Ο Άιζενχαουερ περιέγραψε στο τέλος της οκταετούς θητείας του, το μεγάλο πρόβλημα του αμερικανικού κατεστημένου, που είχε ξεφυτρώσει πανίσχυρο μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πόλεμος είχε επικυρώσει και επαυξήσει την τεράστια και λίαν επιτυχή, οικονομικά όσο και στρατιωτικά, υπεροχή της αμερικανικής βιομηχανίας πολέμου, την στιγμή κατά την οποίαν όλες οι άλλες βιομηχανίες πολέμου, αρχίζοντας από την γερμανική, βρίσκονταν σε κατάσταση απόλυτης ή μερικής διάλυσης και καταστροφής.
Αυτή η αμερικανική βιομηχανία πολέμου, στην γιγάντωση της έπρεπε να συντηρηθεί για να επιβιώσει, για να συνεχίζει να προσφέρει κέρδη στις επενδύσεις της αμερικανικής κεφαλαιοκρατίας, και να συντηρεί τις δουλειές εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων. Και μόνο δύο τρόποι υπήρχαν για την επιβίωση και την ευμάρεια αυτής της οικονομίας. Η συνεχής παραγωγή όλο και πιο ακριβών όπλων καταστροφής, αλλά και η συνεχής χρησιμοποίηση αυτών των όπλων σε στρατιωτικές επιχειρήσεις ανά την υφήλιο.
Και οι δύο αυτές ανάγκες της βιομηχανίας πολέμου περνούσαν μέσα από το σύστημα των ενόπλων δυνάμεων της Αμερικής, του Στρατού, του Ναυτικού, και της Αεροπορίας. Μόνο οι ένοπλες δυνάμεις της Αμερικής ήταν σε θέση να αποφασίσουν τι πολεμικά όπλα χρειαζόντουσαν ή ήθελαν να αποκτήσουν. Και έτσι γεννήθηκε το σύστημα, το καθεστώς του αμερικανικού military-industrial complex, δηλαδή το καθεστώς της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας.
Ο Άιζενχαουερ, ων στρατηλάτης στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και Πλανητάρχης μετέπειτα επί οκτώ χρόνια, περιέγραψε επακριβώς το θέμα σε ομιλία του στο τέλος της θητείας του σαν Αμερικανός πρόεδρος, και ομολόγησε την ανησυχία του για το μέλλον του πλανήτη, υπό την συνεχιζόμενη επιρροή αυτού το καθεστώτος της βιομηχανίας πολέμου.
Η ιστορία μας δείχνει ότι λίγα χρόνια αργότερα ο επόμενος πρόεδρος, ο Kennedy δολοφονήθηκε την στιγμή που φαίνεται ότι είχε αποφασίσει να μην προχωρήσει σε πόλεμο μέσα στο Βιετνάμ, και ο μετέπειτα πρόεδρος, ο Τζόνσον, ξεκίνησε τον πολυετή και αιματηρότατο πόλεμο στο Βιετνάμ, την ίδια στιγμή που μεγάλωνε το κοινωνικό κράτος στην Αμερική.
Έκτοτε, η Αμερική δεν έχει διανύσει μία δεκαετία ειρήνης, κατά την οποία να μην διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις σε κάποιο μέρος του πλανήτη, πέραν του γεγονότος ότι φρόντιζε και φροντίζει να πουλάει άφθονα στρατιωτικά όπλα και στους δύο αντιπάλους αντιμαχόμενων κρατών, όπως στο Ισραήλ και τα αραβικά κράτη, στην Ελλάδα και στην Τουρκία, κ.ο.κ.
Το θλιβερό και το τραγικό αυτής της ιστορίας είναι ότι παρόλο που ο ιστορικός αυτός Αμερικανός πρόεδρος περιέγραψε επακριβώς πριν πάνω από μισό αιώνα το σοβαρό πρόβλημα που αποτελούν για τον πλανήτη οι απαιτήσεις για επιβίωση που έχει η αμερικανική βιομηχανία πολέμου, κανένας πρόεδρος της Αμερικανικής έκτοτε, δεν μπόρεσε να περιορίσει αυτές τις απαιτήσεις, ούτε να τις χαλιναγωγήσει, με τα καταστροφικά αποτελέσματα του τελευταίου μισού αιώνα, επιστεγαζόμενα από την καταστροφή πολλών αραβικών καθεστώτων και κοινωνιών την τελευταία δεκαετία.
Έρχεται τώρα ο Μπαράκ Ομπάμα, στα αχνάρια του ιστορικού προκατόχου του, να παραδεχθεί το τωρινό και πρόσθετο πρόβλημα που βασανίζει το πλανήτη, αλλά ειδικότερα τους Δυτικούς λαούς του πλανήτη, αλλά και τα καθεστώτα των δυτικών λαών. Ο Ομπάμα παραδέχθηκε τις αρνητικές επιδράσεις που έχει στο βιοτικό επίπεδο των δυτικών λαών, και που επιφέρει η παγκοσμιοποίηση, και τις ανισότητες πλούτου που μεγαλώνουν, αλλά και την χειραγώγηση των εν λόγω δυτικών λαών, μέσω των διαφόρων πολιτικών καθεστώτων στα δυτικά κράτη.
Και εκεί ενέχει και ο μεγαλύτερος κίνδυνος, που ο Ομπάμα δεν περιέγραψε επακριβώς, αλλά τα λεγόμενά του δεν το έκρυψαν. Η χειραγώγηση των λαών του Δυτικού Κόσμου, γίνεται εν γνώσει της πολιτικής ηγεσίας στις διάφορες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Και ο ίδιος ο Ομπάμα, αν και δεν το ομολόγησε, ήταν και αυτός συνένοχος μαζί με όλους τους άλλους ηγέτες του Δυτικού Κόσμου, που δεν εναντιώθηκε μπροστά σε αυτήν την οφθαλμοφανή και λίαν επικίνδυνη διαστρέβλωση και διαστροφή της έννοιας και του θεσμού, και του ρόλου της κοινοβουλευτικές δημοκρατίας, αυτά τα τριάντα χρόνια της Παγκοσμιοποίησης, τον ακρογωνιαίο λίθο που υποτίθεται ότι προστατεύει την ελευθερία, την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, αλλά και που, πάντα όπως είπε ο Ομπάμα, προστατεύει και προωθεί την οικονομική ευημερία στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Ένας καλός, αλλά ανήμπορος πλανητάρχης μπροστά στο εμπεδωμένο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, ύψωσε την φωνή της ομολογίας χθες στην Αθήνα, στο κύκνειο άσμα του, στο τέλος της θητείας του. Εάν κρίνει κανείς από την ιστορία του κύκνειου άσματος του προκάτοχού του, επίσης ενός καλού αλλά ανήμπορου Αμερικανού προέδρου, θα πρέπει να προβλέψουμε ότι η Παγκοσμιοποίηση θα συνεχίσει ακάθεκτη με την υφιστάμενη αρχιτεκτονική της να υποσκάπτει την οικονομική βιωσιμότητα της πλειοψηφίας των λαών του Δυτικού Κόσμου, και παράλληλα και αλληλένδετα να συνεχίζει να υποσκάπτει τους θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και της ελευθερίας του ανθρώπου.