Ανεπαίσθητα, οι περισσότεροι άνθρωποι και οι περισσότερες χώρες βρέθηκαν αιχμάλωτοι στις μέρες μας σε αυτήν την παγίδα.

Το παραγωγικό πρότυπο, που έχει εγκαταλείψει τις παραδοσιακές, πρωτογενείς αξίες, διαμορφώνεται στις αίθουσες των Κεντρικών Τραπεζών, οι οποίες με την πρόθυμη συνέργεια πολιτικών υπαλλήλων, παραμέρισαν τη σημασία της αποταμίευσης δημιουργώντας στρατιές ανυπόμονων καταναλωτών.

Τα είχε πει ο γερο- Κάρολος πριν από έναν αιώνα, όταν επισήμαινε πως την στιγμή που τα κέρδη υποχωρούν και η παραγωγή ακολουθεί ανοδικούς ρυθμούς, τότε η παρέα των τραπεζιτών που έχει μικρή σχέση με την δημιουργία, ανεβαίνει στην πίστα για να δώσει την αποτρόπαια παράστασή της.

Όλος ο κόσμος, θαρρείς κι έχει γίνει μια μηχανή που αλέθει τους ανθρώπους κάτω από τις σειρήνες του πολιτισμού της κατανάλωσης. Το δόγμα είναι, «δανείζομαι, άρα υπάρχω». Αν δεν έχεις πιστωτική κάρτα, η μοίρα σου αγνοείται.

Οι περισσότεροι πολίτες χρεώνονται για να αποκτήσουν, συνήθως περιττά καταναλωτικά αγαθά, υποθηκεύοντας τη ζωή τους και προχωρώντας όλο και πιο βαθειά στον λαβύρινθο του χρέους.

Αυτή η πιστωτική επέκταση δίχως όρια, κάνει τους ανθρώπους να περιστρέφονται αενάως όπως τα αλογάκια του λούνα- παρκ μεταξύ ουρανού και γης, γύρω από τα σύμβολα της κατανάλωσης. Η εξωτερική εμφάνιση, έγινε πια ο πυρήνας της ύπαρξης, που αντικατοπτρίζει έναν τεχνητό και άδειο τρόπο ζωής, βασισμένο σε «δεκαοχτάμηνες δόσεις».

Αλλά, όπως λέει μια ευθύβολη παροιμία της σοφής Ανατολής, «όποιος πίνει με πίστωση, μεθάει διπλά».

Το ξέφρενο γλέντι ζαλίζει το μυαλό και θολώνει το βλέμμα. Μόλις το μεθύσι τελειώσει, οι Τράπεζες είναι εκεί για να σου θυμίσουν ότι το δικαίωμα στην αφθονία δεν είναι για όλους.