Με άλλα και πιο απλά λόγια η πολιτική ελίτ σε όλον το Δυτικό Κόσμο, υπό τον απόλυτο έλεγχο και πλήρως, πλην υποβρυχίως τηλεκατευθυνόμενη από την παγκόσμια και παγκοσμιοποιημένη πλουτοκρατική ελίτ, αυτό το ταυτοποιημένο 1% στην πυραμίδα του παγκόσμιου πλούτο, βρίσκεται σε διαρκεί έμμεση η άμεση αντιπαράθεση με τους λαούς τους οποίους κυβερνά, μια αντιπαράθεση που διαφαίνεται σε διαφορά πολιτικοκοινωνικά χαρακώματα, και η οποία κόστισε, ανάμεσα σε διάφορα αλλά περιστατικά, την ζωή στην ένα λόγω πολιτικό.
Αυτή η αντιπαράθεση διαφαίνεται σε πολλά σημεία και σταθμά. Γέννησε έναν θεαματικά επιτυχημένο εργαλείο επικοινωνιακής χειραγώγησης των λαών του Δυτικού Κόσμου, τον «λαϊκισμό», για να στηλιτεύει, να στιγματίζει και να απαξιώνει κάθε πολιτική τοποθέτηση που υπερασπίζεται τα άμεσα συμφέροντα και τις άμεσες ανάγκες των λαών, επιβάλλοντας την νοοτροπία ότι μόνον η πολιτικοοικονομική ελίτ γνωρίζει τι χρειάζονται οι λαοί του Δυτικού Κόσμου.
Αυτή η αντιπαράθεση δίνει φτερά στις πολιτικές μιας Λε Πεν στην Γαλλία, ενός Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, στον Τραμπ και στον Σάντερς στην Αμερικη, στους Ποδέμος της Ισπανίας, σε ένα Τσίπρα στην Ελλαδα, και στην κίνηση για δημοκρατικοποίηση της Ευρώπης του Βαρουφάκη, και σε πολλούς άλλους πολιτικούς, με μεγάλες διάφορες στην αποτελεσματικότητα και στην επιτυχία του κάθε ενός.
Αυτή η αντιπαράθεση τσαλακώνει και αποδυναμώνει την έννοια της δημοκρατίας, και την εφαρμογή των δημοκρατικών θεσμών στον Δυτικό Κόσμο, με πολλά και πολυποίκιλα παραδείγματα, όπως την παράκαμψη της λαϊκής φωνής και εντολής που απέρριψε το Σύνταγμα της Ευρώπης σε εθνικά δημοψηφίσματα, επικυρώνοντας το ίδιο και απαράλλακτο απαράλλακτο σύνταγμα με την Συμφωνία της Λισσαβώνας στο επίπεδο της πολιτικοοικονομικής ελίτ.
Η στήλη αναφέρθηκε σε πρόσφατο άρθρο στο γεγονός ότι η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία της Ευρωζώνης βασίζεται σε ένα εσκεμμένα αθέμιτο και ανεύθυνο «κυβερνητικό» μόρφωμα, το Γιούρογκρουπ, υπό την σιδερά γροθιά του Σόιμπλε της Γερμανίας, ένα θεσμικό μόρφωμα στον πυρήνα της Ευρωζώνης, ένα μόρφωμα για το οποίο, καθόλου τυχαία, δεν υπάρχει, γιατί δεν επιτρέπεται, σχεδόν καθόλου επίσημες η γραπτές τεκμηριώσεις, αναλύσεις, περιγραφές η πολιτικά σχόλια, καθότι «προστατεύεται» από τον χαρακτηρισμό «άτυπο»!
Οι λαοί του Δυτικού Κόσμου ξυπνάνε σιγά σιγά μετά από μια ολόκληρη γενιά της επιβεβλημένης Παγκοσμιοποίησης για δύο λόγους, αυτόν τον καιρό. Ο ένας λόγος είναι ότι δεκαετίες έχουν περάσει όπου οι κυβερνήσεις του Δυτικού Κόσμου αποδεικνύονται ψεύτες ανάμεσα σε τι υπόσχονται και τι στην πραγματικότητα συμβαίνει. Ο δεύτερος λόγος, που δεσπόζει, φέτος πρωταρχικά στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, στο δημοψήφισμα για το Brexit, και στις ισπανικές εκλογές, οι λαοί του Δυτικού Κόσμου ξεσπαθώνουν γιατί βλέπουν δυο μεγάλα αγαθά που είχαν εδραιωθεί κατα την διάρκεια του εικοστού αιώνα, με αίμα και με πολλή δουλειά, το υψηλό βιωτικό επίπεδο και η αρμονική κοινωνική ζωή μέσα στα ιστορικά εθνογραφικά δεδομένα της κάθε χώρας.
Ενώ το Κεφάλαιο του Δυτικού Κόσμου θριαμβεύει με την απώλεια της εθνικιστικής απώλειας και φυλακής, οι λαοί τρομάζουν, δεινοπαθούν και εναντιώνονται στην απώλεια της εθνικιστικής τους ταυτότητας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι επιφυλλίδες και οι πρώτες άμεσες πληροφορίες της τραγικής δολοφονίας της Βρετανίδας πολιτικού, ζωγράφιζαν το άνθρωπο που την σκότωσε να κραυγάζει εθνικιστικά συνθήματα, την ίδια στιγμή που η ταυτότητα της πολιτικού έδειχνε δραστηριότητα σαν ηγέτης μιας πολιτικοκοινωνικής ομάδας «Φίλοι της Συρίας», και η ίδια πολιτικός φαίνεται να προωθούσε την επιλογή της στρατιωτικής παρέμβασης της Βρετανίας εναντίον της κυβέρνησης του Ασάντ στην Συρία.
Μια άμεση και ίσως απλοϊκή, βλέπε «λαϊκίστικη», ανάλυση του τραγικού χαμού της πολιτικού είναι ότι η εν λόγω πολιτικός, σωστά η λανθασμένα, πίστευε ότι η αλλαγή καθεστώτος στην Συρία ήταν ο καλύτερος τρόπος να υποστηρίξει τα συμφέροντα των Βρετανών ψηφοφόρων που την έβαλαν στην βρετανική Βουλή και, από την άλλη μεριά, ο βρετανός ψηφοφόρος που την σκότωσε διαφωνούσε.
Ο Δυτικός Κόσμος βρίσκεται σε μια ιστορική καμπή ως προς την εξέλιξή του, κάτι που φυσικά θα επηρέασει άμεσα και την εξέλιξη όλης της υφηλίου. Αυτή η ιστορική καμπή βασίζεται στην αντιπαράθεση αυτών των τριών αξιών, του εθνικισμού, της δημοκρατίας και της παγκοσμιοποίησης. Ζητείται τρόπος συμφιλίωσης αυτών των τριών αντικρουόμενων αξιών και θεσμών. Αλλιώς τα προβλήματα και οι αντιπαραθέσεις θα οξυνθούν με περαιτέρω τραγικές συνέπειες.