Το ζητούμενο της σοβαρότητας παραμένει κεντρικό σε κάθε επίπεδο άσκησης δημόσιας πολιτικής. Σοβαρότητα στο σχεδιασμό, την πρόβλεψη, την πρόληψη, την έγκαιρη προετοιμασία για το ενδεχόμενο ακραίων καταστάσεων. Κάτι που παντού στις κρατικές οντότητες που λέγονται προηγμένες είναι «εκ των ων ουκ άνευ».

Βέβαια όπως καταφαίνεται σε διάφορες όψεις της δημόσιας ζωής, από το οικονομικό πεδίο, τη δημόσια ασφάλεια, την εξωτερική πολιτική, πολλές επιλογές της κυβέρνησης δε έχουν συχνά τέτοια χαρακτηριστικά. Απλά κινούνται σε μια σφαίρα πρόχειρης και πρόσκαιρης στόχευσης με ορίζοντα βραχύ και γνώμονα επικοινωνιακό. Κάτι που παραπέμπει σε συνδικαλιστική προσέγγιση της πολιτικής, ή μάλλον φοιτητικού αμφιθεάτρου.

Όμως για να «γυρίσει ο ήλιος» στη χώρα, που γνώρισε μια μεταμοντέρνα χρεοκοπία και κατέστη failed στην περίπτωση των πυρκαγιών και των πλημμυρών απαιτείται μεγάλη προσπάθεια, συγκροτημένη καθοδήγηση και πολιτικά κότσια που υπερβαίνουν πολιτικές πρόσκαιρες συγκυρίες.

Η απόσταση από τη σοβαρότητα είναι μεγάλη και δε χωρεί αναβολές στον να ξεκινήσει μια ολική επαναφορά σε συνθήκες κανονικότητας όπως σε κάθε κράτος του προηγμένου κόσμου, που υπερασπίζεται τους πολίτες του και αξιοποιεί τους φόρους που πληρώνουν και μάλιστα με τη "σέσουλα".