Όμως, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι πέτυχε σε όλους. Ο Α. Τσίπρας, επεδίωξε:
1ον. Να μεταφέρει την ημερήσια διάταξη από τη σκληρή πραγματικότητα, στο προνομιακό και προσφιλές για τον ΣΥΡΙΖΑ πεδίο της διαπλοκής του «παλαιού» πολιτικού συστήματος, με τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της αγοράς.
Στο γήπεδο αυτό, κατάφερε μερικά καίρια χτυπήματα, όπως όταν αναφέρθηκε στις «καλές σχέσεις» του Κ. Μητσοτάκη με τη Siemens, αλλά βγήκε και αυτός λαβωμένος, αφού δεν μπόρεσε να απαντήσει πειστικά μεταξύ άλλων, για ποιον λόγο χρειάστηκε να συναντηθεί 4 φορές με τον «βαρόνο της διαπλοκής» για να πει στο τέλος ένα απλό «Όχι»… Στο βραχύ διάστημα που κυβερνά ο κ. Τσίπρας, έχει ήδη προλάβει να αποκτήσει ένα «γκρίζο» παρελθόν κι από την άλλη, οι πολίτες έχουν ηχηρά αποδοκιμάσει σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις εξαχρειωμένες πολιτικές συμπεριφορές και μάλλον, έχουν τώρα διαφορετικές προτεραιότητες...
2ον. Να θέσει σε συνθήκες ηθικής ομηρείας τον πρόεδρο της ΝΔ και την ίδια ώρα να τον υποχρεώσει είτε να τηρήσει αποστάσεις από αλησμόνητες πρακτικές της συγκυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου η οποία όπως σχολίασε δικαιολογημένα, «κατέρρευσε ηθικά» (σ.σ: η περίοδος Κ. Καραμανλή, έμεινε επιμελώς στο απυρόβλητο…) είτε να τους προσφέρει πολιτική κάλυψη ώστε συμπαρασυρόμενος, «να εκτεθεί και αυτός μαζί τους».
Η οξύτητα της απάντησης του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος έδωσε παραταξιακό βάθος στην ομιλία του, όταν υπογράμμισε ότι «η παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν δέχεται μαθήματα ηθικής από τα ορφανά του Τσοχατζόπουλου» και αυτούς που «στήνουν τη δική τους διαπλοκή»,μάλλον τον αιφνιδίασε και σίγουρα ενθουσίασε τους βουλευτές της ΝΔ που σχολίαζαν ότι… δεν περίμεναν τέτοια δυναμική εμφάνιση.
3ον. Να συσπειρώσει τους βουλευτές του κόμματός του, μπροστά στις δύσκολες ψηφοφορίες που επίκεινται στη Βουλή για τα νέα επαχθή μέτρα που θα υποχρεωθεί να λάβει προκειμένου να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Ταυτόχρονα, να κλείσει το ρήγμα που ανέκυψε με τον «ύπαρχο» Π. Καμμένο, με αφορμή την «υπόθεση Μουζάλα».
Αυτό σίγουρα το πέτυχε, όσο εύκολα το σχεδίαζε. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τον διέκοψαν πολλές φορές με αποθεωτικά χειροκροτήματα, μιας και στα αφιλόξενα «γήπεδα» της Οικονομίας και του προσφυγικού, όπως και της Παιδείας, της Υγείας και της ανάπτυξης που θα αναχαιτίσει την ανεργία, δεν έχουν πολύ συχνά την ευκαιρία να το κάνουν.
Κι αφετέρου, άκουσε τον Π. Καμμένο να υποβαθμίζει το θέμα του υπουργού μεταναστευτικής πολιτικής κάνοντας λόγο για λεκτικό ατόπημα και προκαλώντας τη ΝΔ, αν έχει το θάρρος, να καταθέσει πρόταση μομφής εναντίον του, δίνοντας στο τέλος όρκους αιώνιας πίστης στον πρωθυπουργό. Οι πιέσεις των τελευταίων ημερών, μάλλον πιάσανε τόπο…
Τι έμεινε στο τέλος; Στάχτη κι αποκαΐδια… Στη χειρότερη δυνατή εποχή, οι αστικές εκδοχές αυτού του «γραφικού διπολισμού», εμφανίζονται κατώτερες των περιστάσεων και, όχι μόνο αδυνατούν να βγάλουν συντεταγμένα τη χώρα από την κρίση στην οποία οι ίδιες τη βύθισαν, αλλά, αναλώνονται σε περιττές μάχες, αφυδατωμένες από πολιτική ουσία, απερίσκεπτα, φανατικά και ολέθρια. Αν οι κυβερνήσεις ήθελαν πραγματικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, ήξεραν τον τρόπο να το πετύχουν. Δεν πολιτικοποιούν το ζήτημα χάριν πρόσκαιρων εντυπώσεων.
Στο αίτημα του κ. Μητσοτάκη για εκλογές, ο κ. Τσίπρας απάντησε ότι κάλπες θα στηθούν στο τέλος της τετραετίας. Όμως έχουν περάσει κιόλας 15 μήνες με την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- Αν.Ελλ στην εξουσία κι έχει κανείς την εντύπωση, ότι έχει κυλήσει πολύς περισσότερος χρόνος. Η παράταιρη αυτή συγκυβέρνηση, εμφανίζει έκδηλα συμπτώματα πολιτικής υπερκόπωσης. Και οι εξελίξεις προμηνύονται καταιγιστικές.
Δεν είναι βέβαιο αν περιλαμβανόταν στους στόχους του πρωθυπουργού, αλλά, πολλοί στους διαδρόμους της Βουλής, άγρια χαράματα της Τετάρτης, αναρωτιούνταν με ποιόν ακριβώς τρόπο θα καταφέρει να περάσει χωρίς τραυματικές απώλειες, μέσα από τις επίφοβες Συμπληγάδες...