Τρεις είναι οι βασικοί παράγοντες που έχουν συνεργατικά δημιουργήσει αυτό το πολιτικό φαινόμενο.
Ο πρώτος είναι το βαθύ προσωπικό πουγκί του πλουτοκράτη Ντόναλντ, που του επέτρεψε να παίξει το πρώτο ημίχρονο της φαντασμαγορικής όσο και ατέρμονος Αμερικανικής προεδρικής εκστρατείας, με τους δικούς του, ιδιοσυγκρασιακούς όρους.
Ο δεύτερος είναι η ακράτητη ανάγκη για αυτοπροβολή που διέπει τον Ντόναλντ, μία ανάγκη που φυσικά είναι αυτονόητη σε κάθε σοβαρά πετυχημένο πολιτικό. Στο Ντόναλντ, αυτή η ανάγκη απλά υλοποιείται πολύ πιο γραφικά, θα έλεγε κανείς πιο διασκεδαστικά για το πλατύ κοινό.
Και φυσικά ο τρίτος παράγον είναι και ο κυριότερος, το γεγονός ότι μετά από μία γενεά γενναίας και ακράτητης παγκοσμιοποίησης, και μίας περιφρονητικής χειραγώγησης των λαών του Δυτικού Κόσμου από το οικονομικοπολιτικό κατεστημένο, οι λαοί, επί τέλους, με πρώτους διδάσκοντες, τους μόλις πρόσφατα χαζά κοιμώμενους Αμερικανούς, έχουν ξυπνήσει και αντιστέκονται, με όποιον δυνατό τρόπο βρίσκουν μπροστά τους, ακόμα και εάν αυτός ο τρόπος λέγεται Ντόναλντ Τραμπ!
Στην Βρετανία αυτός ο τρόπος λεγόταν Farage, στην Γαλλία λέγεται Μαρί Λε Πεν, στην Ιταλία Πέπε Γκρίλο, κ.ο.κ.
Αλλά σε ένα κρισιμότατο σημείο, ο Ντόναλντ Τραμπ διαφέρει ριζικά από όλους τους άλλους. Στο γεγονός ότι με την βοήθεια του προσωπικού του πλούτου έχει εισβάλει θριαμβευτικά στο πολιτικό κατεστημένο της Αμερικής, χωρίς να νοιάζεται για κανένα από τα δύο κόμματα του υπάρχοντος πολιτικού κατεστημένου, του εναντίον, αψηφώντας ανοικτά και ξεδιάντροπα και τα δύο, την ίδια στιγμή που εκμεταλλεύτηκε τους προηγούμενους 12 μήνες τις θεσμικές τρύπες της αμερικανικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για να «κουρσέψει» κυριολεκτικά το ρεπουμπλικανικό χρίσμα για την προεδρία της Αμερικής.
Μία τέτοια πολιτική παρουσία είναι αδιανόητη να υπάρξει από ένα πολιτικό άτομο, που είναι αναγκασμένο να ανέβει τα σκαλιά της πολιτικής ισχύος μέσα από ένα από τα δύο πολιτικά κόμματα της Αμερικής, εάν πιστεύει αυτά που διαλαλεί ότι πιστεύει ο υποψήφιος για την αμερικανική προεδρία Τραμπ. Το πολιτικό κατεστημένο είναι ερμητικά κλειστό, ή ήταν τέτοιο, ώσπου ο Τραμπ ψάχνοντας βρήκε μία κερκόπορτα…
Κανένα ιερό και όσιο δεν φαίνεται να έχει ο Ντόναλντ, αν κρίνει κανείς από την συμπεριφορά του, ακόμα και όταν συμπεριφέρεται προσβλητικά προς τους πάντες. Και αυτή του την συμπεριφορά και αυτήν του την ανελέητη επίθεση εναντίον κάθε πολιτικής και οικονομικής πτυχής του επικρατούντος καθεστώτος, της περίφημης και πανίσχυρης και ισοπεδωτικής Pax Americana, είναι που ρουφάνε οι διψασμένοι για οικονομική δικαιοσύνη φτωχοί και όμως λευκοί Αμερικανοί.
