Χρόνια τώρα, οι Γερμανοί- ηγεσία και εκτεταμένο τμήμα της κοινωνίας- έτρεφαν το αίσθημα της άδικης μεταχείρισης (σ.σ: κανένας από αυτούς δε δήλωνε εκ των υστέρων Ναζί…) από ένα κόσμο που δήθεν στράφηκε εναντίον τους και ήταν υπέρτερος και ως εκ τούτου ακατανόητα σκληρός με την περίπτωσή τους.
Ενδέχεται κάποια στιγμή, να αναζωπυρώθηκε η ίδια παληά έπαρση επειδή, οι περισσότεροι φιλικοί τους λαοί της «Μεσαίας Ευρώπης», αγωνίζονταν μεταπολεμικά και μέχρι και πριν από λίγα χρόνια να τους μοιάσουν, από τότε που «αναμορφώθηκαν» ξανά σε έναν ειρηνικό λαό που κατασκευάζει μεθοδικά και με αφοσίωση μηχανές ακριβείας.
Απλώς αυτήν τη φορά, εγκατέλειψαν τις πολεμικές τους καταδρομές και φορέσανε τις λογιστικές μανσέτες, αποζητώντας με απόγνωση να ρεφάρουν ηθικά, τις προηγούμενες ήττες. Κάπως τα κατάφεραν. Αλλά, είναι πολύ πιθανόν, η νίκη αυτή να αποβεί Πύρρειος και να τους κοστίσει τον κούκο αηδόνι.
Επειδή, με μια γνώριμη πολιτική ιταμότητα, στηρίζεται ξανά, σε ανομολόγητα οράματα για την επιβολή ωμής κυριαρχίας.
Η Γερμανική ηγεσία Μέρκελ- Σόϊμπλε, εξυπηρετεί συντεταγμένα την επόμενη συλλογική αμνησία, συντηρώντας το μύθο ότι ο κόσμος τρέφεται από τους φίλεργους Γερμανούς εργαζόμενους και τους καλοπροαίρετους Βαυαρούς συνταξιούχους, την ευημερία και τις βεβαιότητες των οποίων- μολονότι είμασταν από αυτούς που στηρίξαμε ποικιλοτρόπως το οικονομικό τους θαύμα- καιροφυλακτούν να κλονίσουν κάτι σαλταδόροι, όπως οι ασυνεπείς και άξεστοι Έλληνες.
Ο μύθος, είναι βολικός ως ένα βαθμό, αλλά, δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην αλήθεια. Διότι τα λεφτά τους, από μας τουλάχιστον τα πήραν. Και οι τράπεζές τους, όπως και οι γαλλικές, απαλλάχθηκαν από τον «ελληνικό ιό», με λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων...
Η σημερινή Ευρώπη ωστόσο, στενάζει και πάλι κάτω από τις γερμανικές εμμονές. Μόνο που αυτήν τη φορά δεν έχουν στρατιωτικό χαρακτήρα, αλλά, το όχημα της άκαμπτης τήρησης ηλίθιων δημοσιονομικών κανόνων.
Η σημερινή γερμανική ελίτ, ζώντας χωρίς αντίβαρα σε έναν πυρετό ισχύος, όχι μόνο δείχνει να αγνοεί την πραγματικότητα, αλλά, την αρνείται απροσχημάτιστα.
Στις γειτονιές του Νότου, στις ουρές των συσσιτίων και στα κάτισχνα προγράμματα πρόνοιας, κατασκηνώνει τώρα η νέα μεταπολεμική αθλιότητα.
Όπως το ΄45 στους δρόμους της απάνθρωπα απ΄ τους αγγλοαμερικανούς βομβαρδισμένης Δρέσδης. Αυτό, μπορεί και να ειπωθεί, εκδικητική εξαγωγή φτώχειας- συνοδευόμενη μάλιστα, από την υποτιμητική, όσο και ανιστόρητα ενοχική, υπόδειξη «Δεν κάνατε ούτε υποφέρατε ποτέ όσα κι εμείς».
Ασταθές, αλλά, ας το αφήσουμε όμως…
Στα γενικά, οι περιοχές της εκτεταμένης ανέχειας, που δεν περιορίζονται βεβαίως μόνο στις νότιες ευρωπαϊκές επαρχίες, αλλά βρίσκονται πλέον εγκατεστημένες στην καρδιά των κεντρικών ευρωπαϊκών μητροπόλεων, οι άνθρωποι δεν καταστρέφονται τώρα από βόμβες.
Αργοσβύνουν μέσα σε μιαν έρημο έλλειψης πόρων, οι οποίοι έχουν μεταφερθεί μαζικά στις μεγάλες δυτικές τράπεζες και ξαρμυρίζονται σε ένα άπραγο τέλμα, γιατί, με τόσο χαμηλά επιτόκια, λείπουν οι επενδυτικές ευκαιρίες και απουσιάζουν οι λόγοι για επιχειρηματικά ρίσκα.
Στον αντίποδα, ωστόσο μελλοντικά, αυτές οι στρατιές των εξαθλιωμένων θα κλονίσουν το επίπεδο ευημερίας της Κεντρικής Ευρώπης. Ο κόσμος έχει γίνει στα χρόνια μας πολύ αναγνωρίσιμος και πεπερασμένος. Όταν δε θα΄ χεις να πουλήσεις τίποτε, θα έχεις κατηφορίσει σε μια σκάλα όπου συναντά κανείς μονάχα ανεξέλεγκτα στοιχισμένο θυμό χωρίς καταναλωτικές προοπτικές. Πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτό, με δεδομένο ότι η Αριστερά είναι ανίκανη να εκπροσωπήσει τη νέα απελπισία;
Και μπορεί να μην μοιάζει με τους πολέμους που διαβάσαμε, αλλά, ποιος θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά, πως ό,τι ζούμε δεν είναι οιονεί πολεμική συνθήκη; Φτάσαμε στο σημείο, ο Β. Σόϊμπλε να κατηγορεί την Ελλάδα για τον κατακλυσμό των προσφυγικών ρευμάτων που και η κυβέρνησή του προκάλεσε, θέτοντας σε κίνηση τις μυλόπετρες της γεωπολιτικής αστάθειας.
Σίγουρα ο Γιόζεφ Γκαίμπελς θα γνέφει ικανοποιημένος στους επιγόνους του μέσα από τον τάφο.
Ωστόσο, το «Φρούριο Ευρώπη», ασυνάρτητο και με αποδεκατισμένους υπερασπιστές και αυτήν τη φορά δε θ΄ αργήσει να καταρρεύσει…
Η ιστορία, συνελόντι ειπείν, θα γραφεί και πάλι, είτε με εμάς είτε εν τη απουσία μας.