Το εξελισσόμενο πρόβλημα της εξόδου της Αγγλίας από την Ένωση υπάρχει διότι η Αγγλία μπορεί αλλά δεν θέλει την ενωτική αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως αυτή έχει συμφωνηθεί έως τώρα. Και το αντίστοιχο πρόβλημα της εξόδου της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα υπάρχει διότι η Ελλάδα, όπως και άλλα οικονομικά μη ανταγωνιστικά κράτη της περιφέρειας, θέλει το ευρώ αλλά δεν μπορεί να επιβιώσει με την παρούσα πολύ ελλιπή αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης.
Για να επιβιώσει και να υλοποιηθεί μακροπρόθεσμα με επιτυχία το όραμα της ενωμένης Ευρώπης, πρέπει η μεν Ευρωπαϊκή Ένωση να κάνει πολλά βήματα πίσω από το όραμα της ενοποίησης, και η δε Ευρωζώνη να κάνει πολλά βήματα μπροστά.
Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση, κατά προτεραιότητα πρέπει να καταργηθεί η συμφωνία Σέγκεν για τα εννέα κράτη της Ένωσης, και να περιοριστεί η αρχιτεκτονική της σε μία κοινοπραξία ελεύθερου εμπορίου. Αυτό ακριβώς που ζητά ο Κάμερον για την Βρετανία. Τα εννέα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οποία διαθέτουν το υπαρξιακό ατού να μπορούν να ελέγχουν και να εκδίδουν το δικό τους νόμισμα, πρέπει να αφεθούν να προσαρμόσουν την κοινωνία τους και την οικονομία τους σε περισσότερο εθνικές ανάγκες, προτιμήσεις και επιλογές. Αυτά τα εννέα κράτη να έχουν όλα τα πλεονεκτήματα και τις υποχρεώσεις που αντιστοιχούν σε μία απλή εμπορική ζώνη, και κανένα από τα πλεονεκτήματα αλλά και ούτε και τις υποχρεώσεις που υφίστανται στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση.
Υπό αυτή την έννοια, ο γράφων συμφωνεί σε ένα κρίσιμο σημείο με τον Γερμανό υπουργό οικονομικών, τον κ. Σόιμπλε, που βλέπει την ένωση της Ευρώπης να πραγματοποιείται πιο ρεαλιστικά από τα μέσα προς τα έξω, δηλαδή από ένα μικρό πυρήνα που συνεχώς αυξάνεται και μεγαλώνει από κράτος σε κράτος. Αντιθέτως από αυτή την πιο ρεαλιστική διαδικασία ευρωπαϊκής ενοποίησης, οι συνθήκες της Ευρώπης, έως τώρα, σχεδιάζουν και επιχειρούν την ευρωπαϊκή ένωση από τα έξω προς τα μέσα, ξεκινώντας από μία προσπάθεια αλληλοπροσαρμογής ανάμεσα σε σχεδόν τριάντα διαφορετικά κράτη και κουλτούρες, και προσπαθώντας, σχεδόν μάταια, να επιτύχουν την τελική ένωση της Ηπείρου.. Τα αποτελέσματα αυτής της εσφαλμένης διαδικασίας είναι η παρούσα εσφαλμένη αρχιτεκτονική, και τα αποτελέσματα της εσφαλμένης αρχιτεκτονικής είναι ότι τα κράτη που ανήκουν μόνο στην Ένωση, θέλουν λιγότερο ένωση, παραδείγματος χάριν λιγότερο ή καθόλου Σέγκεν, όπως η Βρετανία. Και εάν μερικά από τα φτωχότερα ανατολικοευρωπαϊκά κράτη θέλουν Σέγκεν γιατί χρειάζονται να εξάγουν ανθρώπινο εργατικό κεφάλαιο, αυτά τα κράτη δεν πρέπει να έχουν τα οφέλη του Σέγκεν εάν δεν θέλουν τις υποχρεώσεις του κοινού νομίσματος.
Εάν και όταν ένα από τα κράτη της Ένωσης θελήσει να εισέλθει στο κοινό νόμισμα, τότε θα χρειάζεται να προσαρμοστεί οικονομικά, πολιτισμικά, και κοινωνικά με την Ζώνη του Ευρώ. Με το παρόν καθεστώς της λανθασμένης αρχιτεκτονικής, όλα τα κράτη της Ευρώπης, πλην της Βρετανίας και της Δανίας, βρίσκονται σε υποτιθέμενη διαδικασία προσαρμογής. Αυτή η αυτονόητη κατάσταση πρέπει να εξαλειφθεί διότι δεν είναι λειτουργική. Τα κράτη της Ένωσης, πρέπει πρώτα να λυθούν από τα δεσμά της υποτιθέμενης προσαρμογής προς το ευρώ, και να αφεθούν να αποφασίσουν τα ίδια, όσο πιο δημοκρατικά γίνεται, εάν και πότε θέλουν να ξεκινήσουν μία τέτοια μακροχρόνια προσαρμογή.
Αντιθέτως, τα κράτη του ευρώ, χρειάζονται, όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν, μία πολύ στενότερη ένωση και πολιτικοοικονομική προσαρμογή εντός του κοινού νομίσματος. Μία νομισματική ένωση που να προστατεύει όλους τους κατοίκους της, με πληθώρα ενωτικών αλλαγών, από την διεθνοποίηση του δημοσίου χρέους, δηλαδή δημιουργίας ευρωομολόγων, της προστασίας εναντίον της ανεργίας και την υποστήριξη, διασφάλιση των συντάξεων και των τραπεζικών καταθέσεων, έως την υποστήριξη και ομαλοποίηση των ευρωζωνικών συνόρων, την κοινή δημοσιονομική και οικονομική πολιτική,την τραπεζική ένωση, και εν κατακλείδι μία αδιαφιλονίκητη μεταφορά πλούτου, και οικονομικής και τεχνοκρατική βοήθειας από τα πλουσιότερα και πιο ανταγωνιστικά κράτη στα φτωχότερα και λιγότερο ανταγωνιστικά. Και φυσικά, μέσα στην Ευρωζώνη ανήκει απόλυτα η συμφωνία Σέγκεν, διότι όλα τα κράτη μοιράζονται τον ίδιο νόμισμα, δηλαδή την ίδια πολιτικοοικονομική πολιτική και υποχρέωση.
Και έτσι ενώ ο Κάμερον χρειάζεται και γυρεύει μία λιγότερη ένωση, η Ελλάδα χρειάζεται και ζητάει μία στενότερη επαφή ανάμεσα στα κράτη του ευρώ, και περισσότερη αλληλεξάρτηση μέσα στο κοινό νόμισμα. Αυτός είναι ο σωστός, ίσως ο μόνος ρεαλιστικός και εφικτός, δρόμος να αποφευχθούν και τα δύο υπάρχοντα σκιάχτρα μίας ενωμένης Ευρώπης, το BREXIT και το GREXIT!