Οι Βρετανοί παραπαίουν από εδώ και από εκεί, λαός και πολιτικοί, όπως βλέπουμε από τις εθελοντικές εκλογές του Κάμερον και της Μέσης, ενώ στην Ευρωζώνη, τα έως πρότινος επικρατέστερα κόμματα του κέντρου έχουν προ πολλού καταποντιστεί πάνω στον βωμό της χρηματοπιστωτικά επιβεβλημένης δημοσιονομικής λιτότητας, αναγκάζοντας τους Ευρωπαίους ψηφοφόρους να στραφούν στα άκρα του πολιτικού τόξου. Οι Αμερικανοί πιά έχουν χάσει κυριολεκτικά τον μπούσουλα, σε όλα τα επίπεδα, με τους ψηφοφόρους να ενεργούν απόλυτα θυμικά και το καταστημένο να μην ξέρει κυριολεκτικά τί του γίνεται.
Στην Γαλλία, η φαινομενική διαφορά που λέγεται Μακρόν, μάλλον θα ισοπεδωθεί κάτω από την γερμανική ηγεμονική πολιτική, και ακόμα και οι Γερμανοί ψηφοφόροι έχουν χάσει την σιγουριά τους αλλάζοντας γνώμη στις δημοσκοπήσεις σαν πουκάμισα και χωρίς οφθαλμοφανείς λόγους.
Η βαθύτερη αιτία αυτού του αυξανόμενου κοινωνικού και πολιτικού πανζουρλισμού είναι ότι τα δυτικά κράτη έχουν χάσει την εθνική τους ανεξαρτησία και αυτοδυναμία, εγκλωβισμένα στο διαρκώς δυναμικότερο καθεστώς της Παγκοσμιοποίησης.
Ο οικονομικός και ο γεωπολιτικός έλεγχος έχει περιέλθει στο παγκόσμιο κεφάλαιο, και ειδικότερα στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, το οποίο και επιβάλλει καταστάσεις και περιορισμούς σύμφωνα με τα παγκόσμια κερδοσκοπικά ενδιαφέροντα του παγκοσμιου κεφαλαίου, μέσω των πολυεθνικών, αλλά ακόμα πιο πολύ μέσω της παγκοσμιοποιημένης χρηματοπιστωτικής αγοράς, και των υποχθόνιων, διότι άγνωστοι και ανεξέλεγκτοι, κεφαλαιοκρατικών χρηματοπιστωτικών δυνάμεων.
Το αποτέλεσμα είναι ότι το έθνος, και το συνδεδεμένο εθνικό κράτος, έχει χάσει την ανεξαρτησία του. Εξ ίσου σημαντική απώλεια είναι το γεγονός ότι με την αποδυνάμωση της εθνικής ανεξαρτησίας και της συνδεδεμένης απώλειας της κρατικής εξουσίας, οι δημοκρατικοί θεσμοί και οι συνδεδεμένες δημοκρατικές διαδικασίες έχουν βασικά αχρηστευθεί, κάτι που σκοτώνει την σχέση ανάμεσα στον πολίτη/ψηφοφόρο και στον εκλεγόμενο πολιτικό ηγέτη.
Και για αυτό οι ψηφοφόροι ψάχνουν απεγνωσμένα τον πολιτικό που θα δράσει σαν από μηχανής θεός, και φυσικά απογοητεύονται γιατί τέτοιος εθνικός σωτήρας φυσικά δεν είναι εφικτός μέσα σε μία Παγκοσμιοποίηση που δουλεύει αποκλειστικά με τους νόμους και τις διαδικασίες του καπιταλιστικού κεφαλαίου, οι οποίοι θα ήταν αστείο να χαρακτηριστούν δημοκρατικοί…
Οι Γερμανοί είναι ο φαινομενικά μόνος λαός που δεν ψάχνει απεγνωσμένα για σωτήρα, αν και η αφσίωση τους στην Μέρκελ βασίζεται σε μια ιστορική ιδιαιτερότητα. Αυτή η ιδιαιτερότητα λέγεται Ευρωζώνη.
Είναι τραγελαφικό το ιστορικό γεγονός ότι οι Γερμανοί εκβιάστηκαν από την Γαλλία να συμφωνήσουν στο κοινό νόμισμα του ευρώ, για να μην μπορέσουν να κυριαρχήσουν πάνω στην Ευρώπη, μετά την επανένωση των δύο γερμανιών, όταν το αποτέλεσμα του ευρώ ήταν, με λίγους κύριους κανονισμούς που η Γερμανία απαίτησε στις συνθήκες, ότι η Ευρωζώνη αποδείχτηκε σε μία παγκοσμιοποιημένη κοινότητα στο δεκαπλάσιο, μία Παγκοσμιοποίηση με στερεοειδή, μέσω του κοινού νομίσματος, μία Ευρωφάκα, οπου η οικονομική κυριαρχία της Γερμανία έχει εξελιχθεί σε μια χρηματοπιστωτική και γεωπολιτική ηγεμονία χωρίς ιστορικό προηγούμενο.
Και στην επιβίωση της Ευρωφάκας βασίζεται και η γερμανική ευημερία και η αλληλένδετη ικανοποίηση των Γερμανών με την πολιτική τους εξουσία και η ιστορική βιωσιμότητα της μερκελικής ηγεσίας.