Αυτό που χρειάζεται επειγόντως να σπάσει, είναι το κέλυφος μιας άγονης αυταρέσκειας που οικοδομήθηκε σε λαθραίες βάσεις. Με τη λογική του παρασιτικού καταναλωτισμού και της ιδιωτικής ευδαιμονίας που αγνοεί επιδεικτικά και χλευάζει το συλλογικό συμφέρον.

Ο,τι ζούμε στους καιρούς μας δεν οφείλεται σε κάποια βαρειά και δύστηνο μοίρα.

Επιτρέψαμε αυτήν τη φθορά με διαρκείς εκπτώσεις. Γιατί επιβραβεύουμε χρόνια τώρα, ένα άθλιο πολιτικό σύστημα που καθηλώνει τη χώρα σε ισχνές επιδόσεις. Δε γίνεται διάολε να εισάγουμε εμείς από τη Γερμανία ακόμα και αλάτι…

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτή είναι η περισσότερο επείγουσα μεταρρύθμιση: ο εκσυγχρονισμός του πολιτικού συστήματος. Κι η οριστική εγκατάλειψη του πελατειακού κράτους. Είμαστε φίλεργοι άνθρωποι. Μας λείπει όμως το σχέδιο. Άλλως, δε θα πλησιάσουμε ποτέ στο ύψος των συλλογικών ψευδαισθήσεων. Γιατί από κάλπικα «οράματα» μπουχτίσαμε πλέον…

Είναι βέβαιο ότι η ζωή δεν αλλάζει με παραγγέλματα. Αλλάζει όμως, με πρότυπα. Θυμόμαστε άραγε ποιοι είμασταν κάποτε κι από ποιο ύψος έχουμε πέσει; Ή θ΄ ασπρίζουν προσεχώς τα κόκκαλά μας στις ερημιές υπό βροχήν…

Θα έπρεπε να έχουμε υπόψιν, ότι στα παιδιά μας, δε θα κληροδοτήσουμε «λεφτά», αλλά τη στάση μας. Τον τρόπο εννοώ, που σταθήκαμε στο βραχύ πέρασμά μας από αυτόν τον πρόσκαιρο βίο.

Η χώρα για να συνοψίσουμε, χρειάζεται πολίτες με αίσθημα ευθύνης απέναντι στο χώμα που πατούν. Όχι ανθρωπάκια εξευτελισμένα που ωθούνται στη δόλια συναλλαγή και τις ταπεινές εκδουλεύσεις για να «γίνει η δουλειά» τους.

Ο τόπος παράγει ήθος. Κι είναι τώρα καιρός να συλλογιστούμε μεγάλες αποφάσεις.

Να διαχειριστούμε το βάρος της Ελευθερίας μας με ευθύνη, σεβασμό και αλληλεγγύη στο διπλανό.

Κι αν είναι να αφανιστούμε, στο τέλος, να έχουμε τουλάχιστον έναν καλό λόγο για την υπερήφανη ανυποταξία μας.