Τσαλαβουτά στα ρηχά νερά της ιδιοτέλειας, προσπερνά ανυποψίαστο τα θεμελιώδη. Όταν αποφασίζει να ασχοληθεί, το κάνει αποσπασματικά υπηρετώντας βραχύβιους κομματικούς και συντεχνιακούς στόχους. Συνωθείται κάθιδρο στην έξοδο της ευτέλειας. Φυσικά πάντοτε εις το όνομα της πατρίδας και του λαού...
Η πρωθυπουργική εξαγγελία για την Αναθεώρηση του Συντάγματος και την αλλαγή του εκλογικού συστήματος δεν ξεφεύγει από αυτήν τη θεσμική ανία. Όλοι καταλαβαίνουν με την πρώτη ματιά πως στόχος του Α. Τσίπρα, είναι να βρει ένα όχημα διαφυγής από τη δεινή πραγματικότητα και να τονίσει την εντύπωση ότι οι μέρες της κουρασμένης του διακυβέρνησης, έχουν πολιτικό βάθος.
Χωρίς να διαβάσεις όμως το πρόβλημα δεν μπορείς να βρεις λύση. Και η Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία δείχνει πια ότι από καιρό έχει εγκαταλείψει τις ψυχρές αρετές της.
Σχεδόν ανεπαισθήτως το Πολίτευμα της χώρας, έχει υποστεί μια ολέθρια αλλοίωση. Γιατί έχει από καιρό λησμονηθεί, αυτό που χρόνια τώρα φωνάζει στεντόρεια ο πολύπειρος πρώην Πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης: ότι, δηλαδή, Κοινοβουλευτισμός χωρίς δημοκρατικά οργανωμένα κόμματα, δεν μπορεί να υπάρξει.
Η «ενός ανδρός αρχή», όπου βαθμιαία εκφυλλίστηκε το κομματικό φαινόμενο, μας έφερε ως εδώ. Στην έκπτωση και τη βαθειά παρακμή. Σε ένα ασύμμετρο σύστημα εξουσίας χωρίς καμιά θεσμική ισορροπία, αδιανόητα συγκεντρωμένο γύρω από το πρωθυπουργικό γραφείο, όπου λαμβάνονται από έναν κλειστό κύκλο συζητήσιμης επάρκειας ανθρώπων, ζωτικές αποφάσεις.
Με τη Βουλή, περιορισμένη σε έναν καχεκτικό ρόλο θεσμικού παρία και χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες, αρκούμενη να επικυρώνει κάπως βιοτεχνικώς, πληθώρα ακατάληπτων νομοσχεδίων, μέσα από πεντάλεπτες παραστάσεις κομπάρσων βουλευτών που διαδέχονται αλλήλους στο βήμα, διεκδικώντας αναιμικά το δικαίωμά τους στην τοπική δημοσιότητα.
Υπό τις συνθήκες αυτές και μάλιστα σε κατάσταση τώρα διεθνούς Επιτροπείας όπου τα πράγματα επιδεινώθηκαν, το Σύνταγμα της χώρας κατάντησε μπαίγνιο. Και οι πλαδαρές Αναθεωρήσεις του, παραβλέποντας τον χρυσό κανόνα του μέτρου, έγιναν σαν να επρόκειτο για απλό νομοσχέδιο.
Το πολιτικό σύστημα, που έχει αναδειχθεί στο βασικό πρόβλημα της χώρας και, ως κατ΄ εξοχήν συντηρητικός μηχανισμός μεριμνά μόνο για την αναπαραγωγή του, δεν τόλμησε να καταργήσει ούτε καν τον διαβόητο νόμο περί ευθύνης υπουργών, ώστε να λογοδοτεί στον φυσικό δικαστή.
Εξανέμισε έτσι απερίσκεπτα, τον θεσμικό πατριωτισμό των πολιτών που κάποτε- όχι πολύ μακριά ώστε να ξεχνάμε- κατέκλυζαν τους δρόμους, με την φλογοβόλα ιαχή «1-1-4», την ακροτελεύτια επιταγή του συλλογικού Χάρτη, που ανέθετε ευλαβικά την τήρηση των όρων του Συντάγματος, στον πατριωτισμό των Ελλήνων.