Τα πράγματα που έχουν να κάνουν είναι απολύτως συγκεκριμένα. Να συμβάλλουν ο καθένας από το πόστο του στην σταθεροποίηση σε πρώτη φάση της Οικονομίας με κινήσεις που θα περιορίσουν δραστικά τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος.

Και να βάλλουν σε εφαρμογή επειγόντως, συνεκτικό σχέδιο που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και θα απομακρύνει τον βραχνά της ανεργίας από τα εκατομμύρια των ανθρώπων που συνωστίζονται σήμερα στις ουρές των συσσιτίων.

Η χώρα χρειάζεται να αλλάξει διαθέσεις. Και δεν έχει καθόλου χρόνο για φτηνές επιδείξεις ναρκισσισμού. Οι εκλογές τελείωσαν, για τα επόμενα χρόνια ο πολιτικός ορίζοντας είναι «καθαρός» και το μόνο που χρειάζεται, είναι να δοθεί ένα ψύχραιμο και αποφασιστικό μήνυμα από ψηλά, ότι στον τόπο κάτι αρχίζει να κινείται.

Το Μνημόνιο που συνομολόγησε ο Αλέξης Τσίπρας, είναι βαρύ. Και αν η κυβέρνησή του, επιμείνει στην κεκτημένη ακινησία και την επικοινωνιακή διαχείριση της κατάστασης, όχι μόνο δεν θα καταφέρει και πολλά, κόβοντας χαμηλές συντάξεις και επιβαρύνοντας με φορολογικές καταδρομές συνεχώς τα ίδια θύματα, αλλά θα μας οδηγήσει σε κεντρόφυγη πορεία.

Στις διεθνείς αγορές, σε τούτην τη συγκυρία, λιμνάζουν κεφάλαια. Και στη χώρα μας, περισσεύουν οι επενδυτικές ευκαιρίες. Όχι όμως, για ξεπούλημα κοψοχρονιά, του εθνικού πλούτου, αλλά, ενταγμένες σε έναν αξιόπιστο σχεδιασμό που θα δεν θα αφήσει πίσω του συντρίμμια και λεηλασία.

Δεν είναι ουτοπία αυτή η θεώρηση. Προσκρούει όμως, στην ζωτική αμφιβολία: Είναι σε θέση η πολιτική τάξη της χώρας να θέσει τέτοιου είδους «παρακατιανά» ζητήματα και να δώσει τις απαντήσεις;