Προφανώς ο υπουργός Οικονομίας δεν λέει, ούτε κάνει του κεφαλιού του. Έχει λοιπόν τη σημασία του ότι με τη δήλωση αυτή που έγινε επί γερμανικού εδάφους ενταφιάζει επίσημα την στρατηγική στην οποία στήριξε τη δημόσια ρητορική του καταγγέλλοντας στεντόρεια τη λογική της «οικονομίας του χρέους», ο πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η έωλη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τον ακραίο συνεταίρο της, που χαρακτήρισε τους προκατόχους της σαν «Τσολάκογλου», παραδίδει χωρίς υπερβολή τα κλειδιά της χώρας στο Βερολίνο και επιμένει στη γραμμή της ρήξης και της δαιμονοποίησης του ΔΝΤ, προσδοκώντας ότι δι΄ αυτής θα περάσει ευκολότερα τα σκληρά φορολογικά και άλλα μέτρα.
Αγνοεί επιδεικτικά ότι ο κατήφορος αυτός, επειδή ακριβώς δεν υπηρετεί κάποιο συνεκτικό σχέδιο, δεν έχει τέλος. Μόλις η θύελλά κοπάσει, δεν θα αργήσει να ξεσπάσει η αμέσως επόμενη, όταν οι δανειστές επιστρέψουν δριμύτεροι και προβάλλουν νέες αξιώσεις από την προβλέψιμα ασυνεπή, τυχοδιωκτική, φυγόπονη, και ανεύθυνη κυβέρνηση του τόπου.
Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που ο Β. Σόιμπλε δήλωσε απερίφραστα: «δεν έχω ένα σοβαρό επιχείρημα για τους Γερμανούς βουλευτές και τον γερμανικό λαό για τους λόγους που αυτό πρέπει να είναι στο επίκεντρο της συζήτησης τώρα».
Υποστήριξε μάλιστα, ότι η δομή του ελληνικού χρέους δείχνει ότι η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει κάποια μεγάλη πληρωμή ως το 2025 και έτσι δεν υπάρχει λόγος να υπάρξει ρύθμιση πληρωμών τώρα.
«Αυτό το μέρος της συζήτησης είναι για το πρεστίζ, όχι για την ουσία», συνόψισε ο Γερμανός υπουργός και τα σκυλιά δεμένα.
Το ελληνικό χρέος όμως, ως ποσοστό του ΑΕΠ, είναι διπλάσιο από τον μέσο όρο της Ευρώπης, και αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη ένδειξη της αποτυχίας της ελληνικής οικονομίας.
Και στοιχειώδη οικονομικά να ξέρει κανείς, μπορεί να αντιληφθεί, ότι, η ελάφρυνσή του με επιμήκυνση, μορατόριουμ πληρωμών και ρύθμιση επιτοκίων δεν είναι αρκετή, αφού στην πραγματικότητα απαιτείται μείωση της ονομαστικής του τιμής-πρόταση που στήριζε και το ΔΝΤ μιλώντας για σοβαρή αναδιάρθρωση.
Χρέος τέτοιας κλίμακας αποθαρρύνει τις μακροχρόνιες επενδύσεις και εξαντλεί την καχεκτική ικμάδα της χώρας στην εξυπηρέτησή του, ενώ η αδυναμία αναχαίτισης των μεταναστευτικών ροών αν όχι η ενθάρρυνσή τους από το εγκληματικό «δόγμα Χριστοδουλοπούλου», όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία, προσθέτει ανυπολόγιστο προς το παρόν δημοσιονομικό κόστος απειλώντας να κλονίσει ανεπανόρθωτα τον τουρισμό που παραμένει η μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας.
Με βαρειά έστω τραύματα στον κοινωνικό και οικονομικό τους ιστό, Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία και Κύπρος ξαναμπήκαν στο παιχνίδι βγαίνοντας στις αγορές. Σε αντίθεση με αυτές, έξη χρόνια από το Καστελόριζο, η Ελλάδα, παρά τις αιματηρές θυσίες κυρίως του ιδιωτικού τομέα της Οικονομίας, όπως επιβεβαιώνει η σύνθεση των ανέργων, δεν έχει καταφέρει να βγει από την επιτήρηση των μνημονίων.
Και μένει μόνη της, στον πάτο του βαρελιού, χωρίς συμπάθεια και έλεος, αντιμετωπίζοντας την κακεντρέχεια και τις λοιδορίες, ακόμα και των μέχρι χθες δυσπραγούντων βαλκάνιων γειτόνων της.
Ακόμα κι αν αύριο εξαφανιζόταν ως δια μαγείας το χρέος, αυτό δεν θα είχε καμιά απολύτως σημασία, αφού οι πολιτικές ανθυπομετριότητες θα συνέχιζαν να κινούνται αενάως αμέριμνα, έρμαιες του καιρού και της συγκυρίας σε έναν κόσμο που όλο και λιγότερο δείχνουν να καταλαβαίνουν.
Το πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά προς χάριν της κομματικής πελατείας, να αναλάβει το πολιτικό κόστος επώδυνων μεταρρυθμίσεων, ώστε να περιοριστεί αποφασιστικά ο δημόσιος τομέας και να μειωθεί δραστικά η τεράστια σπατάλη.
Η έλλειψη προτεραιοτήτων και η αδυναμία χάραξης εθνικού σχεδίου, οδήγησε στην επιβολή υπερβολικών δόσεων λιτότητας. Το μείγμα των μέτρων που σχεδιάστηκε ερήμην μας πάνω σε λανθασμένες εκτιμήσεις των θεσμών, όπως έχουν παραδεχθεί ακόμα κι οι ίδιοι, βασίστηκε σε ανελέητες φοροεπιδρομές που εξάντλησαν και έφεραν στα όρια της, τη φορολογική βάση και καταρρακώνουν την Παιδεία, την Υγεία και το κοινωνικό κράτος.
Την ίδια ώρα, η φοροδιαφυγή έμεινε στο απυρόβλητο, από ένα αξεδιάλυτο πλέγμα ιδιοτέλειας, διαπλοκής με τα μεγάλα συμφέροντα και ανικανότητας των κυβερνήσεων που βυθίζουν τη χώρα και τον λαό της στην ανυποληψία και τη χλεύη των ξένων.
Και μέτρα, όπως η επιτάχυνση στην απονομή της Δικαιοσύνης και η θαρραλέα ενίσχυση της έρευνας που όχι μόνο είναι αναίμακτα, αλλά θα πρόσθεταν ανεκτίμητο δημοσιονομικό όφελος, ούτε ως υποψία, δεν φαίνονται στον ορίζοντα.
Που θα τελειώσει άραγε το έργο γι΄ αυτήν την ανεκδιήγητη συγκυβέρνηση;
Στο σημείο που τελείωσε και για τις προηγούμενες. Στα αζήτητα της ιστορίας.
Ας ευχηθούμε, μόνο, ότι τουλάχιστον αυτή τη φορά, δεν θα μπλέξουμε σε αμετάκλητες εθνικές περιπέτειες…