Η κεφαλή του, κοσμεί ήδη την αίθουσα τροπαίων του Β. Σόϊμπλε, παρέα με τους πρωθυπουργούς και τους υπουργούς Οικονομικών των Μνημονίων που άφησαν πίσω τους μια χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, χρεοκοπημένη, μια διαπραγματεύσιμη επαρχία, εξουθενωμένη στην εξώπορτα της Ευρώπης.
Στα χείλη του πλέον, ό,τι δηλώνει τις έννοιες, πατρίδα, λαός, δημόσιο συμφέρον, Αριστερά, κοινωνία και πάει λέγοντας, ακούγεται ενοχλητικά σαν ύβρις.
Έχουνε βγει σεργιάνι, ακόμα και οι πρώην αποτυχημένοι κυβερνήτες, αυτοί που οι πολίτες αποδοκίμασαν θεαματικά για την κατάντια της χώρας και ζητάνε τώρα δικαίωση, έχοντας αναθαρρήσει από το γεγονός ότι τόσο γρήγορα η αλλοπρόσαλλη πολιτική της συγκυβέρνησης πήρε τα φώτα της από πάνω τους και τους εγκατέλειψε χωρίς άλλες αμυχές, στα ήσυχα νερά της συλλογικής λήθης.
Για χάρη ενός εντελώς ανέφικτου πολιτικού στόχου, που ήταν η ρύθμιση του χρέους, η κυβέρνηση θυσίασε τον χρόνο και τις προοπτικές της Οικονομίας και της χώρας, σε μια ατέρμονη και εκνευριστική «διαπραγμάτευση» που έπρεπε, στο πλαίσιο των υποχρεώσεών της, να κλείσει από τον περασμένο Οκτώβριο.
Σήμερα ξαναγυρνάμε στην ίδια γνώριμη αβεβαιότητα, ώστε κάτω από τη σκηνοθετημένη αγωνία των στιγμών, η κοινή γνώμη να αποδεχθεί με λύτρωση, τη λύση του ξαναπαιγμένου δράματος…
Στην περίπτωση του κ. Τσίπρα χάνει τις αρμοδιότητές της η πολιτική κριτική. Το πάνω χέρι παίρνει η ηθογραφία για να περιγράψει τους χαρακτήρες και την νοοτροπία μιας ανεκδιήγητης και ολέθριας παρέας ημιμαθών, χωρίς στρατηγική σκέψη και με βαθειά άγνοια του κόσμου και των συσχετισμών του, που στήριξαν την άνοδό τους στην εξουσία, στην μαζική εξαπάτηση και το απροκάλυπτο ψέμα.
Δεν μπορεί να αντέξει σε κριτική το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση αυτή δήθεν διαπραγματεύεται σκληρά όταν το αποτέλεσμα που φέρνει κάθε φορά πίσω, είναι εθνικά επιζήμιο.
Και δεν αντέχει επίσης σε κριτική η έωλη και τυχοδιωκτική στάση του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα, ο οποίος κάθε φορά συνομολογεί επαχθείς υποχρεώσεις που δεσμεύουν βαρειά τη χώρα κι ύστερα με αστείους και ερασιτεχνικούς τακτικισμούς που καταρρακώνουν το δημόσιο ήθος να προσπαθεί να αποφύγει τις ευθύνες του, αναζητώντας ξένες πλάτες για να τις φορτώσει.
Είναι πρόδηλο, πως ούτε το πακέτο των μέτρων 5,4 δις ευρώ που συμφώνησε βγαίνει, ούτε και τα πρόσθετα μέτρα που αξιώνουν με ιταμό τρόπο οι δανειστές και ειδικά το ΔΝΤ που σπανίως πέφτει μέσα στις προβλέψεις του.
Η κατ΄ ευφημισμόν ασφαλιστική μεταρρύθμιση, είναι συνονθύλευμα φορολογικού χαρακτήρα, χωρίς ίχνος προοπτικής και το φορολογικό, είναι νέα ανελέητη επιδρομή που θα οδηγήσει μαθηματικά σε μείωση της απόδοσης φόρων.
