Το προσφυγικό τσουνάμι έρχεται επίσης, σε άλλο, πιο θεσμικό επίπεδο, να ξεσκεπάσει μία ακόμα φορά, την σημαντική διαστρέβλωση αξιών που έχει επιβάλει η ευρωπαϊκή πολιτικοοικονομική ελίτ στην αρχιτεκτονική της ενωμένης Ευρώπης.
Στην παρούσα αντιπαράθεση δύο σημαντικότατων ανθρώπινων και κοινωνικών προβλημάτων, της ανεργίας και της προσφυγιάς, η Ευρώπη, θεσμικά, και νομοθετικά, αγνοεί τα προβλήματα των ευρωπαίων κατοίκων και υποστηρίζει θεσμικά αλλά και οικονομικά, τα προβλήματα ξένων μη ευρωπαϊκών λαών που καμία σχέση δεν έχουν πολιτισμικά και πολιτικά με την Ευρώπη, πέραν του, από τα άνωθεν επιβεβλημένου, θεσμού της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Οι άνεργοι της Ευρώπης υποφέρουν εξ αιτίας διαφόρων εσφαλμένων οικονομικών και πολιτικών επιλογών των κυβερνήσεων του κάθε κράτους χωριστά, αλλά και εξ αιτίας κεφαλαιοκρατικών και πολιτικών επιλογών ανάμεσα στις ισχυρές και τις αδύναμες οικονομίες της Ευρώπης, οι οποίες επιλογές και καταστάσεις ξεπερνούν τα όρια οιουδήποτε κράτους της Ευρώπης, και ένεκα τούτου, η λύση των καταστροφικών αποτελεσμάτων αυτών των υπερεθνικών επιλογών και καταστάσεων κατά πολύ υπερβαίνει τις δυνατότητες οιουδήποτε κράτους να διορθώσει την κατάσταση από μόνο του.
Και εδώ έρχεται η εγκληματικά εσκεμμένη διαστρέβλωση αξιών και θεσμών που έχει επιβληθεί στην Ευρώπη από την (οικονομική) ελίτ της. Ενώ τα προβλήματα και οι αιτίες τους είναι κατά μεγάλο μέρος διεθνικά, και ως επί το πλείστο αποτελέσματα ανυπέρβλητων αρχιτεκτονικών σφαλμάτων και αδικιών στην ενοποίηση της Ευρώπης, η επιβεβλημένη λύση εξακολουθεί να είναι μονοκρατική, να επιβάλλεται δηλαδή, σε κάθε κράτος χωριστά, και να επιβαρύνει κυρίως, εάν όχι αποκλειστικά, το κράτος, του οποίου ο λαός πάσχει από το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας.
Η αρχιτεκτονική της «ένωσης» της Ευρώπης, παρόλο που ξεκίνησε από καθαρά πολιτικές ανάγκες και επιταγές, σχεδιάστηκε, υλοποιήθηκε και συνεχίζεται να συντηρείται και να κατευθύνεται απολύτως από την πολυεθνική οικονομική ελίτ, βλέπε την ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία. Ένεκα τούτου, η διαχείριση των κοινωνικών αναγκών των ευρωπαϊκών πληθυσμών έλαβε χαμηλή προτεραιότητα σε σχέση με την διαχείριση των αναγκών των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Θεμέλιοι λίθοι σε αυτές τις πολιτικές επιλογές είναι δύο «ευρωπαϊκές» αξίες, οι άνεργοι να μεταφέρονται εκεί που είναι οι επιχειρήσεις, και οι πόρτες της Ευρώπης να είναι πάντα ανοικτές για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες από τις άλλες ηπείρους.
Και οι δύο αυτές ευρωπαϊκές «αξίες» ωφελούν τον εργοδότη και όχι τον μισθωτό. Αντί η επιχείρηση να πηγαίνει εκεί που υπάρχει ανεργία και διαθέσιμο εργατικό προσωπικό, πρέπει ο άνεργος εργάτης, να διαλύσει την κοινωνική του υπόσταση και την κοινωνική του υποστήριξη στον χώρο που γεννήθηκε και ζει, και να ξεριζωθεί σε μία άλλα χώρα, με άλλη γλώσσα, άλλα έθιμα και ξένους ανθρώπους. Από την άλλη πλευρά, η ανοικτή πόρτα προς τους μη Ευρωπαίους, ωφελεί τις επιχειρήσεις διότι σπρώχνει τους μισθούς χαμηλά.
