Η έννοια του εγκλήματος και της τιμωρίας είναι μία πραγματικότητα στην ζωή, ακόμα και όταν ο τυχαίος εγκληματίας, κατορθώνει να παραμένει ανύποπτος,με όποιους μηχανισμούς μπορεί να διαθέσει,της εγκληματικής διάστασης των πράξεών του, και να παραμένει “αθώος” και νομικά άσπιλος των καταστροφικών αποτελεσμάτων των πράξεών του.
Αλλά η επιφανειακή άγνοια του εγκλήματοςκαι η έλλειψη επίγειας τιμωρίας δεν σημαίνει ότι το έγκλημα παραμένει ατιμώρητο σε άλλα επίπεδα, καθόλου επιφανειακά και αρκετά δυσθεώρητα. Κάτι πεθαίνει μέσα σου όταν εγκληματείς, με πρώτη και καλύτερη τη εικόνα που έχεις εσύ, ο εγκληματίας, για το άτομο σου. Κάτι διαστρεβλώνεται μέσα στην ύπαρξή σου, κάτι πεθαίνει, κάτι που είχες ακριβό, σαν την αξία της ανθρώπινης ζωής, την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης και το αυτονοητο δικαίωμα του χώρου και της θέσης που κατέχεις μέσα στο Σύμπαν.
Η εξωτερική πολιτική των διαδεχομένων κυβερνήσεων των ΗΠΑ έχει συμβάλει, άμεσα και έμμεσα, στον διαμελισμό διαφόρων κρατών στην Μέση Ανατολή, τις τελευταίες δεκαετίες. Η πολιτική αυτή έχει χρησιμοποιήσει διάφορα άλλοθι για τις επανειλημμένες της πολεμικές παρεμβασεις, ξεκινώντας από το περίλαμπρο στόχο της δημοκρατικοποίησης ξένων καθεστώτων, παιρνώντας μέσα από την αμφιλεγόμενη τραγωδία της καταστροφής των Δίδυμων Πύργων, και συνεχίζοντας με την παγκόσμια προσπάθεια καταστολής του λεγόμενου Ισλαμικού κράτους και όλων των τζιχαδιστών, ανά την υφήλιο, μικρών τε και μεγάλων.
Όλο αυτό το διάστημα η ζωή στην αμερικανική κοινωνία κυλούσε βασικά ήρεμα και ομαλά, ουσιαστικά αλλά και ψυχικά,πολύ μακριά αλλά και αποκομμένα από τις κοινωνικές καταστροφές που λάμβαναν χώρα στα κράτη της Μέσης Ανατολής για το όνομα της Δημοκρατίας, της Ειρήνης, της Ασφάλειας, και της παγκόσμιας ευημερίας…
But something was rotten in the state of ….the USA!
Και αυτή η σαπίλα πολιτικής εγκληματικότητας και κοινωνικής αδιαφορίας, ξέσπασε ξαφνικά και επιτέλους στο (ακόμα) κυρίαρχο κράτος της υφηλίου, με την εκλογική εκστρατεία και νίκη του αμερικανού προέδρου, του περίφημου Τραμπ.Και εκεί που η Αμερική με περίσση αλαζονείαδιοχέτευε επί δεκαετίες μέσω πολεμικών επιχειρήσεων “δημοκρατικές” αλλαγές καθεστώτων σε ξένα κράτη, προσεκτικά επιλεγμένα για την εχθρότητα τους προς το κράτος του Ισραήλ, βρέθηκε ξαφνικά η αμερικανική κοινωνία με ένα πρόεδρο και πλανητάρχη που τον καταγγέλλουν σε όλη την επικράτεια και σε όλο τον πλανήτη για αυταρχικές και απολυταρχικές τάσεις και συμπεριφορές, (μερικοί τον παρομοίασαν με επερχόμενο Χίτλερ!),και με ένα πολιτικό κόσμο που είναι εξίσου δισχασμένος και αλληλένδετα εχθρικά προσκείμενος όσο και τα διάφορα κόμματα στο Ιράκ, ή οι αναρίθμητες φατριές της Συρίας.
Και εκεί που η Αμερική συνήθιζε να εξάγει υποχρεωτικές καθεστωτικές αλλαγές(βλέπε διαλύσεις) σε διάφορα ξένα κράτη, τώρα είναι η Αμερική που πολλοί φωνάζουνε, ακόμα καιαρθογράφοι από τις σελίδες των Financial Times, ότι με τέτοιο πρόεδρο χρειάζεται επειγόντως καθεστωτική αλλαγή, δηλαδή άντε να ξεφορτωθούμε τον κ. Τραμ, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, και όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Η Ύβρις έρχεται πάντα πριν την πτώση και την καταστροφή. Και η γεωπολιτική Ύβρις στην οποία έχει υποπέσει το αμερικανικό έθνος, επί πολλά χρόνια τώρα, μέσω της εξωτερικής πολιτικής των διαδεχομένων κυβερνήσεων του ειναι τεράστια. Και είναι τέτοια η σαπίλα του πολιτικού κόσμου των ΗΠΑ και της αμερικανικής κεφαλαιοκρατίας που έχει εξαγοράσει την αμερικανική πολιτική σε βάθος και σε πλάτος, που η δημοκρατία ασθενεί σοβαρά στην αμερικανική επικράτεια. Και ο χώρος έχει καταντήσει χώρος ικανός μόνο για αλληλοφάγωμα.
Και είναι η θέση του γράφοντας και του σημερινού άρθρου, ότι δεν μπορεί ένα κράτος, ένα έθνος, όσο ισχυρό και να είναι, να συνεχίζει να μοιράζει ασυλλόγιστα αδικία σε όλο τον πλανήτη, χωρίς να υποστεί σοβαρή, και ας ελπίσουμε όχι θανατηφόρα, διάβρωση των δικών του αξιών που του χάρισαν την ισχύ και την δόξα που έως τώρα κατείχε.