Αλλά, ακόμα κι αν έκλεινε η περιβόητη αξιολόγηση, ή ακόμα καλύτερα, αν αύριο διαγραφόταν ολόκληρο το χρέος τίποτε πάλι δεν θα άλλαζε- όλα θα άρχιζαν πάλι από την αρχή και το εθνικό εκκρεμές θα συνέχιζε το ίδιο ξεκούρδιστο δρομολόγιο.
Ο σημερινός πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του, δεν πείθουν ότι διαθέτουν καν, υποτυπώδεις διαχειριστικές ικανότητες. Πώς να έχει κανείς την αξίωση να προτείνουν συγκροτημένο παραγωγικό σχέδιο για τη χώρα;
Το ΔΝΤ, το οποίο με βάση το καταστατικό του έχει προτεραιότητα στην αποπληρωμή των δανεικών, είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα πάρει πίσω τα λεφτά του. Έτσι, με ξένα κόλλυβα, δεν είχε κανένα πρόβλημα να προτείνει στους Ευρωπαίους να βάλλουν βαθειά το χέρι στην τσέπη, κάνοντας σκόντο στο χρέος.
Όμως οι χώρες της Εσπερίας, βρίσκονται στην αιχμηρή βελόνα της ανάγκης. Και δύσκολα θα μπορούσαν να εξηγήσουν πειστικά στους λαούς τους, την σκοπιμότητα να φανούν γενναιόδωροι στους «ασυνεπείς και ανυπόφορους Έλληνες».
Από την άλλη, θεωρούν την παρουσία του ΔΝΤ, απολύτως απαραίτητη προκειμένου να υπερβαίνουν κοινοβουλευτικά εμπόδια και να ψηφίζονται έστω με μουρμούρες, τα σχέδια για την (υποτιθέμενη και αιματηρή…) διάσωση της Ελλάδας που την σπρώχνει κάθε φορά και πιο βαθειά στα σκοτάδια.
Η φόρμουλα δεν άργησε να βρεθεί. Για πρώτη φορά, τόσο ατιμωτικά και αναιδώς, οργανωμένο κράτος, υποχρεώνεται να αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα, προληπτικά μέτρα, ώστε να ικανοποιηθεί το ΔΝΤ και να παραμείνει στο Πρόγραμμα.
Η αξιοποίηση της διαρροής στα Wikileaks με σκοπό την ανάδειξη των διαφορών, αποδείχθηκε τελικώς πολιτικά ατελέσφορη κι έφερε τους δανειστές πιο κοντά μεταξύ τους.
Κι ο κ. Τσίπρας με την ηγετική του ομάδα και τον ανεκδιήγητο κυβερνητικό του εταίρο, απομένουν στο κέντρο μιας νεκρής υγειονομικής ζώνης, με τον μουτζούρη στα χέρια και μια ανάλογου επιπέδου, αντιπολίτευση στη χώρα, που εγγυάται διαιώνιση της εθνικής περιπέτειας, χωρίς προοπτικές εξόδου.
Ο πρωθυπουργός, όχι μόνο δεν είναι ικανός να εγγυηθεί στο πλαίσιο του συστήματος, τη δυναμική παρουσία του εγχώριου καπιταλισμού στο ανταγωνιστικό ευρωπαϊκό περιβάλλον, αλλά, απειλεί να οδηγήσει σε έξοδο από το ευρώ, με όρους που θα διασφαλίζουν τη δεινή ομηρία της χώρας στο Βερολίνο και την Ουάσινγκτον, εις βάρος του λαού και των εθνικών συμφερόντων σε όλα τα μέτωπα.
«Η κυβέρνηση είναι γεμάτη ιδέες για κάθε είδους ζήτημα» είχε πει την περασμένη εβδομάδα ο υπουργός Οικονομικών Ε. Τσακαλώτος. Είναι καιρός να του πει κάποιος ότι τα κενοτάφια του δημόσιου λόγου, είναι γεμάτα από τέτοιου είδους δηλώσεις πολιτικής αφέλειας.