Άσχετα με το τι θα συμβεί στο μέλλον στις Ηνωμένες Πολιτείες και ανά την Υφήλιο, το εκλογικό αποτέλεσμα που κατέπληξε την Υφήλιο, αλλά όχι μερικούς αναλυτές όπως ο γράφων, εδραίωσε τα δικαιώματα των λαών του Δυτικού Κόσμου, με πρώτους διδάσκοντες τους Αμερικανούς ψηφοφόρους, να έχουν ένα θεμιτό και αναμφισβήτητο λέγειν ως προς την αρχιτεκτονική της Παγκοσμιοποίησης, όπως αυτή έχει σχεδιαστεί, ερήμην των δυτικών λαών, από την οικονομικοπολιτική ηγεσία του Δυτικού Κόσμου.
Ή ιστορική προσφορά αυτού του ανεκδιήγητου νεόφυτου πλουτοκράτη πολιτικού, ήταν ότι αναγνώρισε επακριβώς τις οικονομικές απώλειες του αμερικανού εργαζόμενου που επέφερε και επιφέρει ή παρούσα αρχιτεκτονική της Παγκοσμιοποίησης, και προσέφερε συγκεκριμένες αλλαγές και διορθώσεις σε αυτήν την αρχιτεκτονική εκ μέρους της αμερικανικής ηγεσίας και προς άμεσο όφελος του αμερικανικού λαού.
Ο Τραμπ, με την εκπληκτική του εκστρατεία, ράγισε τον καθρέπτη της σιωπής και της εσκεμμένης μυθοπλασίας που είχε ευλαβικά επιβληθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη από τις ηγεσίες των δυτικών κρατών, ότι η Παγκοσμιοποίηση ήταν εξολοκλήρου και αποκλειστικά προς άμεσο όφελος της υφηλίου αλλά και των λαών του Δυτικού Κόσμου.
Το πρώτο αφήγημα μπορεί να στέκεται σε σταθερή και υγιή βάση, αλλά το αφήγημα ότι η Παγκοσμιοποίηση ωφελεί άμεσα τους λαούς των ΗΠΑ και της Ευρώπης ήταν εξ αρχής ένα ψεύτικο κατασκεύασμα που κατόρθωσε να παραπλανήσει τους δυτικούς λαούς επι δεκαετίες και έως την μοιραία Τρίτη αυτής της εβδομάδας.
Ή αρχιτεκτονική της Παγκοσμιοποίησης σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε βασικά ερήμην των λαών του Δυτικού Κόσμου, μέσω μιας σιωπηλής όσο και αθέμιτης συμφωνίας της πολιτικής ηγεσίας σε όλα τα δυτικά κράτη να πουλήσουν σε όλους τους ψηφοφόρους το διπλό ψέμα:
Η παγκοσμιοποίηση είναι καλή για όλους, και η αρχιτεκτονική της είναι μία και μόνη δυνατή.
Συνεπείς σε αυτήν την αθέμιτη συμφωνία, καμία εκλεγμένη πολιτική ηγεσία στον Δυτικό Κόσμο, στην τελευταία γενεά, δεν επέτρεψε μία ανοικτή και ειλικρινή συζήτηση γύρω από τα άμεσα αποτελέσματα της Παγκοσμιοποίησης, και κανείς εκλεγμένος δυτικός πολιτικός δεν αναρωτήθηκε, πόσο μάλλον δεν αναγνώρισε, ούτε επέτρεψε να αναγνωριστεί το οφθαλμοφανές και για μερικούς αυτονόητο αρνητικό αποτέλεσμα στο βιοτικό επίπεδο των δυτικών λαών, των δυτικών μαζών φυσικά, που επέφερε και επιφέρει ή Παγκοσμιοποίηση.
Στην ήπειρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, αυτή η σχέση της Παγκοσμιοποίησης με το βιοτικό επίπεδο των ευρωπαίων εργαζομένων, μπερδεύτηκε με την παράλληλη δημιουργία των εν λόγω θεσμών, της Ένωσης και της Ζώνης, έτσι ώστε στην περίπτωση του Brexit μπερδεύεται άμεσα ο θεσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το καθεστώς της Παγκοσμιοποίησης.
Κύριο θέμα στην υλοποίηση της Παγκοσμιοποίησης στην τελευταία γενεά, ήταν ή απόλυτα επιτυχημένη χειραγώγηση των δυτικών λαών, με ένα αφήγημα που αφενός καθιέρωνε σαν αυτονόητα αναγκαία την Παγκοσμιοποίηση με την παρούσα αρχιτεκτονική της, την ίδια στιγμή που δεν επέτρεπε την ξεκάθαρη αναμέτρηση της Παγκοσμιοποίησης με τους θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αποσιωπώντας αποτελεσματικά τις επί μέρους επιλογές της, σαν την εμπορική συμφωνία NAFTA, π.χ., από το δημόσιο διάλογο, και οπωσδήποτε αποφεύγοντας να παραθέτουν αυτές τις εμπορικές συμφωνίες στην δημοκρατική κρίση των λαών, είτε μέσω δημοψηφισμάτων, είτε μέσω των δημοκρατικών κοινοβουλευτικών εκλογών.