Το αμερικανικό όνειρο έχει προ πολλού πεθάνει, κάπου στις αρχές του ’70, και επιτέλους, τα οικονομικά κάτω στρώματα του αμερικανικού λαού, αυτά τα στρώματα που αυτοταυτοποιούνται σαν εργατική τάξη το έτος 2016, αυτά τα στρώματα που παλιά υπέμεναν τα πάνδεινα γιατί τότε ακόμα πίστευαν στο «αμερικανικό όνειρο», τώρα πιά όχι μόνο δεν πιστεύουν στο Όνειρο της Θερινής Νυκτός, αλλά είναι και οργισμένοι. Και σε αυτό η έξαλλη και συχνά πυκνά τουλάχιστον απρεπής συμπεριφορά του Τραμπ, αντικαθρεπτίζει την αντίδραση αυτών που τον ψηφίζουν, και αυτών, πού μόνο τον τελευταίο μήνα, σε μορφή ατελείωτων μικρών συνεισφορών, του χάρισαν έως και 60 δισεκατομμύρια δολάρια για την συνέχεια της προεδρικής του εκστρατείας. Το δεύτερο ημίχρονο για την ανάδειξη του προέδρου, ή της προέδρου της Αμερικής, ένα δεύτερο ημίχρονο που προμηνύεται δύσκολο και για τους δύο υποψηφίους, αλλά κυρίως για το αμερικανικό κατεστημένο που σχίζει τα ιμάτιά του αντικρύζοντας την απόλυτη πολιτική ανεξαρτησία του ρεπουμπλικανικού υποψηφίου.
Είναι απόδειξη του κινδύνου που αντιπροσωπεύει ο αχαλίνωτος Ντόναλντ στο κατεστημένο, το γεγονός ότι ακόμα και το δημοκρατικό κόμμα είναι εξίσου θορυβημένο, όσο και το ρεπουμπλικανικό κόμμα. Γιατί η προοπτική να εκλεγεί ο Τραμπ στην προεδρία δεν είναι καθόλου απίθανη και τρομάζει και τα δύο κόμματα.
Η συνέχεια της ιστορίας θα δείξει, ιδίως εάν ο Τραμπ εκλεγεί πρόεδρος, εάν, πρώτον, πιστεύει πραγματικά αυτά που υπόσχεται στον αμερικανικό λαό, ή εάν σκόρπισε αυτές τις υποσχέσεις απλώς γιατί ήξερε ότι μπορούσε να μαζέψει πολλούς ψήφους με αυτόν τον λαϊκιστικό τρόπο. Δεύτερον, εάν πράγματι σοβαρά θέλει να πραγματοποιήσει τα σχέδια που διαλαλεί, εναντίον της λαθρομετανάστευσης, εναντίον της Παγκοσμιοποίησης, και εναντίον της πληθωρικής στρατιωτικής αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, θα είναι ενδιαφέρον πώς και πόσο το υπάρχον κατεστημένο θα τον πολεμήσει. Είναι πολύ απίθανο, για τον γράφοντα, να υπάρξουν βασικές αλλαγές στο αμερικανικό κατεστημένο, από ένα και μόνο επιτυχημένο Αμερικανό πρόεδρο. Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη.
Αλλά οι λαοί του Δυτικού Κόσμου, και ιδιαίτερα ο αμερικανικός, έχουν βγει ήδη κερδισμένοι, γιατί ο Ντόναλτ Τράμπ, με την δική του προσωπική πολιτική σφραγίδα έχει κατορθώσει δύο τεράστια βήματα προς μία μελλοντική αλλαγή. Κατά πρώτο λόγο, ο Τραμπ ανέδειξε διαφημιστικά αυτά τα καίρια και κύρια θέματα που βασανίζουν το αμερικανικό, αλλά και τους άλλους λαούς της Ευρώπης.
Κατά δεύτερο λόγο, κατέδειξε για τους μελλοντικούς πολιτικούς ότι υπάρχει πολύ ψηφοφορική υποστήριξη που θα δίνεται πλουσιοπάροχα σε πολιτικούς που τολμούν να ασπαστούν αυτά τα λαϊκά θέματα, με τον υγιέστερο λαϊκιστικό τρόπο.
Γιατί να μην ξεχνάμε ότι η διαστρέβλωση του πολιτικού όρου λαϊκισμός δεν είναι τίποτα άλλο από ένα από τα πολλά εργαλεία χειραγώγησης του δυτικού πολιτικοιοκονομικού κατεστημένου.