Το σενάριο είναι προβλέψιμο.
Παράταση μιας κατ΄ ευφημισμόν διαπραγμάτευσης, στην οποία το αδύναμο μέρος, δηλαδή ο Α. Τσίπρας, όπως το ψάρι στα δίχτυα, σπαρταρά για να αποφύγει την εφαρμογή δεινών δεσμεύσεων στις οποίες έχει σύρει τη χώρα κι ύστερα δεν ξέρει πώς να τις διαχειριστεί πολιτικά και δραματοποιεί τα πράγματα, την ώρα μάλιστα που όλες οι πλευρές διαβεβαιώνουν σοβαρά, ότι… «πράγματι η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει»!..
Μέχρι η αυλαία να πέσει, ανακουφίζοντας το αδιάφορο μάλλον, κοινό, ότι αποφεύχθηκε η πτώση στον γκρεμό την ύστατη ώρα, πλην όμως με δυσάρεστες προσαρμογές στο έδαφος του ρεαλισμού, πάντα, για την «ασυνεπή» Ελλάδα.
Τα πράγματα, όταν ακούει κανείς τα θλιβερά μηνύματα επαγγελματικής αισιοδοξίας που εκπέμπει το Μαξίμου, θυμίζουν το «αστικό- ας το πούμε- στιγμιότυπο» εκείνο του αμήχανου και άτυχου «Κολχόζνικου» ο οποίος μπροστά στην άκαμπτη θωριά του Ιωσήφ Στάλιν που τον ρώτησε βλοσυρά «πως πάει σύντροφε, η σοδειά;» απάντησε τρέμοντας: «Τα πράγματα πάνε καλά σύντροφε. Τα στάχυα ψηλώνουν! Ο καρπός συγκεντρώνεται! Οι εργάτες δουλεύουν! Όμως το πλάνο δεν πιάνεται. Και με τη σοδειά, τίποτε δεν γίνεται σύντροφε Στάλιν…».
Κάποια στιγμή, η κυβέρνηση, θα πρέπει να πάψει να διαπραγματεύεται σκληρά, γιατί δεν προλαβαίνουμε να μαζεύουμε τη μπάλα απ΄ τα δίχτυα. Κάποτε θα πρέπει η ηγετική ομάδα του Μαξίμου να εγκαταλείψει αυτήν την «αριστερή» ρητορική, στην οποία άλλωστε αποδεδειγμένα δεν πιστεύει ούτε η ίδια και να δει τι θα κάνει με τα συντρίμμια που σωρεύει η πολιτική της.
Δεν είναι δουλειά του κ. Τσίπρα να αλλάξει την Ευρώπη. Δεν τον εξουσιοδότησε κανένας για κάτι τέτοιο. Κι ας τον ενημερώσει διακριτικά κάποιος, ότι η εξουσία δεν είναι διασκεδαστικό παιχνίδι στα χέρια αμαθών. Παράγει συνέπειες για τους πολίτες- στις μέρες μας μόνο επαχθείς, από πολιτικές ηγεσίες, ανεπαρκείς, ιδιοτελείς και κατώτερες των περιστάσεων.
Η ελληνική ιδιαιτερότητα, προϊόντος του χρόνου, τείνει να καταστεί αδιάφορη για τους ισχυρούς κύκλους της Εσπερίας. Μια ευνοϊκή διατύπωση για τη ρύθμιση του χρέους, με τεχνικούς όρους, ουδόλως παρηγορεί το 1,5 εκ. ανέργων και όσους συντάσσονται στις μέρες μας στις γραμμές των απελπισμένων που δεν εντάσσονται σε καμιά κυβερνητική προτεραιότητα.
Δεν έχει κανένα νόημα να περάσουμε τον πήχη της αξιολόγησης υπό αυτές τις συνθήκες για να ξαναβρεθούμε μετά από λίγο καιρό, πάλι αντιμέτωποι με νέες, πιεστικές αξιώσεις, αν η κυβέρνηση δεν έχει μια συγκροτημένη άποψη για το πώς θα βγάλει τον κόσμο από την ανέχεια, δημιουργώντας μαζικά, θέσεις εργασίας.
Είμαστε αρκετά ώριμοι, ώστε να μην παραμυθιαζόμαστε με αόριστα οράματα και ευτελείς ενθαρρύνσεις του τύπου, «είμαστε στην τελευταία στροφή», «διανύουμε τα τελευταία 100 μέτρα», «φαίνεται η κορυφή στην ανάβαση» και «φάγαμε τον γάϊδαρο» και λοιπές φαιδρότητες των τελευταίων κυβερνήσεων που αντιμετωπίζουν τους πολίτες σαν νήπια.
Σχέδιο υπάρχει; Ή θα κυνηγάμε τις «γραβάτες και τα μαντιλάκια» του «μόδιστρου» Κατρούγκαλου…