Θα ήμουν μέσα αν έλεγα ότι είναι τσίρκο, αλλά, ας κρατηθούμε εντός ευπρεπών ορίων...
Ο Αλέξης Τσίπρας, τσουρουφλισμένος μέσα στην βαθειά αγραμματοσύνη του, από την οδυνηρή επαφή του με τη σκαιά ευρωπαϊκή πραγματικότητα, δεν λέει μα τον Τουτάτη να το βάλλει κάτω, μπας και ξεστραβωθεί.
Βολοδέρνει ναρκισσιστικά και με ανεξήγητη αυταρέσκεια στις ρηχές εκβολές της αμάθειας.
Ήταν αυτός ο αδούλευτος και άκαπνος για εξουσία; Και να΄ χει στο πλευρό του όλους αυτούς τους, σήμερα υπόλογους στενούς του συνεργάτες που πλήττουν καίρια την ηθική ακαμψία της Αριστεράς; Προφανώς ναι! Αυτές οι ανθυπομετριότητες ταιριάζουν σήμερα στη χώρα...
Για όσους το αγνοούσαν, στα ψηλά και, όχι βεβαίως στα χαμηλά πατώματα της κομματικής βάσης, αυτή είναι η –μια ζωή κρατικοδίαιτη- αριστερά των κομματικών παραγόντων και του επαγγελματικού συνδικαλισμού που ελάχιστα ίδρωσε στη ζωή της.
Δίνουν άλλοθι σε αυτήν την καμαρίλα, κάτι αγωνιστές απλησίαστου ήθους. Ε, και;
Ερήμην τους μετά, οι επιτήδειοι, περνάνε τους αγώνες τους από το ταμείο.
Δεν δίστασε ο «αριστερός» Αλέξης να επισείσει τον δάχτυλο στον Μεϊμαράκη στις Προγραμματικές και να του ειπεί αναιδώς «Εσείς που υποστηρίξατε στο Δημοψήφισμα το ¨ΝΑΙ¨»… Έχει όρια και η αηδία.
Τον άκουγα τον κ. Τσίπρα στις Προγραμματικές του Δηλώσεις με ιδιαίτερη προσοχή, καθώς και στο κομμάτι ειδικά, που αφορούσε στην Παιδεία. Γενικότητες. Αλλά, όταν την ομιλία σου επ΄ αυτού, στην εισηγούνται πλαδαροί εργατοπατέρες που δεν έχουνε αντιμετωπίσει ποτέ εκ του σύνεγγυς μαθητές και φοβούνται, χρόνια τώρα τη ζούγκλα του μαυροπίνακα, τι να πεις καψερέ… Συνδικαλιστικότητες θα πεις και πολλά ζητάμε...
Εμφανίζεται ο πρωθυπουργός, κυρίαρχος σε ένα παιχνίδι, χωρίς αντίπαλο και με ασταθείς θεσμικές ισορροπίες. Γι΄ αυτό τριγυρνάει χαζοχαρούμενα με στολές παραλλαγής και πέτσινα, επίτιμος επισκέπτης και έκπληκτος στον Έβρο, που τον αγνοεί αυτή η τρυφερή και βολεμένη «Αριστερά» της πλάκας- χρόνια με βυσματικές αποσπάσεις στα Πεντάγωνα- σαν να είναι πλήρωμα στο «Τοπ Γκαν».
Είναι κι αυτός ένας βολικά ψυχολογικός τρόπος να εκπληρώνεις τις υποχρεώσεις σου σε μια πατρίδα που αγνοείς κι ούτε καν ξέρεις την έκτασή της και τις ιδιοτροπίες της, αφήνοντας την έρμαιο, πότε στον κοσμοπολιτισμό της κάθε ανιστόρητης Σίας Αναγνωστοπούλου και πότε στην ακριβοπληρωμένη παραφροσύνη του κάθε μαχαιροβγάλτη χρυσαυγίτη.
Στο μεταξύ η χώρα εξακολουθεί μιαν ασυνάρτητη πορεία, βυθισμένη, όχι πια στους ευκλεείς της μύθους, που μας αποκοίμιζαν ηδονικά στους καιρούς της απερίσκεπτης και ανέμελης καταναλωτικής παραφοράς, αλλά, προσγειωμένη στη μύτη της σκληρής ανάγκης με βασική έγνοια , πώς να βγάλουμε οι υπόλοιποι που δεν έχουμε καμιά Περιστέρα στο πλάϊ μας, φροντιστήρια και μακαρόνια.
Έχοντας μπατάρει στην μνημονιακή πλευρά , μετά τις τελευταίες εκλογές, η συντριπτική πλειοψηφία των (λεγόμενων…) αστικών ομμάτων, αδυνατούνε να βρουν υποφερτές και νόμιμες διαχωριστικές γραμμές. Και καταφεύγουν ως εκ τούτου στις γνώριμες συνταγές των ασκήσεων ύφους κι ενός αδιέξοδου τηλεοπτικού θυμού που δεν δικαιολογείται από την ζόρικη περίσταση.
Δεν έχωμε σωσμό μ΄ όλους αυτούς, αλλά, δεν ημπορώ να το πω και κομψότερα.
Αφού δεν υπάρχει σχέδιο για τη χώρα, τζάμπα μελάνι χαλάμε…