Πνίγεται μέσα στην απουσία σοβαρότητας και την έλλειψη ταλέντου και οδηγεί τη χώρα σε συντριβή. Αν η Ελλάδα ακόμα υφίσταται, το οφείλει βασικά στο γεγονός ότι βρίσκεται σε ένα συγκροτημένο θεσμικό περιβάλλον, από το οποίο αντλεί το εναπομείναν κύρος, κι αυτό δανεικό, μιας οργανωμένης κρατικής οντότητας.
Όμως τα ψέμματα πλέον τελειώσανε.
Ποτέ άλλοτε μεταπολεμικά, η χώρα δεν βρέθηκε τόσο εξουθενωμένη και υποτελής, στη δίνη μιας πολύπλευρης κρίσης που αδυνατεί να αντιμετωπίσει και ωθείται σήμερα, στην οριστική παρακμή, αν δεν αλλάξει κάτι, και στην διεθνή απομόνωση. Παρίας που περιφέρει τα ράκη του προκαλώντας την ειρωνεία και τον οίκτο των άλλων και με έναν λαό αποσβολωμένο και ανίκανο, όπως έχουν τα πράγματα, να σταθεί στο ύψος των συλλογικών ψευδαισθήσεων.
Θα περίμενε κανείς ότι το πολιτικό σύστημα θα είχε αντιληφθεί, ότι η χώρα χρειάζεται επειγόντως αλλαγή παραγωγικού προτύπου. Ότι, εν κατακλείδι, είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας, να μπορεί να παράγει όσα καταναλώνει και να μην στέκεται σε πλαστούς αναπτυξιακούς δείκτες, όπως αυτοί της οκταετίας Σημίτη που στηρίζονταν εν πολλοίς, σε γυάλινα πόδια:
την ανεξέλεγκτη οικοδομική δραστηριότητα, όπου ξεπλύθηκε καθ΄ ομολογία στη Βουλή ακόμα και διοικητών της ΤτΕ, «το μαύρο χρήμα ολόκληρης της Ανατολικής Ευρώπης» και στην ιδιωτική παρασιτική κατανάλωση με εισαγόμενο χρήμα.
Υπάρχουν στην Ελλάδα, θύλακες αντίστασης στη φθορά. Υπάρχουν Πανεπιστήμια που βγάζουν λαμπρά μυαλά και παράγουν σημαντικό έργο. Επιχειρήσεις που ανθούν μέσα στον κρατικό παραλογισμό, παραγωγικοί τομείς που μπορούν ή θα μπορούσαν να θεμελιώσουν μαζί με την τουριστική βιομηχανία, μια Οικονομία υποδειγματικά εύρωστη.
Είναι όμως κατακερματισμένοι και ασύντακτοι και κυρίως δεν υπάγονται ελλείψει στρατηγικού σχεδιασμού, σε μια κοινή κοίτη. Όθεν επιστρέφουμε στα βασικά. Το πρόβλημα της χώρας δεν θα λυθεί αν δεν λυθεί η ανυπέρβλητη προς το παρόν κρίση του πολιτικού συστήματος που παράγει όλα τα υπόλοιπα και καθηλώνει την Ελλάδα στην ανυποληψία και σε καχεκτικές επιδόσεις.
Η μέθοδος του πολιτικού βολονταρισμού, έχει παταγωδώς αποτύχει. Γιατί οι κυβερνήσεις των σκοτεινών μνημονιακών χρόνων, μπλέκουν τις επιθυμίες τους με την πραγματικότητα. Συνομολογούν κάθε φορά επαχθή μέτρα. Κι έπειτα έχουν την ανεδαφική αξίωση, η άλλη πλευρά του τραπεζιού να κάνει σκόντο και να αποδεχθεί παρεκκλίσεις και ισοδύναμα αμφισβητήσιμης απόδοσης. Κουτοπόνηρα και αναξιοπρεπή πράγματα…
Στο μεταξύ η φοροδιαφυγή αενάως πατάσσεται, το δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα οσονούπω καταρτίζεται, οι ρυθμοί απονομής της Δικαιοσύνης προσεχώς επιταχύνονται, το Κράτος παύει να είναι λάφυρο της εκλογικής μάχης κι όπου να΄ ναι, όλοι μαζί θα πάμε στην παραλία ευτυχισμένοι…
Η εικόνα που βλέπουμε είναι αρκετά γνώριμη από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Η ομάδα μπάζει από παντού, αλλά, ο προπονητής που δέχεται τις σφοδρές αποδοκιμασίες της κερκίδας, στρέφεται προς τον πάγκο και διαπιστώνει με απόγνωση ότι δεν έχει λύσεις…