Στη δημόσια ρητορική των υπουργών και του Μαξίμου κυριαρχεί το ορόσημο του τέλους Φεβρουαρίου, ώστε να έχουν όλα τελειώσει μέχρι τότε και να δοθεί το έναυσμα για την αλλαγή σελίδας στην Οικονομία.

Όμως, όλα δείχνουν ότι αυτό εκφράζει περισσότερο για άλλη μια φορά, ανεδαφικές προσδοκίες και ευσεβείς πόθους του πρωθυπουργού, χωρίς φυσικά, να στοιχίζονται πίσω από κάποιες εμπράγματες αντιστοιχίες.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο κυβερνητικές πηγές προϊδεάζουν ήδη τις τελευταίες ώρες ότι οι διαπραγματεύσεις θα είναι μακρόσυρτες, αναγνωρίζοντας ότι όλα εξαρτώνται και πάλι, από τις διαθέσεις των δανειστών.

Στις συνθήκες αυτές, ελάχιστη σημασία έχουν, όπως αναγνωρίζει η πολιτική αγορά, οι αμφίβολης πολιτικής σημασίας διαβεβαιώσεις του αρμόδιο υπουργού Γ. Κατρούγκαλου ο οποίος, αμετανόητος από τόσα σκληρά μαθήματα, ξαναέθεσε σε κυκλοφορία το παρωχημένο κατά γενική ομολογία όχημα των «κόκκινων γραμμών».

Η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη δεν κουράζεται να υποστηρίζει ότι αυτή τη φορά η Αθήνα προσέρχεται από σαφώς ισχυρότερη θέση στην διαπραγμάτευση και επικαλείται- όχι και τόσο πειστικά είναι αλήθεια- κάποια ασθενικά σημάδια (χαμηλότερη ύφεσης, απορρόφηση κονδυλίων ΕΣΠΑ, ταμειακή κατάσταση κ.ο.κ) που μαρτυρούν κατά τον πρωθυπουργό, βελτίωση της οικονομικής θέσης…Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.

Γιατί, το πραγματικό εύρος των διαθέσιμων ελιγμών και της διαπραγματευτικής ισχύος της κυβέρνησης το υπογραμμίζει ηχηρά το γεγονός ότι ο υπουργός Οικονομικών Ε. Τσακαλώτος και ο Α. Τσίπρας εισάγουν και πάλι το πολιτικό κριτήριο ως καθοριστικό παράγοντα για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.

Τα πράγματα ωστόσο, είναι κουκιά μετρημένα.

Διότι η θέση και οι επιθυμίες τους συγκρούονται με τη στενάχωρη πραγματικότητα.
Και οι δανειστές, προτού ακόμα επιστρέψουν-άγνωστο πότε…- για τη συνέχεια, αξιώνουν επίμονα την υιοθέτηση μιας συγκροτημένης δέσμης προτάσεων- σε αντίθεση με την ετοιμόρροπη…αρχιτεκτονική Κατρούγκαλου- οι οποίες οδηγούν αναπόφευκτα σε μείωση κύριων και επικουρικών συντάξεων προκειμένου να εξοικονομηθεί το 1,8 δις ευρώ και πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα ύψους 3,2 δις, ως το 2018.

Στη γραμμή αυτή, διαφωνούν με την μικρή έστω αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και προτείνουν την εισαγωγή εισοδηματικών κριτηρίων στην χορήγηση εθνικής σύνταξης, η οποία κατά την άποψή τους θα πρέπει να υποχωρήσει κάτω από 384 ευρώ στα 15 χρόνια ασφάλισης ή να παραμείνει στα 384 ευρώ αλλά, με 20 χρόνια.

Πολύ πρακτικά, αυτό σημαίνει σύμφωνα με τους ειδικούς, ότι δυνητικά προκαλεί μείωση κατά 20% των βασικών συντάξεων με 15 χρόνια ασφάλισης ή ακόμα και σε αναδρομική περικοπή στο εισόδημα εκατοντάδων χιλιάδων πρώην εργαζομένων που βγήκαν πρόωρα στη σύνταξη.

Αλλά, οι άνθρωποι αυτοί, είναι ένα δυναμικό εκλογικό ακροατήριο στο οποίο εν πολλοίς στηρίχθηκε ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του για να έλθει στα πράγματα.

Και από την στιγμή που μέσα στη μέθη της υπεροψίας και του πολιτικού αμοραλισμού έχεις υποσχεθεί ότι «με ένα νόμο- ένα άρθρο» θα καταργήσεις τους αντιασφαλιστικούς νόμους και θα ξαναφέρεις την 13η σύνταξη, είναι κομμάτι δύσκολο να τους αντικρύσεις τώρα κατάματα και να τους πεις τη μαύρη αλήθεια…