Ο κοινός παρονομαστής είναι ότι και οι δύο χώρες έχουν προ πολλού χάσει τον αυτοέλεγχο, η μεν Ελλάδα στο οικονομικό επίπεδο, η δε Συρία στο στρατιωτικό. Και στις δύο χώρες, ότι μέλλει προκύψει, θα αποφασιστεί από εξωγενείς γεωπολιτικούς παράγοντες εκπροσωπούντες παγκόσμιες σκοπιμότητες, πολύ πέραν από τις γεωπολιτικές ιδιαιτερότητες των δύο χωρών, και όχι από τα πολιτικά ή κοινωνικά συστήματα των δύο κρατών..
Στην Ελλάδα η διπλή γεωπολιτική σκοπιμότητα, εκφρασμένη σε οικονομικό επίπεδο, προτάσσει και διατάσσει αφενός την παγκόσμια κατοχύρωση του θεσμικού ρόλου και των δικαιωμάτων των διεθνών δανειστών ενάντια στα δικαιώματα του χρεώστη (πρώην κυρίαρχου) κράτους, και αφετέρου, στην κινεζοποίηση της αστικής και εργατικής τάξης μίας πρώην εξελιγμένης, πλην παθογόνου, ευρωπαϊκής οικονομίας, με την παράλληλη και αλληλένδετη διάλυση των κεκτημένων ευρωπαϊκών κοινωνικών ασφαλειών.
Στην Συρία, η βαλκανιοποίηση των στρατιωτικών επιχειρήσεων και γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων εξασφαλίζει δύο γεωπολιτικές σκοπιμότητες. Η πρώτη σκοπεύει στον γενικό διαμελισμό των πολιτικών κυριαρχικών συστημάτων σε κάθε κράτος της Μέσης Ανατολής, βλέπε του βασικού μουσουλμανικού χώρου της υφηλίου, που αντιτίθενται, έστω και ελαφρά στην ταυτότητα και βιωσιμότητα του κράτους του Ισραήλ, και φυσικά η δεύτερη σκοπιμότητα αποβλέπει στην διαιώνιση της εμπόλεμης κατάστασης εναντίον παντός ίχνους γεωπολιτικής αντίστασης εκ μέρους των μουσουλμανικών φουνταμενταλιστικών απελευθερωτικών δυνάμεων, τους αλλοτριωτικά βαφτισμένους τρομοκράτες/τζιχαδιστές, ανά την υφήλιο.
Τα δύο κράτη/θύματα αντιπροσωπεύουν, σαν αντικείμενα γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων, τις δύο κυρίαρχες τάσεις του μεταμοντέρνου καπιταλισμού. Οι δύο αυτές τάσεις είναι παράλληλες και μάλλον αλληλένδετες μέσα στην πολλαπλά παγκοσμιοποιημένη υφήλιο. Η οικονομική τάση, με προσωρινό εξιλαστήριο και παραδειγματικό θύμα, την Ελλάδα, ταυτοποιεί, πιστοποιεί και επικυρώνει την παγκόσμια κυριαρχία του πιστωτή επί του χρεώστη, προωθώντας την παγκόσμια χρηματοπιστωτική εξέλιξη που επιβάλει κάθε κράτος, κάθε οικονομία και κάθε κοινωνία να εξαρτάται παντελώς, ολοκληρωτικά και ανεπίστρεπτα από εξωτερικό δανεισμό, και μάλιστα, όσο μεγαλύτερη η εθνική οικονομία τόσο μεγαλύτερο να είναι και το χρηματοπιστωτικό βάρος πάνω στους πολίτες και στο κράτος. Η οικονομική τάση έχει σαν δευτερεύοντα σκοπό την ισοπέδωση του κόστους εργασίας παγκοσμίως, αναιρώντας τις κοινωνικές επιτεύξεις των κοινωνιών του Δυτικού Κόσμου, προς όφελος των κοινωνιών του Τρίτου Κόσμου, αλλά πρωτίστως της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας.
Στον στρατιωτικό τομέα, η Συρία είναι το τελευταίο, αλλά όχι μόνο, παράδειγμα, της ανάγκης του μεταμοντέρνου καπιταλισμού, να συντηρεί την τεράστια παγκόσμια οικονομία πολέμου μέσω ατελείωτων αιματηρών, θανατηφόρων, όσο και δαπανηρών στρατιωτικών επιχειρήσεων και αντιπαραθέσεων. Στην γεωπολιτική σκακιέρα των τελευταίων μεταπολεμικών γενεών, κεντρικό ρόλο έπαιξε και παίζει το κράτος του Ισραήλ, κατ’ αρχάς με την ίδρυσή του εις βάρος των Παλαιστινίων, αλλά και η συνεχιζόμενη ανελέητη στρατιωτική καταπίεση και κατοχή των τελευταίων από τον ισραηλινό στρατό.
Αυτό το θρησκευτικά γεωπολιτικό δόλωμα, έχει δώσει την ευκαιρία, με την παράλληλη καταπίεση των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων των περισσότερων λαών της Μέσης Ανατολής κάτω από απολυταρχικά συστήματα υποχείρια της Αμερικανική ηγεμονίας, να δημιουργήσει τον νέο φοβερό και τρομερό Σκιάχτρο, Φόβητρο και θανάσιμο εχθρό στην Δυτική ηγεμονία της Pax Americana, τον Μουσουλμανισμό, την λεγόμενη παγκόσμια Τρομοκρατία, δηλαδή μιλάμε για την παγκόσμια ένοπλη αντίσταση στην αμερικανική ηγεμονία.
Είναι ενδεικτικό της ευελιξίας αυτής της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκοπιμότητας το γεγονός ότι ακόμα και η πρώην κουμμουνιστική Ρωσία, πρόσφατα συμμαχεί με τις δυτικές δυνάμεις εναντίον του Ισλαμικού Κράτους.
Στην Συρία η πολιτική κυριαρχία διαλύεται υπό στρατιωτική πίεση. Στην Ελλάδα, όπως και η πρόσφατη κατάρρευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζωγραφίζει, η πολιτική κυριαρχία διαλύεται υπό οικονομική πίεση, στην προκειμένη περίπτωση πίεση των πιστωτών, με παράπλευρα κοινωνικά επακόλουθα, βλέπε πρόσφατο ποδοσφαιρικό αναβληθέντα αγώνα μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.
Όχι ότι αυτά τα δύο κράτη είναι αθώες περιστερές. Και τα δύο φέρουν σοβαρότατες εθνικές παθογένειες, που ακριβώς τις κατέστησαν σε συγκεκριμένη αποφράδα γεωπολιτική στιγμή, σε ευάλωτα και αυτονόητα αντικείμενα γεωπολιτικών πιέσεων και επιθέσεων, με απώτερο κατακτητικό χαρακτήρα, και στα δύο κράτη, στο ένα οικονομικά και στο άλλο στρατιωτικά. Το αποτέλεσμα ίσως είναι ότι οι παθογένειες των δύο αυτών κρατών, αντί να διορθωθούν από την εξωτερική πίεση, κινδυνεύουν να χαντακώσουν τις δύο παράλληλες αυτές κοινωνίες, όπως η ιστορική προσφυγική φυγή των Συρίων δείχνει, αλλά και η κατάρρευση του ελληνικού πολιτικού συστήματος, με παράπλευρη πιθανή κατάρρευση των κοινωνικών θεσμών.