» ΕΚΤ επέφερε, πέραν της συνεχιζόμενης καταστροφής της ελληνικής οικονομίας, σύμφωνα με το ΔΝΤ, μία επί πλέον επιβάρυνση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας ύψους 24 δις ευρώ. Αυτήν την πολύμηνη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας την έχει χρεωθεί ολοκληρωτικά η, πράγματι αναποτελεσματική και λανθασμένη διαπραγματευτική στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης.
Καμία φωνή στην ευρωπαϊκή, όσο και την ελληνική επικράτεια, δεν επετράπη να επισημάνει ότι η επιλογή αυτή ήταν άκρως πολιτική και όχι τόσο θεσμική, και ότι ήταν σε αντιπαράθεση με την δίκαιη απαίτηση της ελληνικής κυβέρνησης αφενός για τερματισμό της υφεσιακής πολιτικής που σύσσωμη η υφήλιος συνεχίζει να καταδικάζει ως καταστροφική, και αφετέρου για μετατροπή του ελληνικού χρέους σε βιώσιμο. Και ότι αυτή η ασφυκτική νομισματική πολιτική ήταν όχι μόνο πολιτικά, εάν όχι νομικά, αθέμιτη, αλλά και άκρως οικονομικά καταστροφική, κατ’ αρχάς εναντίον της Ελλάδας, αλλά κατά δεύτερον και εναντίον των «εταίρων-δανειστών» που τώρα αναγκάζονται να συνυπογράψουν τεράστια νέα δάνεια για την Ελλάδα.
Πρέπει να έχει καταστεί ξεκάθαρο πλέον, ότι το τωρινό μόρφωμα που λέγεται Ευρωζώνη, καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με όποιο όραμα μπορεί να είχαν στο μυαλό τους, τα διάφορα κράτη όταν υπέγραφαν τις συνθήκες του κοινού νομίσματος. Η δεκαετία των παχιών αγελάδων, όταν η έκπαλαι γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη δημιουργούσε, όπως τότε πίστευε αβρόχοις ποσίν, την τεράστια καταναλωτική και χρηματοπιστωτική φούσκα στην επικράτεια του κοινού νομίσματος, έχει πια περάσει στην ιστορία, και στην θέση της έχει εδραιωθεί η απόλυτη χρηματοπιστωτική και αντιαναπτυξιακή μιζέρια, απόλυτα ελεγχόμενη από τα γερμανικά εθνικιστικά συμφέροντα.
Κάθε ένα μνημόνιο επέφερε και μία μεγαλύτερη καταστροφή στην ελληνική κοινωνία και οικονομία. Το πρώτο μνημόνιο υπέκυψε στην εγκληματική απαίτηση των Γερμανών και των Γάλλων να προστατευτούν απόλυτα οι τράπεζές τους, και να φορτωθεί ο ελληνικός λαός το πλήρες φορτίο του χρέους, του μη βιώσιμου σύμφωνα με τον εμπειρογνώμονα ΔΝΤ, που συνένοχα είχαν δημιουργήσει οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι εν λόγω τράπεζες. Και επισημοποιήθηκε η αρχή ότι ο χρεώστης φταίει για όλα, και ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να τιμωρηθεί για τα ανήθικα χρέη του.
Το δεύτερο μνημόνιο επισφράγισε την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, αλλά και την ταυτότητα της Ελλάδας σαν ευρωζωνική αποικία χρέους, αφού το χρέος, συνεχώς αυξανόμενο και ονομαστικά αλλά και σαν ποσοστό του καταποντιζόμενου ΑΕΠ, είχε πλέον περιέλθει εξ ολοκλήρου στο αγγλοσαξονικό δίκαιο. Οι δανειστές τους, (βλέπε οι πρώην εταίροι μας), με την άκρως δεξιοτεχνική γερμανική πολιτική της Γερμανίας, ήταν πλέον όλα τα κράτη της Ευρωζώνης. Δηλαδή και τα κράτη του πυρήνα των οποίων τα τραπεζικά συστήματα ήταν συνένοχα της καταστροφικής χρηματοπιστωτικής φούσκας, αλλά και τα πραγματικά αθώα κράτη, σαν την Φινλανδία, Λετονία, Εστονία, Σλοβακία και Σλοβενία, που ονομαστικά πίστεψαν και ακόμα πιστεύουν ότι διέσωζαν και διασώζουν την οικονομία της Ελλάδας, όταν στην πραγματικότητα συνέβαλαν με τον χρηματοπιστωτικό οβολό τους στην διάσωση και υποστήριξη και συντήρηση του τραπεζικού συστήματος του πυρήνα, και κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Αυτή η αφόρητη για όλους κατάσταση συνεχίζεται ακάθεκτη με το τρίτο μνημόνιο, η αρχή του οποίου υπεγράφη από την τωρινή και ίσως άμεσα μελλοθάνατη κυβέρνηση Τσίπρα. Η Ελλάδα βυθίζεται ακόμα βαθύτερα στο χρέος και στην ανέχεια. Οι υποσχέσεις για ανάπτυξη και εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας προτίθενται κατευναστικά για να αποδεχτεί ο λαός την συνεχιζόμενη κακουχία.
Η δραχμή, εξακολουθεί να περικλείεται με ένα παγκοσμιοποιημένο πλέον μανδύα άγνωστης, και απόλυτα καταστροφικής ταυτότητας, δείγμα της απόλυτης χειραγώγησης που εκτελούν στα λαϊκά στρώματα τα παντοδύναμα και απόλυτα οργανωμένα ΜΜΕ υπό την καθοδήγηση της ευρωζωνικής ηγεσίας. Η δραχμή, το νόμισμα που είχε η χώρα επί δύο αιώνες πλην των 15 τελευταίων ετών, αποτελεί πλέον το τεράστιο, το απέραντο, το τρομοκρατικό, το απόλυτο Άγνωστο. Παράδοξο αλλά αληθινό.
Το χρέος δεν είναι βιώσιμο, και τίποτα στην πρώιμη αυτή συμφωνία δεν υπόσχεται να το κάνει βιώσιμο. Τα μέτρα λιτότητας είναι και υφεσιακά, αλλά και βαθιά τιμωρητικά, στο γνωστό γερμανικό στιλ. Υπάρχουν δύο μόνο πιθανά καλά από την παρούσα συγκυρία. Το πρώτο είναι ότι ίσως μία έντιμη συνεργασία μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στα «φιλοευρωπαικά» κόμματα της χώρας. Δεύτερο, υπάρχει πάλι μία Τρίτη ευκαιρία να εξυγιανθεί ο ελληνικός κρατισμός, εάν η επιτήρηση της αναγεννηθείσης Τρόικας συνεργαστεί έντιμα με τις επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις.
Αλλά η συνεχιζόμενη και αυξανόμενη χρηματοπιστωτική εκμετάλλευση της Ελλάδας από τους δανειστές (πρώην εταίρους) της δεν θα επιτρέψει την χώρα να σταθεί στα πόδια της για πολλά, πολλά χρόνια. Και η επιτυχής παραμονή της μέσα στο κοινό νόμισμα, μέσα σε αυτήν την Ευρωφάκα, παραμένει ένα όνειρο, ίσως θερινής νυκτός…