Η άνιση και παντελώς άδικη μεταχείριση των ευρωπαίων ανέργων φανερώθηκε τον τελευταίο χρόνο. Μόλις ξεκίνησε η αθρόα είσοδος των Σύριων μέσω του Αιγαίου, σύσσωμη η ευρωπαϊκή ελίτ αναστατώθηκε, και μετά από πολλές συνεδριάσεις της ηγεσίας, μεγάλα κονδύλια σε ύψος δισεκατομμυρίων δόθηκαν… στην Τουρκία!, για βοήθεια συντήρησης μη ευρωπαίων προσφύγων.
Εδώ και έξι χρόνια η κα. Μέρκελ σφυρίζει ανέμελα και παντελώς αγνοεί την τρομακτική ανεργία σε πολλές χώρες της Ευρώπης, σαν αυτό το θέμα να μην την αφορά. Αυτή αυτό που χρειάζεται και αυτό που την μέλει είναι να διατηρεί την υψηλή εισροή απεγνωσμένων ευρωπαίων άνεργων και μη ευρωπαίων προσφύγων στην από εργατικά χέρια καταδιψασμένη γερμανική οικονομία. Τελευταία πληροφορία δείχνει την Γερμανία να διαθέτει σύσσωμο το δημοσιονομικό της πλεόνασμα στο 2016, 12 δις, στην διαχείριση ενός εκατομμυρίου εργατικών χεριών από την Συρία.
Μέσω της απόλυτα εμπεδωμένης τέταρτης πολιτικής δύναμης της ηπείρου, των ΜΜΕ, αυτές οι διαστρεβλωμένες αξίες έχουν ντυθεί αποτελεσματικά από παλιά, με απόλυτα αγαθά, αλτρουιστικά, θα έλεγε κανείς χριστιανικά ενδύματα. Εάν υπήρχε πραγματικός αλτρουισμός σε αυτήν την ήπειρο, η Ευρώπη θα είχε επιλέξει την οικονομική πολιτική της Αμερικής ενάντια στην χρηματοπιστωτική κρίση του 2010, και θα είχε την ίδια χαμηλή ανεργία στην επικράτεια της, που έχει η Αμερική, δηλαδή 5%. Αντί αυτού, η ανεργία στην Ευρώπη παραμένει πάνω από 11%, και σε μερικές χώρες είναι πάνω από 20%. Αυτό δεν λέγεται αλτρουισμός, αυτό λέγεται πλήρη κοινωνική, πολιτική και οικονομική εγκατάλειψη.
Οι λαοί της Ευρώπης ξυπνάνε σιγά σιγά και αρχίζουν να αντιστέκονται. Η πολυετής ανεργία έχει δημιουργήσει κόμματα αντιπολίτευσης σε όλες τις χώρες, και από την αριστερή και από την δεξιά πολιτική σκοπιά. Το ότι αυτή η πολιτική αντίσταση γεννιέται στα άκρα έχει άμεση σχέση ότι το πολιτικό κέντρο, το κεντροδεξιό και το κεντροαριστερό, που παραδοσιακά κυριαρχούν εδώ και δεκαετίες στην Ευρώπη, έχουν παραδοθεί βασικά και ολοκληρωτικά στην από πάνω τηλεκατευθυνόμενη πολιτική του Παγκόσμιου Κεφαλαίου, υπό την εθνική και πολιτική αιγίδα της Γερμανίας.
Οι ίδιοι λαοί επαναστατούν ποικιλοτρόπως, τον τελευταίο χρόνο, και πολιτικά και κοινωνικά εναντίον της προσφυγικής εισβολής με άγνωστα μελλοντικά επακόλουθα. Αλλά και έθνη, φυσικά, όπως η Βρετανία, βρίσκονται με το ένα πόδι απέξω λόγω Schengen.