Παρόλο που ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης αποτελεί λαμπρό επίτευγμα της δυτικής νόησης, στην προκειμένη περίπτωση είναι οι λαοί του Δυτικού Κόσμου, με πρώτους και καλύτερους τους ίδιους τους Γάλλους, που αδυνατούν να αντιληφθούν την αυτονόητη εφαρμογή αυτού του νόμου στο πολύνεκρο τρομοκρατικό κτύπημα της περασμένης εβδομάδας.
Αυτή ή αθέλητη τύφλωση οφείλεται στο γεγονός ότι οι λαοί του Δυτικού Κόσμου έχουν την ιστορική ανά τους αιώνες συνήθεια να θεωρούν εαυτούς άσπιλους, αθώους, δίκαιους και μονάκριβους στο Σύμπαν, σε ιστορικό βάθος αλλά και σε γεωγραφικό πλάτος.
Έτσι οι Ευρωπαίοι ήσαν ικανοί επί αιώνες να δικαιολογούν τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας που διεξήγαγαν μέσω των αποικιοκρατικών των πολιτικών σαν μία θεάρεστη αποστολή για προσιλύτηση απίστων στην χριστιανική …αγάπη και για διαμόρφωση του διανοητικού και πολιτισμικού επιπέδου αγρίων πληθυσμών.
Με μία παρόμοια αποδεδειγμένη ιστορική αυτοτύφλωση για πολλές γενεές αποικιοκρατικής λεηλασίας του υποδεέστερου Τρίτου Κόσμου, δεν μπορεί κανείς να εκλήσσεται με το γεγονός ότι οι λαοί και οι κυβερνήσεις του Δυτικού Κόσμου αρνούνται ή είναι απλώς ανίκανοι στον εικοστό πρώτο αιώνα να αντιληφθούν και να εξηγήσουν τις τρομοκρατικές επιχειρήσεις του εμπόλεμου Ισλαμισμού σαν απλές και αυτονόητες αντιδράσεις στις νεοαποικιοκρατικές πολεμικές επιχειρήσεις των δυτικών λαών εναντίον του Ισλάμ γενικότερα και εναντίον του εμπόλεμου Ισλάμ ειδικότερα.
Ο Δυτικός Κόσμος εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται την λεγόμενη τρομοκρατία που επιφέρει εκατοντάδες θανάτους σε άμαχους αστικούς πληθυσμούς των κρατών της Δύσης και ή οποία πραγματοποιείται από υποστηρικτές διαφόρων επιπέδων του εμπόλεμου Ισλάμ, σαν μία σειρα ανεξήγητων για τον δυτικό νου καταστροφικών επιχειρήσεων από άτομα που είναι είτε ψυχικά διαταραγμένα, είτε διαβολικά εντεταγμένα σε εξτρεμιστικές ισλαμικές ιδεολογίες.
Ο δυτικός νους, αυτός που καυχιέται ότι κατάγεται από τον Πλάτωμα, δεν επιτρέπει την αυτογνωσία. Στην προκειμένη περίπτωση, παραδείγματος χάριν, ο γαλλικός λαός αδυνατεί να διακρίνει μία συνάφεια του τρομοκρατικού κτυπήματος στην Νίκαια με τους βομβαρδισμούς που ξεκίνησε ή γαλλική κυβέρνηση πολύ πρίν από το προηγούμενο πολύνεκρο τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι.
Και φυσικά ακόμα λιγότερο είναι διατεθημένοι οι γάλλοι να συνδυάσουν την εθνική προέλευση του γαλλοτυνήσιου τρομοκράτη τη Νίκαιας με την αιματηρότατη αποικιοκρατική ιστορία της Γαλλίας στην Τυνησία.
Για τους Γάλλους το γεγονός ότι αυτός ο τρομοκράτης επέλεξε, ή οι γονείς του να πάρουν την γαλλική υπηκοότητα και να ζήσουν στην Γαλλία, αποδεικνύει ότι ή πολύχρονη αποικιοκρατική αφαίμαξη πλούτου που επέβαλαν στην Τυνησία ήταν κάτι το θετικό για την πρώην αποικία και τους κατοίκους της.
Παρομοίως, οι βομβαρδιστικές επιχειρήσεις που διεξάγει ή γαλλική αεροπορία εναντίον των θέσεων του Ισλαμικουύ Κράτους, είναι υπέρ της Δημοκρατίας και της ελευθερίας, και είναι απλά μία ένδειξη αδελφότητας των γάλλων προς το λαό της Συρίας, ανεξαρτήτως εάν ο εν λόγω λαός έχει εκδιωχθεί από την πατρίδα του λόγω ακριβώς των εκτεταμένων πολεμικών επιχειρήσεων που προωθεί και χρηματοδοτεί ή δυτική συμμαχία, με αρχηγό τις ΗΠΑ και αρωγό την κυβέρνηση του Ολάντ.