Συνένοχοι σε αυτήν την εσκεμμένη χειραγώγηση των δυτικών λαών, ήταν, σε όλα αυτά τα κράτη, τα λεγόμενα «κεντρώα» κόμματα, τα κεντροδεξιά όσο και κεντροαριστερά, που κατείχαν αποτελεσματικά τις κυβερνητικές εξουσίες, στα πιο πολλά κράτη, αντιγράφοντας το αμερικανικό μοντέλο του βασικού πολιτικού σκηνικού.
Στην Ευρώπη, οι εθνικιστικές διάφορες μπέρδεψαν τις διαδικασίες και τα αποτελέσματα της αρχιτεκτονικής της Παγκοσμιοποίησης, αντίγραφα της οποίας είναι και η ευρωπαϊκή ένωση και η ευρωζώνη. Παρόλα αυτά, από κράτος σε κράτος, στα έξι χρόνια της κρίσης, τα πολιτικά σκηνικά έδειξαν τα ίδια αποτελέσματα. Τα κεντρώα κόμματα εξουσίας να αποδοκιμάζονται στις κάλπες και να χάνουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων, προς όφελος των ακραίων πολιτικών κομμάτων, δεξιά και αριστερά του πολιτικού ορίζοντα. Ο λόγος αυτής της μετατροπής ήταν και είναι ότι τα κόμματα εξουσίας αρνούνται να παραδεχθούν την αυτονόητη οικονομική αλήθεια, δηλαδή το γεγονός ότι η διαδικασία της συνεχιζόμενης Παγκοσμιοποίησης επιφέρει μία αργή μεν, αλλά σταθερή δε, αποδυνάμωση του βιοτικού επιπέδου των ευρωπαϊκών λαών.
Στις ΗΠΑ, όπου το πολιτικό σκηνικό παραδοσιακά δεν επιτρέπει ακραίες πολιτικές ιδεολογίες, τα δύο αξιωματικά κόμματα έχαναν σταδιακά την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους χωρίς όμως να υπάρχει εναλλακτική πολιτική λύση. Από την άλλη μεριά, στις ΗΠΑ οι εθνικές διάφορες που ισχύουν στην Ευρώπη, δεν θολώνουν το οικονομικό ή το πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Η απογοήτευση του αμερικανικού λαού με την πολιτική του ηγεσία, και η συνεχιζόμενη αποδυνάμωση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής και της μέσης τάξης, έφτασαν σε σημείο να ξεχειλίσει το ποτήρι. Καταλύτες αυτού του ξεσπάσματος ήταν και η οικονομική κρίση του 2008, αλλά κυρίως ή ύπαρξη μιας ξεδιάντροπης πολιτικής φωνής, αυτής του Τραμπ, ή οποία επωφελήθηκε του γεγονότος ότι δεν είχε εξάρτηση στην οικονομική υποστήριξη από τα δύο παραδοσιακά πολιτικά κόμματα, αλλά και της απίστευτα πενιχρής εναλλακτικής φωνής ανάμεσα στους υπόλοιπους 15 προεδρικούς υποψηφίους του ρεπουμπλικανικού κόμματος.
Είναι αποδεικτικό της σημασίας που είχε και έχει η πολιτική φωνή του Τραμπ, ότι όλοι οι υπόλοιποι ρεπουμπλικάνοι υποψήφιοι, αυτοαναιρέθηκαν τάχιστα γιατί οι άχρωμες φωνές τους επαναλάμβαναν άμυαλα και πολύ βαρετά την βασική γραμμή του κόμματος, ενός κόμματος που όπως και το δημοκρατικό κόμμα έχει χάσει προ πολλού την εμπιστοσύνη του αμερικανικού λαού. Και είναι ενδεικτικό ότι η πολιτική που πούλησε τόσο επιτυχημένα στους αμερικανούς ψηφοφόρους ο Τραμπ, κλέβει και από την δημοκρατική όσο και από την ρεπουμπλικανική ιδεολογία.
Το ιστορικό κέρδος της εκλογής του Τραμπ είναι ότι για πρώτη φορά υποχρεώθηκε το αμερικανικό κατεστημένο να εκθέσει στην δημοκρατική κρίση του αμερικανικού ψηφοφόρου ένα βασικό θέμα του καθεστώτος της Παγκοσμιοποίησης όσον αφορά τον αμερικανό εργαζόμενο. Ο ασκός του Αιόλου έχει πια πανηγυρικά ανοίξει. Πρέπει να περιμένουμε σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό γίγνεσθαι των δυτικών λαών.