Η αρνητική στάση εστιάζει σε ένα από δυο κύρια σημεία. Το ένα σημείο καταλογίζει εναντίον του κ. Τσίπρα την ευκαιριακή προσπάθεια να επιπλεύσει μέσα στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, μετά από ενάμιση χρόνο απογοητευτικής, πολλοί λένε καταστροφικής, διακυβέρνησης της χώρας.
Το δεύτερο σημείο εστιάζει στην εφιαλτική πρόβλεψη να επιπέσει η χώρα στην απόλυτη ακυβερνησία, ένας εφιάλτης της προαιώνιας ροπής του ελληνικού έθνους σε ένα ανελέητο διχασμό.
Η στήλη, ακολουθώντας και συμφωνώντας με το παράδειγμα του σεβαστούμε συναδέλφου, Γρηγόρη Νικολόπουλο, υποστηρίζει την ριζική αλλαγή του εκλογικού μοντέλου σε απλή αναλογικη για τους εξής λόγους.
Όσον αφορά την ευκαιριακή στάση της κυβέρνησης Τσίπρα, ως πριν την προώθηση της απλής αναλογικής, είναι αυτονόητο, ότι, σύμφωνα με τα δεδομένα της ηθικής των πολιτικών, και ιδιαίτερα των εγωκεντρικότατων ελλήνων πολιτικών, δεν τίθεται θεμα ότι οιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση με απλή πλειοψηφία στην Βουλή θα προτείνει ένα νόμο εναντίον των μικροκομματικών της συμφερόντων. Τέτοια αυταπάρνηση δείχνουν οι Έλληνες μόνο στην μάχη και όχι στην πολιτική. Για αυτό και ο εθνικός μας ύμνος, και πνευματικός μας οδηγός, δοξάζει και προτρέπει την πολεμική αυταπάρνηση και όχι την πολιτική.
Ας σταματήσουν λοιπόν οι τυχόν κακεντρεχείς αναλυτές να εστιάζουν την αρνητική τους στάση προς την κυβερνητική πρόταση στον ευκαιριακό χαρακτήρα της υπόθεσης. Αν μη, τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς από τον πιο ισάξια μακιαβελικό πολιτικό της Ευρώπης, την παρούσα στιγμή, παρά μια απεγνωσμένα και ευκαιριακά μικροκομματική πολιτική πρόταση;;;
Το δεύτερο θέμα είναι το μεδούλι της υπόθεσης. Χρειάζεται ή δεν χρειάζεται η πατρίδα μας αυτήν την στιγμή την απλή αναλογική; Οι υποστηρικτές του μεγάλου μπόνους επιχειρηματολογούν με το φόβητρο της ακυβερνησίας, που θα προερχόταν, τουλάχιστον προσωρινά, ίσως και πιο μακροχρόνια, εάν κανένα από τα μεγαλύτερα κόμματα δεν κατόρθωνε να σχηματίσει κυβέρνηση.
Αλλά αυτά τα έξι χρόνια της κρίσης, τι σόι κυβερνητική αποτελεσματικότητα είδαν τα μάτια μας, και τι οικονομική και κοινωνική καταστροφή είχαμε όσον αφορά την αντιμετώπιση της κρίσης από τις αλλεπάλληλες κυβερνήσεις που διαδέχτηκαν η μία την άλλη, όταν η προηγούμενη έπεφτε κατατρεγμένη και αποδεκατισμένη από τα δίπλα πυρά των μνημονιακών προσταγών των δανειστών και των καταγγελιών για εσχάτη προδοσία από την εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση;
Τα έξι χρόνια της κρίσης δείχνουν, η μάλλον αποδεικνύουν, ότι η Ελλάδα υπό το φάσμα του Εθνικού Διχασμού, μόνο καταστροφικά μπορεί να κυβερνηθεί. Δηλαδή οι κυβερνητικές προσπάθειες, υπό το σκιάχτρο των μικροκομματικών επιθυμιών της εκάστοτε κυβέρνησης, επέβαλαν στην Ελληνική Κοινωνία και οικονομία λανθασμένες, καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές πολιτικές, οι οποίες σε σύγκριση με μια υποτιθέμενη «ακυβερνησία» μάλλον δεν υστερούν σε ανθελληνική αποτελεσματικότητα.
Ο Εθνικός Διχασμός ζει και βασιλεύει επί γενεές στην πατρίδα μας. Η γενιά της Μεταπολίτευσης δεν κατέλυσε τον εθνικό διχασμό παρά τον μετέτρεψε σε ένα αθέμιτο όσο και αυτοκαταστροφικό ανταγωνισμό του «ποιος θα εξαγοράσει περισσότερους ψηφοφόρους», με αποτέλεσμα να διογκωθεί το Δημόσιο, ο Κρατισμός και το Δημόσιο Χρέος. Η κάθε κυβέρνηση ανταγωνιζότανε πάντα την αξιωματική αντιπολίτευση στην καταστροφικότητα της πολιτικής της.
Η Ελλάδα, επί του παρόντος, συνεχίζει σχεδόν ανεξέλεγκτα τον οικονομικό και κοινωνικό κατήφορο, ότι και να λένε οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας και οι αιώνιοι δανειστές μας. Μόνο το ΔΝΤ, στον δρόμο να αποσυρθεί από την περίπτωση «Ελλάδα» καταδιωκόμενο από την Γερμανία, έχει αρχίσει να ξερνάει την αλήθεια.
Έχουμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Ίσως η ύστατη ελπίδα μας είναι να αναγκαστούν όλοι οι πολιτικοί μας να καταλάβουν ότι μόνο ένα πραγματικά ενωμένο πολιτικό μέτωπο μπορεί να σώσει αυτόν τον τον τόπο. Η μόνη άλλη δυνατή και πιθανότατη εκδοχή είναι να μετατραπεί η Ελλάδα στην πρώτη αποικία της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης. Που ίσως να μην είναι και η χειρότερη λύση σε σύγκριση με μια Ελλάδα που να συνεχίζει να κυβερνάται υπο το φάσμα του Εθνικού Διχασμού.
Η προτεινόμενη ακυβερνησία που θα μπορούσε να επιφέρει η απλή αναλογική, και μάλιστα χωρίς το όριο του 3% των ψήφων για την είσοδο στην Βουλή, προσωρινή η και μακροχρόνια, θα φέρει δυο αποτελέσματα. Είτε οι πολιτικοί μας θα ξυπνήσουν και θα αποφασίσουν ότι «όλοι μαζί μπορούμε», είτε θα γίνουμε η επόμενη πολιτεία της Γερμανίας. Τρίτη λύση, θετική για το έθνος δύσκολη φαίνεται…