Μια από τις δικαιολογίες που χρησιμοποιεί ο Δυτικός Κόσμος σαν άλλοθι για τις εγκληματικές πολεμικές εκστρατείες που διεξάγει επί δεκαετίες εναντίων διαφόρων κρατών της Μέσης Ανατολής είναι ή ιστορική διαφοροποίηση του πληθυσμού ενός λαού σε άμαχο και σε ένοπλο, δηλαδή μάχιμο. Αυτή ή διαφοροποίηση επιτρέπει στην δυτική ηθική να διαχωρίζει τις απώλειες στον μάχιμο πληθυσμό σαν θεμιτές και τις απώλειες στον άμαχο πληθυσμό σαν αθέμιτες, άρα ανήθικες και διαβολικές.
Αυτή ή διαφοροποίηση που εδραιώθηκε στην νεότερη ιστορία της ανθρωπότητας βολεύει την ηγεσία του Δυτικού Κόσμου με δύο σημαντικούς τρόπους. Αφενός ο Δυτικός Κόσμος τείνει να έχει ικανότερο μάχιμο πληθυσμό και πολεμικά εφόδια από τους λαούς του Τρίτου Κόσμου. Έτσι, στην αρένα της «θεμιτής» πολεμικής αντιπαράθεσης, οι λαοί του Δυτικού Κόσμου συνήθως βγαίνουν νικητές, και αφού ή αντιπαράθεση ανάμεσα σε μάχιμους πληθυσμούς έχει ταυτοοποιηθεί σαν δίκαιη και ηθική, ή συντριβη της τυχόν πολεμικής αντίδρασης του κάποιου τριτοκοσμικού κράτους στεφανώνεται με δόξα και αρετή.
Αντιθέτως, όταν ο τριτοκοσμικός εχθρός, ελλείψει ικανού μάχιμου στρατεύματος, καταφεύγει σε εχθρικές, πολεμικές πράξεις εναντίον του αντίπαλου άμαχου πληθυσμού, τότε αυτές οι εχθρικές πράξεις καυτηριάζονται άμεσα σαν αθέμιτες και διαβολικές, κάτι που επιτρέπει στο δυτικό κράτος να διαφυλάξει την αρετή και την ηθικη για τις δικές του πολεμικές επιχειρήσεις.
Αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι και ο άμαχος πληθυσμός του νικηφόρου Δυτικού Κράτους ταυτοποιείται σαν αθώος, άρα σαν δίκαιος.
Αυτό το τελευταίο είναι εξαιρετικά σημαντικό και μας δείχνει το δεύτερο τρόπο για τον οποίο ή διαφοροποίηση ανάμεσα σε άμαχο και μάχιμο πληθυσμό είναι τόσο επωφελής για τις ηγεσίες των δυτικών κρατών. Οι λαοί του Δυτικού Κόσμου χρειάζεται να ταυτοποιούνται σαν άμαχοι, άρα αθώοι, και άρα αμέτοχοι των πολεμικών επιχειρήσεων των κυβερνήσεων των εναντίον διαφόρων κρατών του Τρίτου Κόσμου.
Όντες οι «άμαχοι» πολίτες ενός Δυτικού Κράτους «αμέτοχοι» των πολεμικών επιχειρήσεων των κυβερνήσεων που έχουν ψηφίσει μέσω των θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αυτοβαφτίζονται όλοι οι ψηφοφόροι επίσης «αθώοι» των επιλογών των κυβερνήσεών των. Κάτι που επιτρέπει στις εν λόγω κυβερνήσεις να συνεχίσουν τις εχθροπραξίες εναντίον του τριτοκοσμικού Κράτους..
Βλεπυμε λοιπόν γιατί ή κυβέρνηση του Ολάντ, θα συνεχίσει τις βομβαρδιστικές επιδρομές εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και εναντίον του λαού της Συρίας, και γιατί οι τρομκρατικές επιθέσεις των οπαδών του Ισλαμικού Κράτους θα συνεχίσουν εναντίον του άμαχου, αμέτοχου και αθώους λαού της Γαλλίας. Και αυτές οι δράσεις και οι αντίστοιχες αντιδράσεις, όχι μόνο θα συνεχίσουν, παρά θα γιγαντιωθούν, με βασικό νικητή και κερδισμένο από όλη αυτήν την ιστορία να είναι οι πολυεθνικές βιομηχανίες πολέμου, που είναι και ανάμεσα στις κύριες κινητήριες δυνάμεις αυτού του διαιωνιζόμενου ανθρώπινου αλληλοσπαραγμού…